Spannende tijden!

Ik vind mezelf een 'rustig persoon', denk zelfs dat ik wat 'bezadigd' overkom...

Tot ik kijk naar mijn leven de laatste jaren:
Voor mijn 50ste verjaardag kocht ik mezelf een nieuw, groter huis. Vanuit de gedachte: 'meer plaats voor de meisjes, meer rust voor mij?'. Het andere huis diende verkocht en ik begin dus helemaal opnieuw met een hypotheek, en met een huis dat nog wat ingrepen nodig heeft om het wat energie-vriendelijker te maken...

De meisjes zijn mijn grootste "schatten": te verstaan op verschillende manieren.
Ja: ze kunnen schatjes zijn, lieverds, elk op haar heel eigen wijze. De ene door mij heel veel knuffels te geven, de andere door heel zorgend te zijn voor zus.. En uiteraard is dit erg kort door de bocht, want hebben ze nog veel andere manieren om hun liefde te tonen.

Ze zijn ook "mijn" schatten : het kostbaarste in mijn leven. En al wens ik ze zo nu en dan 50 km verder, of achter het behang, ik kan een leven zonder hen mij niet meer voorstellen.

En dan is er nog een manier waarop ze "schatten" zijn: doordat zij in mijn leven zijn gekomen, met hun 'rugzakje', ben ik op zoek moeten gaan. Want ja: deze kinderen vragen een andere aanpak. Wat werkt bij de meeste kinderen, de opvoedingstips die je (gevraagd en ongevraagd) overal vindt, die doen het (of niet voldoende) bij hen.

Vanuit het idee: "Doen wat werkt" en "loslaten wat na 50 keer nog steeds niet werkt", ben ik op zoek gegaan... Startend vanuit mijn leefwereld: op zoek gaan naar geschikte hulpverlening/therapeuten voor de kinderen. Bij psychologen (speltherapeut) en logopedist kwamen we al snel terecht.  En ja: dat was, en is nog steeds noodzakelijk, maar niet voldoende.  Daarmee wordt er hulp geboden aan 1 klein aspect van hen. Maar de drama's hier thuis, zijn soms een griekse tragedie waardig. Ik begreep dat zowel ik zelf iets moest veranderen aan hoe ik reageer op de 'dramatische reacties' als dat ik op zoek moet naar een manier om het torenhoge stressniveau (bij toch al zeker 1 van de 2) te doen zakken. En zo kom ik terecht bij een traumacoach: iemand die mij begeleidt in hoe ik anders kan reageren op moeilijke situaties. 
En ben ik zelf lessen gaan volgen : reflexintegratie. Wat dit juist is, zal nog uitgebreid aan bod komen. Maar het zijn lichaamsgerichte technieken waarmee ik aan de slag kan zowel bij kinderen als volwassenen.

Vooral met dit laatste gaat er een hele nieuwe werled voor mij open. Een wereld die voelt als thuiskomen. Het is alsof ik - in mijn werk als psychomotorisch therapeute- steeds enkele cruciale puzzelstukken miste om het plaatje zo goed als compleet te krijgen. Puzzelstukjes die ik nu wel in handen krijg...

Het voelt alsof ik door mijn zoektocht naar wat helpend is voor 'mijn schatten', dichter kom bij mezelf; wie ik wil zijn en wat ik wil bieden aan anderen.

En zo komt het dat ik - 1 jaar na een grote verhuis (en nee: nog steeds niet alles staat op zijn plaats) - er over denk om te starten met een bijberoep.
Spannend!