Lastig, vermoeiend en soms zenuwslopend

Manmanman, wat kan opvoeden een aanslag op de zenuwen zijn...

De oudste kan er wat van: van uitdagen, van geen grenzen aanvaarden en er heel ver over gaan, van "ik ben drie en ik wil nie(t)"-gedrag,....
Zeker nu ze zelf niet goed in haar vel zit: Vorige week ziek in 't begin van de week, deze week ziek halfweg de week... Dat is een aanslag op haar energie-peil natuurlijk. En misschien heeft ze nog wel ergens wat last van.
Sommige kindjes die niet goed in hun vel zitten beginnen te huilen, anderen trekken zich terug, ... Zij wordt enorm lastig: elke prikkel is haar dan te veel. En dat laat ze zien door heel erg stout te worden... hoe meer prikkels hoe tegendraadser, colèriger, koppiger, hoe meer: "nee ik wil niet",... Maar misschien had ik dit al eens verteld.

Ook op school weten ze zich tegenwoordig geen raad meer met haar. Deze week kon ik (na vele weken) eindelijk de interim-juf even spreken. "Het gaat niet zo goed. Het gaat eigenlijk heel moeilijk", was zo wat het eerste wat ik te horen kreeg. Gevolgd door een voorbeeldje van koppig haar jas niet willen aandoen waardoor alle kindjes van de klas dan moeten staan wachten.
"Juf: dan ga je toch gewoon naar waar je moet gaan met je hele klas?" Juf vond dat een zeer pijnlijke gedachte: ze is toch nog zo klein om achter te laten....
Ik kan juf gerust stellen: als er minder prikkels zijn rondom haar, dan pas krijgt ze de ruimte om zich te herpakken. En daarbij: ze is inderdaad nog zo klein dat ze niet zonder aandacht kan. Ze volgt wel als je haar die kans geeft, weet ik uit ondervinding.

Ook ik ben ziek geweest... mijn potje kookt dus rapper over dan anders. En net nu heb ik juist stalen zenuwen nodig. Want niet alleen op school loopt het moeilijk. Hier maakt ze de laatste dagen van alles een gevecht: uit bed komen, aankleden, aan tafel zitten, eten, zus geen pijn doen, jas aandoen, te voet/met de fiets/met de auto ergens naartoe, naar bed gaan,... Alles is "nee, ik wil niet" of "ik wil liever". Dat laatste lijkt beter dan het is: terwijl ze zegt wat ze liever wilt, doet ze 't al...

En gisteren heeft ze ontdekt hoe ze zichzelf kan los klikken uit de autogordel... wanneer ik midden in een 'harmonica-file' zat op de autostrade. Geen goed idee!!! Dus naar de pechstrook genavigeerd, haar de levieten gelezen, terug vastgeklikt,... En voor ik terug ingevoegd was, was mejuffer terug vrolijk lachend los in de auto  aan het, euh, rondklauteren... Stress!! Althans: voor mij, zij daarentegen vond het geweldig...

Vandaag opnieuw dus: eerst uitstel van vertrek tot ze vastzat. Zo'n 20 minuten heeft dat geduurd denk ik. Met de verwittiging dat ik haar uit de auto zou zetten als ze dit nog eens deed. Maar ook nu weer was ze kort na vertrek los. Alleen had ze pech deze keer: ik reed niet op de autostrade maar in een rustige buurt. Ik heb dus woord gehouden: haar uit de auto gezet en zelf ingestapt en stapvoets 100m verder gereden. Ze liep best wel snel om naast de auto te blijven!!
De rest van de rit bleef ze vastgeklikt zitten.
Maandag moet ik wel weer de autostrade op... Hopelijk herinnert ze zich de les. Want daar is het voor mij dan weer niet mogelijk om dit toe te passen...

Ach, ze had deze middag niet geslapen; opgewonden als ze was om na een maand haar mama nog eens te zien. Deze avond is ze onmiddellijk in slaap gevallen. Al heb ik haar wel in het reisbedje gelegd: voorlopig kan ze daar nog niet uit kruipen wanneer ze geen zin heeft om toe te geven aan de vermoeidheid. Iets wat ze bij haar eigen bed wel doet, de laatste dagen.... Prikkels proberen te verminderen wanneer zij zo over haar toeren is, weet u wel.

Morgen is een hele nieuwe dag; dan beginnen we gewoon opnieuw zonder aan vandaag te denken. En hopelijk hebben we allebei een betere dag...