Hoera! (en toch ook weer 'bweuk')

Er  was sprake van paniek, ten huize van deze pleegmama... . 
'Was', want dat was begin december. In die periode volgde de éne onheilsmededeling de andere op. 
Om het geheugen op te frissen: 
*de regering gaat besparen op het tijdskrediet zonder motief; net dat waar ik als pleegouder gebruik van kan maken om op woensdag (aka 'therapiedag') thuis te zijn voor de kinderen. 
*Na uitgebreide testen in het COS blijkt dat de huidige begeleiding zeker verder zou moeten gezet worden. Alleen is het twijfelachtig of de begeleiding kan doorgaan: het kind dreigt tussen wal en schip te vallen: ze is te sterk voor de éne vorm van hulpverlening en heeft er dus geen recht op, en de huidige hulpvorm kan misschien niet voortdoen omdat er sprake is van iets 'extra' waardoor het kind uitvalt door die exclusiecriteria.... Het enige waarover iedereen het eens is 'extra begeleiding is nodig', maar er blijkt dus geen hulp te zijn waar het kind recht op heeft... Bijzonder frustrerend
*Iedereen weet dat het M-decreet (inclusief onderwijs) in gaat vanaf 1 september, maar tot op dat moment weet niemand duidelijk hoe en wat. Op het moment dat blijkt dat je een kind hebt wat hiervoor in aanmerking zal komen, is dat absoluut niet geruststellend...
*Ook de toekomst schrikt af: los van het feit dat ik mij afvraag hoeveel hulpverlening er later nodig zal zijn, wanneer ik er niet meer ben, is de regering er opnieuw met een boodschap waar ik het koud van krijg. "Los van het feit of het nu mogelijk is of onmogelijk, zonder diploma zal er geen recht meer zijn op wachtuitkering". 
Zucht

Dat was toen...

Even later werd er een 'overgangsmaatregel' in het leven geroepen wat betreft die tijdskredietmaatregel. Onze onovertroffen personeelsdienst liet het mij onmiddellijk weten, de papieren werden in allerijl opgesteld om hopelijk binnen de juiste termijn ingediend te kunnen worden.

Gisteren kreeg ik de verlossende boodschap van de RVA: ja het tijdskrediet werd nog toegestaan (voor de resterende periode) OEF, echt waar! We zijn er nog niet helemaal uit welke vorm van hulp hier zal geïnstalleerd worden, maar op z'n minst : op woensdagmiddag kan ik blijven rondrijden naar waar het ook nodig zal zijn. Dat is toch al dat...
Joepie,
Oef, 
gelukkig,...

Tot ik de aangehechte brief las: ze hebben mijn gezinssituatie eens nagekeken bij de RVA. Volgens hen heb ik geen kinderen (wat klopt) en kan ik er dus geen ten laste hebben (dat is een foute redenering RVA) en ben ik geen alleenstaande want wonen er op dit adres nog mensen (alsof een 3- en een 5-jarige gaan werken en mee bijdragen in de onderhoudskosten: da's pas lachwekkend)...
Opnieuw ga ik dus moeten duidelijk maken dat de namen van de personen die op mijn adres wonen niet mijn kinderen zijn maar wel ten laste zijn...
Enkele jaren geleden ging de belastingdienst mij helemaal anders belasten om die reden, vandaag bekijkt de RVA mij als een fraudeur...

Dus toch een beetje BWWWEUUK, want nu moet ik weer k-weet-niet-welke papieren gaan bijeensprokkelen op het gemeentehuis om hun ongelijk aan te tonen. En daar heb ik nu eens zó geen zin in, zie....

'sokken etende wasmachine' of....

Een sokken-etende-wasmachine, het is een gekend fenomeen; bij het leeghalen van de wasmachine hou je 'alleenstaande sokken' over... alsof de wasmachine graag 1 sok per paar verobert.
Mijn wasmachine is braaf; oud aan het worden, dat wel. Maar mijn sokkenparen, daar blijft ie netjes van af.

Mijn huis daarentegen: dat blijkt een voorliefde te ontwikkelen voor de lievelingsspulletjes van kleuters. 2 weken geleden 'verdween' de Frozen DVD, en vandaag een gloednieuw 'glow in the dark' beertje (woordspeling opgemerkt? ik pas bij het nalezen).

OK die DVD, dat is mijn schuld. Ik kreeg het schijfje in mijn handen wanneer het hoesje nog in de auto lag en besefte onmiddellijk "dat gaat hier gevaarlijk worden". En natuurlijk kan ik mij alleen nog maar die gedachte herinneren en totaal niet meer waar dat ik op dat moment stond of waar ik het zou kunnen gelegd hebben.

En 'Frozen' verliezen.... dat is een behoorlijk drama, hier in huis. Echt jong: alle dagen zingt ze delen uit liedjes, wanneer het kan zelfs met bijhorende handgebaartjes. Oudste is Elsa en Jongste moet Anna zijn, en dat weet ze goed hoor. Elke kleurplaat, tekening of afbeelding van Frozen stormt Jongste erop af: 'Anna'  :-) Ze is ondertussen al even Frozen-gek als haar zus.

En dan nu die glow-in-the-dark beer: het ene moment waren ze er nog mee aan het spelen (gooien), het andere moment is ie foetsie... 

Ik hoop dat het mijn huis is dat zo graag kleuterspullen lust, want anders hebben we last van een heel vreemde inbreker...

teamwork

Na een aantal dagen op de zetel 'gekampeerd' te hebben (enkel tijdens de dag wel te verstaan), dacht ik genoeg uitgeziekt te zijn om terug te gaan werken. Al tijdens het ontbijt wist ik dat het niet zou lukken: na de 'ochtendspits' zou ik nog net genoeg energie hebben om de kinderen op school af te zetten om dan weer in de zetel neer te ploffen...
Dus kon ik niet anders dan naar de collega bellen om ze te verwittigen. 

Net op dat moment hoor ik een gil en zie ik Jongste van de trap tuimelen. Ze moest helemaal niet boven zijn, maar was gewoon haar zus gevolgd(zoals ze de hele dag door doet)
Ik weet niet waarom, maar Oudste zat net halverwege de trap: zij deed een poging om Jongste's val te stoppen. 
Gelukkig bleef zij stevig zitten en kon het rollen wat vertragen zodat Jongste 5 treden boven de harde stenen in mijn armen kon rollen.

We zijn een goed team, dat is zeker.

Ze zal er wat blauwe plekken aan over houden, Jongste. Misschien zal ze zelfs een paar dagen luisteren en niet op de trappen spelen wanneer ik haar herinner aan 'het gevaar'?

Gek: op identiek dezelfde leeftijd (3 jaar en 1 maand) rolde Oudste van de trap. Haar kon ik niet opvangen omdat ik zelf boven stond. Behalve een blauwe plek en enkele maanden trapangst, heeft zij er enkel de slechte herinnering aan over gehouden.

Stiekem een beetje trots op haar 'pubergedrag'

Niet dat ik het me nog precies kan herinneren. Al weet ik wel met zekerheid dat het later was; ik moet ouder geweest zijn. Om niet te zeggen: véél ouder!

Zondag wordt meer en meer onze 'luie' dag. Voor haar wilt dit zeggen: in pyjama ontbijten en pas later op de dag in 'gewone' kleren schieten. Dit aankleedmoment schuift ze de laatste tijd graag voor zich uit. Op zondag kan dat ook; we moeten ons dan zelden haasten.
Nog boodschappen doen, dat soms wel. En daar is dus ook een tijdslimiet aan verbonden aangezien dit enkel in de voormiddag kan.

Ze bleef het aankleedmoment uitstellen, dus stelde ik het ultimatum: "nu aankleden of je kan niet mee naar 'de winkel'". Ze reageerde laconiek "ga maar, ik zal wel even TV kijken" en nestelde zich in de zetel. Huh?

Mijn schuld natuurlijk, ik had haar de keuze ook maar niet moeten laten. Maar daar stond ik dan. Is 5 jaar niet erg jong om alleen thuis te laten? Maar ik moet ze toch ooit eens 'loslaten'?  
Met een hoofd vol twijfel wilde ik het er wel op wagen, sjeezden Jongste en ik in volle vaart langs de winkelrekken, terwijl ik in mijn hoofd mezelf aan het uitmaken was voor volledig onverantwoorde moeder, waardoor ik de helft vergat van wat we nodig hadden.

Na een dikke 20 minuten stonden we alweer thuis. "Zijn jullie er nu al? Ik heb maar 1 dingske op TV kunnen zien", was haar ontgoochelde reactie.
Zij had ons in elk geval niet gemist, en voelt zich blijkbaar veilig genoeg om eventjes alleen thuis te kunnen zijn. 
Stiekem ben ik toch een beetje trots op haar....