Het is weer zo'n dag

Het is weer zo'n dag. Correctie: het is weer zo'n reeks van dagen.

Zo'n dag waarop ik mij afvraag welke schuif met 'mogelijkheden' ik nog kan opentrekken. 
Die van 'boos maken' staat constant open, 'grapjes' is uitgeput, 'kietelen' lukt alleen maar als ze me niet slaat of van me wegloopt, 'afleiden' lukt alleen maar wanneer ik even een adempauze kreeg. Uitputtend: ik probeer de gewone afspraken te laten gelden, zoals "nee: nu geen TV" ondanks haar voortdurende dreigementen "ik wil TV of zal ik dit kapot maken" waarop 'dit' uiteraard iets van mij is: een sjaal, een fotokader, ...
Tot hier toe is er nog niet veel gesneuveld, zonder te moeten toegeven aan de 'dreigingen'... tot hier toe...

De avonden zijn het moeilijkste: mij beletten om Zus naar bed te brengen en haar te laten slapen door in haar bed te gaan springen, mij beletten zus haar pyjama aan te doen door aan mij of haar te trekken, te slaan....
Het enige wat er kan is haar buiten zetten, tot Zus in bedje ligt. Die slaapt gelukkig snel in. Dan komt de poging om haar in bed te krijgen... en er haar te houden.

Ze is boos. 
Constant boos. 
En ja, ik denk zelfs te weten waarom. Maar ik kan er niks aan doen. Ik niets veranderen aan de toestand hoe hij is: dat zij hier woont bij mij en weinig contact heeft met haar eigen mama....

En ik begrijp dat dit pijn doet. En ik weet dat boos zijn gemakkelijker is om dragen dan verdriet; althans voor haarzelf. 
Voor ons is dit lastig, vermoeiend..

Ik voel me machteloos. Te kort schieten tegenover haar: dat ook...Alsof ik meer zou moeten kunnen. Of in elk geval het beter zou moeten kunnen...

Ik weet ook niet of het OK is om deze blog te posten... Misschien verwijder ik hem wel weer. Ik weet wel dat het eigenlijk zinloos is om dit te schrijven: je kan het je toch niet voorstellen. 
Ik merkte het vorige week nog, toen ik het over haar 'heftigheid' had: een andere pleegouder reageerde "ach ja: wij hadden al zonen voor we pleegouder werden en 1 ervan is ook wel heftig." Alsof ik problemen zie die er niet zijn. 
Ter info: ik zoek niet naar het probleem, wel naar hoe ik ermee om kan gaan. 
En verder viel die persoon wel stil toen ik vertelde dat ik ooit van de opvoedsters van de naschoolse opvang de vraag kreeg hoe ik haar aanpak, want zij wisten het even niet meer.... 
Ja natuurlijk is zij ook maar gewoon een kind, al toont ze haar boosheid met een heftigheid van soms ongekend niveau

En dan de opmerking dat elk kind een uitdaging is om op te voeden! Ach ja, waarschijnlijk wel. Al ken ik het verschil tussen een kind dat grenzen kent en zichzelf in gedrag kan bijsturen (ook al moet je daarvoor boos worden) en een kind dat hier niet in slaagt...
En, voor mij, weegt het tweede een heel stuk zwaarder door...

Kleinste kleuter

Het kleine, steeds roepende, monstertje; ze groeit nauwelijks en toch zo hard...

Plots zie ik een kleuter staan, weliswaar in peutergestalte

Maar die maniertjes! 

De ene dag moeten er staartjes in haar haar..

de andere dag moet ze een rokje aan..

Ze moet en zal haar nieuwe schoentjes aandoen ook al krijgt ze er nog blaren in, ah ja: ze zijn roze en nee: ze heeft geen zin in kousjes aandoen..

Op de meest parmantige manier laat ze haar zus weten "niet doen, Koeka boos zijn" wanneer deze koekjes of chocola uit de kast wilt pikken...
En ondertussen doet zij koppig haar eigen zin: "neen, heh?!" wanneer ik haar sommeer te stoppen met iets wat ik niet wil... en ze doet gewoon voort...

Ze kan knuffelen als de beste. Grote zus kijkt af en leert van haar.
Nu begrijp ik de ouders die vertellen over de kleine wriemelende armpjes om hen heen en wat dat met hen doet: als dit een olympische discipline was, had ze goud.

Ze staat er , laat zich horen en laat niet over zich lopen, is een complexloos en blij kind

En toch: ik hou mijn hart vast. 2de Kleuterklas op 1 september? "Best wel", zegt de ene: ze kan maar leren van de anderen en van de peutertjes die instromen gaat zij niet veel leren. "hou haar in de eerste kleuterklas" zeggen de anderen: dan heeft ze tenminste een basis om op verder te bouwen. En ook: 5 dagen later geboren en dan moest ik mijn hoofd hier helemaal niet over breken: dan had ze dit jaar gewoon een vol instapjaar en volgend jaar een eerste kleuter. 
Maar dat is nu niet het geval, ze is eind december geboren...

Ze weet dat ze een aantal zaken nog niet kan en anderen van haar klas wel, maar tot nu toe heeft ze daar geen last van. Maar wat gaat dat geven wanneer zij de enige is die iets nog niet kan? Gaat ze dan een even blij en complexloos kind blijven?
Ik hoop het zo... Maar welke beslissing is de juiste???

kinderen opvoeden: altijd verrassend soms een beetje overdonderend

Een weekendochtend:
Om 7 uur kruipt de jongste bij mij onder de lakens. Een kwartier later hoort ze dat Zus wakker is en besluit ze dat de rust lang genoeg geduurd heeft.
Samen lopen ze naar beneden en hoor ik ze druk in de weer: "nee, mag niet", "jawel, hier pak"...
Ik besluit dat de nacht ook voor mij over is, steek een machine was in gang en ga ook naar beneden.
Ze hadden de tafel gedekt! Als verrassing voor mij! Was voor het eerst dat ze dit alleen deden en het was geslaagd. 
Fijn, super,... enfin je weet het wel

dezelfde dag, in de (regenachtige) namiddag:
Gejoel, kabaal, enkele luiden bonken en knotsen komt vanuit hun slaapkamer: ze zijn op het ene bed aan het springen en van het zich van het kinderplooibedje aan het laten afglijden. 
Het is niet de eerste keer dat ik er hun attent op maak dat ze zo hun bedden stuk aan het maken zijn.
Ik maak me een beetje boos: "dat het gedaan moet zijn en ze zorg moeten dragen voor de spullen. En dat ze dan nu maar naar beneden moeten komen en daar spelen".
"neen, hé" is het antwoord dat ik krijg van Jongste.
Ik neem ze beiden mee naar beneden, waar ze zich heel duidelijk maken: "wij doen wat we willen en dus gaan we terug naar onze kamer spelen"

Ik stond met mijn mond vol tanden... 
Het plooibedje opplooien was het enige wat ik nog kon doen omdat het niet verder de 'mishandeling' van mijn 2 energieke dames zou moeten ondergaan. Mijn woorden waren lucht... 
Dan vraag je je toch wel eens even af waar je -als ouder- eigenlijk mee bezig bent, en vooral: wat moet je op zo'n momenten doen om 'goed op te voeden'? Soms weet ik het toch niet hoor..

lang weekend = een beetje dromen..

Fijn! Een heerlijk lang weekend. En ze is nog niet 'tot het gaatje' volgepland... wat nog fijner is.
Dat geeft mij het gevoel dat ik mag lummelen op de zetel en plannen maak over de toekomstige kinderkamer. Of eerlijker gezegd: droom over een toekomstige kinderkamer.
Want 'plannen maken' is iets concreets, en ik zit lang zo ver nog niet... 
Want wat wil ik nu eigenlijk? 
De kamer tijdelijk inrichten en binnen de 2 jaar grote verbouwingen doen hier thuis zodat ze daarna elk een eigen kamertje hebben? 

In dat geval: kies ik dan voor een tijdelijk kinder-stapelbed (ja: het is een kleine kamer, dus 2 gewone bedjes passen er niet in). Dat wil zeggen dat het bovenste bed zo ongeveer op 1m50 hoog staat. Ideaal om het kindje dat boven ligt nog te kunnen knuffelen.
Maar dan weet ik ook dat dit goed is voor zo'n 3 tot 4 jaar... Is het niet gek om geld uit te geven voor een bed voor die paar jaar?

Waarom maar een paar jaar? Eens ze elk in hun eigen kamertje slapen, zal het ook tijd zijn om een bureautje in de kamers te zetten. In een klein kamertje kan je niet eindeloos bijpuzzelen, dus dan lijkt een hoogslaper wel handig en vooral plaatsbesparend.
Dus kan ik daar nu ook een hoogslaper zetten en daaronder een bedje zetten voor jongste. Dat bedje kan dan later mee verhuizen naar de definitieve kamer en onder de hoogslaper kan op termijn een bureautje komen.
Maar zo'n hoogslaper... dan ligt de-nu-nog-5-jarige wel op zo'n 1m70 hoogte te slapen: niet meer zo gemakkelijk om te knuffelen en een nachtkus te geven....
En ja: die combinatie kost ook wel ineens bijna 3 maal meer... 
... en gaat zeker 3x langer mee, bedenk ik nu net...


En nu is't tijd om terug in de realiteit te stappen: de meisjes roepen, de strijk moet nodig gedaan en ...en..en... :-)