lange schooldagen

Gennez schrijft hoe zij, als politica, de samenleving ziet en wat er voor haar ideale samenleving allemaal nodig zou zijn.
Zoals ook bij andere schrijvers van dit soort hersenspinsels het geval is, wordt er vooral het stukje over onderwijs uitgelicht door 'de media'. Het stukje waarin Gennez iets voorstelt in de trant van 'school van 8 tot 18uur' en daar een hele invulling aan geeft, voorafgegaan door een hele motivatie.

Onmiddellijk lees je op 'sociale media' de oordelen van velen: "Zo lang op school, dan is er geen tijd meer 's avonds om uw kinderen te zien", "Dat ze op hare kop gevallen is" en in die trant nog heel veel opinies.

En dan kruip ik in mijn schulp.
Weer maar eens al die argumenten contra die lange schooldagen. En ik ken ze, een aantal onderschrijf ik ook: ik heb het zelf ondervonden. 
Dat het té vermoeiend is voor een 3-jarige, zulke lange dagen. Klopt als een bus.
Dat het dan zowel 's ochtends als 's avonds alleen maar een rush is en weinig tijd om nog met je kind tot rust te komen: klopt meestal ook, al kan je daar zelf ook nog wel een beetje in aanpassen.

Ik doe haar dat dus aan, al die dingen die nu Gennez verweten worden... Omdat het niet anders kan. Of toch 4 dagen op de 5 aangezien ik 4/5de ben gaan werken.

Want mijn kleuter zit in de schoolgebouwen van half acht 's ochtends tot half zes 's avonds. Natuurlijk gaat ze niet die hele periode naar de klas en mag ze veel spelen in de buitenschoolse opvang. 
Maar het is haar realiteit: die lange dagen in de schoolomgeving. En ze is daar zeker niet alleen in.
En het is mijn realiteit dat ik daarmee om moet kunnen: het schuldgevoel (al dan niet aangepraat door de omgeving) en met het gedrag van een kleuter wanneer deze té moe is...
Maar het kan nu niet anders en het enige wat wél mogelijk is: is er het beste van te maken.

Dus mag het even? Hoe onvolmaakt ook: iemand die de realiteit binnenbrengt in het schooldebat? 

Ook al zou ik haar kunnen afschieten (figuurlijk, hé!) om het voorstel "schrap sport en muziek uit het curriculum"....

...dat het goed gaat...

De laatste weken vragen mensen, die ik al een tijdje niet meer gesproken heb, hoe "het gaat? en met de kindjes?" Januari..nieuwjaarsmaand...je kent het wel.

Mijn antwoord is dat het goed gaat, en iedere keer lijkt het mij te verbazen. Is het werkelijk zo dat ik mezelf hoor zeggen dat het goed gaat en er niet ondertussen in mijn hoofd een aantal alarmen afgaan en oranje lichten flikkeren?  
Nee. 
Ook in mijn hoofd blijft het kalm...

Het gaat -eindelijk- eens zijn gewone gangetje. 

De Oudste wordt steeds meer 'een gewone kleuter'. Het feit dat ze ook al wordt uitgenodigd om bij vriendinnetjes te spelen stelt me gerust. Ze past helemaal in het plaatje van de 2de kleuterklas. Wat ik nog het strafste van al vind is dat uitgerekend zij al een heel sterk gevoel voor vriendschap heeft. Met 2 meisjes is ze bevriend sinds deze haar klas binnenstapten vorig jaar in november. Ook tijdens de lange zomervakantie bleef ze over hen praten, en zelfs nu er eentje nog in de vorige klas zit en de andere mee bij haar naar de 2de kleuterklas ging, blijft ze met beiden een intens contact onderhouden. En stilaan komt er ook ruimte om nieuwe vriendschappen te maken en onderhouden.
Ik kan mij echt niet herinneren dat ik in de kleuterschool al echte vrienden had..

Bij Jongste is er recent wat extra begeleiding ingeschakeld en daar heb ik een heel goed gevoel bij. Ze evolueert en blijft ondertussen haar vrolijke zelf. Ze wordt nu, zoals te verwachten bij een peuter die naar de crèche gaat, zo nu en dan ziek. Wat gevolgd wordt door een periode van niet-ziek zijn. OOh wat een opluchting! Vorig jaar viel ze van de ene ziekte in de andere... 

Zo mag 2014 nog eventjes rustig verder kabbelen..

Duisternis

Je weet het é, als je in psychiatrie werkt. 
Je komt gekwetste zielen tegen.
Voor sommigen is het leven té hard te boos te donker geweest, voor anderen is de leegte zo oorverdovend hard, zodat het stoppen de enig denkbare optie is.

Heel soms gebeurt dat dan ook.

En nooit laat het mij onberoerd, 
elke keer opnieuw doet het pijn

Blijf ik een beetje verweesd achter,  
teleurgesteld ook dat we niet meer konden bieden.


Keer op keer herinner ik mij dan de tekst van Dorothée, 

  "Souris,
       Même si ton sourire est triste

       Car s'il existe quelque chose de plus triste qu'un sourire triste

       C'est bien la tristesse de ne pas savoir sourire"

stel me de mooie momenten voor die we samen hadden en probeer te glimlachen, 
al is het een triestige glimlach...

Hoe doet iedereen dat toch?

Soms vind ik alleen opvoeden best wel lastig.

Oudste zit sinds een paar dagen duidelijk niet goed in haar vel. Geen idee wat er haar uit balans heeft gehaald: de feestdagen? het wegvallen van het bezoek aan haar mama? wat losser worden van structuur? mist ze haar schoolvriendjes? of is ze misschien ziek aan het worden?

Enfin, ik heb er begot geen idee van, maar ze is opnieuw in een "nee-fase" beland, haar zoveelste ondertussen. Wat mij bij de vraag brengt: Om de hoeveel tijd komen kinderen daar eigenlijk terug in?
Toestanden zoals een half uur zeuren en wenen om in haar bed te mogen 's middags, wat ik geen goed idee vind want dan slaapt ze 's avonds niet, worden gevolgd door een gigantische huilbui wanneer ik toegeef en haar in bed steek, omdat ik niet meer tegen haar gezeur kan.. Ze wilt immers NIET in bed.

Soms zou ik dan wensen dat ik dan gewoon kon rechtstaan, even iemand anders aankijken en zeggen "Probeer jij maar eens. Mijnen aanpak 'pakt' duidelijk niet". Ook voor het kind lijkt mij dat wel comfortabeler. Want als er iets is waar we beiden goed in zijn, dan is het in: koppig volhouden...

Niks is goed momenteel en ook eten wordt ingezet om te strijden. 
Ik weet het "nooit een strijd maken van eten". Al is dat wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ken je de uitspraak "ik bepaal wat er wordt gegeten, het kind beslist over de hoeveelheid"?  Vandaag vroeg ik mij af of 'niets' ook een hoeveelheid is. En hoelang je dat mag volhouden. Tot de volgende maaltijd? Telt het tussendoortje dan als maaltijd of niet?

Enfin: 't zal wel overwaaien. Hopelijk voelt ze zich snel weer beter wanneer ze terug naar school kan, naar de vertrouwde opvang. Kortom: wanneer alles terug 'gewoon' is. 

Soms heb ik gewoon het gevoel dat het niet lukt: het huishouden doen én gaan werken én genoeg aandacht voor de kinderen hebben. Het is weekend: dus ben ik thuis. Maar ook deze ochtend heb ik amper iets kunnen doen. Een was ophangen, een afwasmachine leeghalen, wat opruimen: alles wordt tussen de 2 en de 5 keer onderbroken door brullende kinderen (en een enkele keer omdat er iemand aan de deur staat). Ik heb dan ook geen rustig spelende kinderen in huis die geconcentreerd met bijvoorbeeld de lego kunnen spelen. Nee: die van mij verbouwen de living een paar keer per dag tot een parcours waar geklommen en afgesprongen kan worden. Aangezien de Oudste hiervan de architect is, en de Jongste mee wilt doen, kan je je de 'accidenten' wel voorstellen...
Uiteindelijk heb ik het gevoel nog immens veel huishoud-werkjes te moeten doen en vermoed ik dat de kinderen vinden dat ik geen tijd heb voor hen, om met hen te spelen. Met als gevolg dat ze nog wilder worden, van verder of hoger springen met nog meer kans om ergens af te donderen of tegen te knallen... 
Nog gek dat ik niet regelmatig in het ziekenhuis beland om een of ander te laten hechten of in't gips te steken...



Hoe doen anderen dat eigenlijk? Of heeft iedereen 's avonds nog pakken energie en tijd waardoor je die huishoud-dingen allemaal kan doen 's avonds nà het werk? Hier blijft dat liggen tot een 'thuis-dag'. Mijn batterijen zijn namelijk leeg 's avonds na een werkdag....