Herstellen van een traumatische gebeurtenis

Traumatische gebeurtenissen : We maken het allemaal wel mee. 
Het hoeft niet het ergste van het ergste te zijn om 'van je melk' te zijn.

Vorige winter nog : 
ik weet echt niet hoe ik hen niet gezien had. Bijna had ik een kleine meid van het zebrapad weggemaaid. Mama en papa trokken haar op tijd achteruit en ik gooide mijn stuur naar de andere kant. Ik zette mij langs de kant, hevig bevend... wat als??? Papa kwam rustig naar mij, met de vraag hoe het mogelijk was dat dit gebeurde?. Ik kon alleen maar stamelen, en beven,... Mama liet sussend weten: "zoiets gebeurt soms, we zijn OK". Ik wist alleen maar dat dit NIET OK was... 

Mijn hoofd kon dan wel redeneren: iedereen is OK, dit was een bijna-ongeval. Mijn lichaam voelde iets anders...En ja, daar moet je dan even van bekomen.

Soms echter, zit een trauma heel erg diep ingeschreven in je lichaam, in je brein. En dan blijft jouw lichaam je beschermen, ook al is dat al lang niet meer nodig. 
Je hebt het waarschijnlijk ook al eens gezien : iemand die rondstapt met gebalde vuisten en zich daar totaal niet van bewust is. Of iemand die constant de kaken op elkaar klemt.

Stress, heet dat dan. 
Het is eigenlijk het onbewuste gedeelte van ons brein waar het alarm blijft afgaan. En dit alarm blijft aan ons lichaam zeggen : let op, onveilig!, Bescherm je!
Dit terwijl het bewuste deel van ons brein registreert dat alles ok is...
Hoe kan dat dan?
Omdat het onbewuste deel van het brein (soms benoemd als reptielenbrein) geen woorden, noch logica, begrijpt. Het krijg signalen door van het lichaam en splits deze op in veilig  of onveilig. Bij onveilig stuurt het ons lichaam om ons te beschermen.
In mijn chaos en dingen tegelijk doen, komt het al eens voor dat ik per ongeluk de hete plaat van het strijkijzer raak. Eerst trek ik mij weg : mijn lichaam brengt mij in veiligheid, pas daarna voel ik 'ai, dit is heet' en dan komt de reactie "zo stom ook'. 

Meestal zet het reptielenbrein daarna het signaal weer op groen : het is weer veilig. Als de stress heel hevig was, en/of lang duurt, dan blijft het alarm afgaan, Ook al is alles weer OK

'Zal wel", hoor ik je denken, "stop nu maar met lesgeven! Ik wil er gewoon vanaf, van dat stressgevoel en hoe doe je dat dan?

Ik kom net terug van een MNRI© cursus waarbij we technieken leerden om het brein het 'alles is veilig' signaal te geven. Hoe? Via het lichaam natuurlijk, want dat begrijpt het reptielenbrein. Hele rustige zachte bewegingen op de behandeltafel, brengen je eerst tot rust en daarna je stresshormonen terug wat meer in balans.

Zo dankbaar dat ik dit heb mogen leren. Nu kan ik dit ook doorgeven aan de mensen in mijn omgeving die dit nodig hebben. 
Ook dit heb ik ontdekt in mijn zoektocht naar de best mogelijke opvang van mijn 2 meisjes. Heel vroeg in hun leven hebben zij te veel stress moeten ervaren, en dat heeft een invloed op hun emotieregulatie, gedrag, leermogelijkheden,...  En nu kunnen ze ook daarbij geholpen worden.