Terug November?

Vorige woensdag was't grootouderdag op school van de Oudste. Voor haar betekende dit: voor het eerst op podium staan en dat dan ineens voor een turnzaal vol met oma's en opa's.
Oma en Opa (mijn vader) stonden extra vroeg op om op tijd vanuit Antwerpen in Gent te zijn. Ze hadden ook nog het neefje van de Oudste bij: toevallig bleef hij enkele dagen bij Oma en Opa overnachten. Gôh: wat had ik graag een vlieg willen zijn...

Tot ik haar 's avonds ging ophalen. De juf van de opvang liet me weten dat ze nogal overdonderd was en Oma en Opa geen blik gunde. Aiai, daar hebben mijn ouders dan al die moeite voor gedaan... was't eerste wat ik dacht.
's Avonds nog eens bij hen gecheckt, en 't verhaal was nog een beetje meer dan dat.  Nee, ze was niet erg gelukkig op't podium wanneer ze haar danske deed. Maar vooral daarna, wanneer de grootouders, en dus ook haar neefje, op bezoek gingen in de klasjes... dan is ze beginnen huilen en kon alleen maar getroost worden door de juf van de opvang en gunde Oma, Opa en Neefje geen blik.

Ocharme Oma; zij voelde zich daar zo slecht om. Ze zaten er ook maar wat voor Piet Snot, dan en vooral: Ze dacht dat hieruit blijkt dat ze geen band heeft met de Oudste. Maar daar heeft het eigenlijk niets mee te maken. OK, ze zien elkaar niet elke week, maar er is echt wel een band.

Ze zou eens moeten weten hoe vaak de Oudste wegloopt van mij wanneer ik ze ga halen van school, of doet of ze mij niet gezien heeft, of overlaatst: begon te huilen en mij wegduwde. Al draait ze wel bij na een tijdje.

Maar het was té veel voor haar , dat grootouderfeest. Té druk, té veel prikkels, té veel zaken die anders zijn dan gewoonlijk. En de dagen erna zit het nog onder haar vel.

Sinds donderdag is het hier precies terug november: met alle conflicten die er toen bij hoorden. Het opzettelijk pijn doen van haar zus of van mij, het "ik zal het niet meer doen", om dan onmiddellijk iets anders te gaan uitsteken. Het constante veranderen van gedachten, zoals deze ochtend: "ik wil een boterham met choco", om dan te zeuren dat ze geen choco op de boterham wilt, de choco over tafel uitwrijven, gevolgd door "ik wil gaan slapen", om dan na een paar stappen op weg naar haar bedje te roepen dat ze een boterham met choco wilt....

Vermoeiend!!! Hopelijk duurt het deze keer geen volledige maand.. En het is ook al goed dat het deze keer niet onophoudelijk is. Als ze pas uit haar bedje komt, na haar middagdutje, dan lukt het weer voor even.
Maar ik hoop toch dat het volgende week terug beter gaat, wanneer alles weer min of meer volgens hetzelfde stramien loopt, zodat ze de rust terug kan vinden.... En wij ook.

En ik kan stoppen met het plunderen van de koekenkast, en opnieuw wat werk kan maken van mijn voornemen om gezonder te eten.  Want dit voornemen heeft maar geduurd tot de eerste conflict-avond :-(