Als 'single mom' kan ik het niet delen met mijn partner, dus schrijf ik het hier....

Vanalles spookt er door mijn hoofd; en niets ervan is dringend, lastig, spannend, moeilijk of speciaal.
En oh ja: als je spontaan begint te kokhalzen bij zoete verhaaltjes genre 'mijn kind-schoon kind', kan je maar beter op tijd stoppen met lezen :-)

Toch heb ik de laatste week niet geschreven. Vaak willen schrijven, dat wel..
Ik denk dat ik een beetje 'de weerbots' voel: een hele periode heb ik het niet gemerkt, gewoon doordoen, weet je wel? Maar nu ik een (heel klein) beetje ademruimte ervaar, zit ik gewoon in de zetel...te zitten en mijn best te doen niet op een veel te vroeg uur in slaap te vallen. Want ik zou eigenlijk nog moeten mails checken-stofzuigen-beetje strijken-keuken kuisen-speelgoed opruimen-babysit regelen en wil daarnaast ook nog: gewoon voor TV hangen-krant lezen-artikel in de libelle over de beste vriendin van mijn broer lezen- mijn hoofd leegmaken-...

Een heel klein beetje ademruimte dus, gewoon omdat het stilaan wat vlotter gaat met de kindjes.

De Jongste: is in gang geschoten. Op motorisch vlak: ze trekt zich recht, doet een poging om zich te verplaatsen - stappen kan je 't moeilijk noemen omdat ze vooral dezelfde voet steeds opheft en weer neerzet. Ondertussen brabbelt ze in verschillende toonhoogten zodat het bijna lijkt alsof ze iets vertelt.
Het eten lukt wat beter. Middagmaal en fruitpap waren nooit een probleem. Maar die flesjes!! Eigenlijk kwam het erop neer dat ze 't deed met 2 volledige voedingen per dag, aangevuld met 's ochtends en 's avonds een paar hapjes/slokjes. Alles heb ik geprobeerd: pap indikken, andere types melk, andere merken, andere spenen,.. Voor 1 keer lukte het, de tweede keer werd alles weer weggeduwd, uitgespuwd.. Maar goed: dat lijkt voorbij.  Amper 2 tanden heeft ze, toch lukt het eindelijk om wat brood te eten. Al heeft het ook lang geduurd voordat ze het zag zitten: eerst was boterham iets om stevig op te kloppen, te verkruimelen, van tafel te vegen, uit haar mond te halen als ik het er al zou ingestoken hebben. Enfin: om mee te spelen, niet om te eten
En vooral: ze geeft knuffels. Als ze op de arm zit, kan ze mij plots heel stevig vasthouden met haar handjes aan mij trui vastklampen en haar hoofd tegen mij (soms een beetje onzacht).
Het is alsof ze 'thuisgekomen' is. Na 7 maanden: dat is vrij vlot.

De Oudste: lijkt stilaan terug wat op haar plooi te komen. De felste "ik ben 2 dus ik zeg nee" gevolgd door "ik ben nu 3: dus ik doe dat nie" periode met zijn kleine drama's zijn stilaan gaan liggen.
Maar god wat is het toch weer heftig geweest met momenten! Zo kreeg ik heel november, elke schooldag een klacht of een verhaal van wat ze nu weer voor uitdagend gedrag had gesteld of stoute dingen gedaan. Ja: ELKE schooldag. Daarnaast was ze thuis ook erg uitdagend. Ik werd er zelf gigantisch onzeker van: "heb ik het nu zo fout gedaan dat ik haar opvoeding nu al compleet verknoeid heb??". Tot ik een keertje alles oplijstte wat er allemaal gaande was in haar leventje als -nog net geen- 3 jarige. En dan kom je tot de ontdekking dat ze best wel veel te verwerken kreeg:  van het éne op het andere moment een pleegzusje in huis waardoor ze niet meer de exclusieve aandacht kan opeisen, bezoeken aan mama die even niet meer konden doorgaan daarna was mama in een ziekenhuis: daar zat ze enorm mee in, eerste schooldag in een voor haar totaal nieuwe omgeving met allemaal nieuwe gezichten (en nieuwe dingen: dat is stress voor haar! nieuwe mensen: héééééééél veel stress).
Maar stilaan kan ze ook al eens laten weten wat haar bezighoudt "Ik had geen bezoek van mama, hé?" "Nee schatje: ze heeft gebeld: ze kan niet vandaag" "Oh kijk: die auto heeft lichtjes". En vandaag bij het "slaapwel en tot morgen": "Nee: je moet nog bij mij komen liggen: wij moeten nog spreken". Juist ja: al een tijdje geleden geprobeerd maar toen was ze er absoluut niet aan toe, nu dus wel. Waarmee heb jij vandaag hard gelachen? Wat was zo plezant dat je't morgen opnieuw wilt doen? Ben je boos/bang/verdrietig geweest vandaag? Waarom?
Conflicten zijn er nog steeds, maar de drama's zijn minder heftig, komen minder voor en vooral: ze gaan voorbij. In tegenstelling tot november: toen was het een 'permanente drama-toestand".
Dit is, ook voor mij, een pak minder stress.

En nu moet ik de kleinste gaan troosten die toch weer erg onrustig aan het slapen is . Zou er misschien eindelijk een derde tand doorkomen? Op haar 14 maanden zou het wel eens mogen.... Zolang het maar niet opnieuw een oorontsteking is.....

Kids-ID

Tijdens de paasvakantie wordt het even 'echt vakantie'. We gaan dan naar zo'n vakantiepark-met-zwembad-en-speeltuin, nét over de grens. Niks speciaals, maar wel heel fijn: even alleen maar spelen-eten-slapen-spelen. Verder niks van huishoudelijke- of administratieve- of klus-beslommeringen.

Heel gewoon, dus...
Al is het NIET heel gewoon om alles in orde te krijgen. Pleegzorgsgewijs gesproken dan.

Deel 1: toestemming krijgen
In januari heb ik het vakantie-adres en de data doorgegeven aan de pleegzorgdienst. Zij moeten dit op hun beurt doorgeven aan de respectieve jeugdrechters (Kleine Zus en Grote Zus vallen elk onder een jeugdrechtbank in een ander arrondissement, dus uiteraard ook onder andere jeugdrechters).
Op deze toestemming zit ik nu nog te wachten.

Deel 2: administratie in orde krijgen
Het addertje zit hem in "nét over de grens". Dit wilt dus zeggen dat de kindjes best een Kids-ID hebben. De oudste had er eentje, totdat mijn portefeuille werd gepikt op de dag van de verkiezingen. Trouwens: om de 3jaar moet deze vervangen worden en het was zover. De jongste heeft er nog geen.

Dus: ga ik naar het administratieve centrum om een Kids-ID aan te vragen. Met een heel klein hartje en veel zenuwen omdat ik weet dat het de eerste keer heel wat voeten in de aarde heeft gehad om dit in orde te krijgen. Ik denk dat ik toen pas na de 3de of 4de keer alle nodige papieren in orde had.
Deze keer had ik dus in januari al aan de pleegzorgbegeleidster gevraagd om via de consulente (van de JRB) aan een toestemming van de jeugdrechter te geraken. Een toestemming om het Kids-ID als pleegouder voor dit kind te mogen aanvragen en afhalen. Deze vraag werd weggewuifd, afgewimpeld door de consulente wegens: "niet nodig. Je hebt het vonnis van de JRB wat betreft plaatsing. Dat is voldoende".
Hmmmm: vorige keer niet. Maar wie weet is er iets veranderd op die 3 jaar?
En ik weet het wel:  bij de meeste gemeentelijke diensten IS dat ook voldoende. Dan krijg je als pleegouder het Kids-ID wanneer je deze documenten voorlegt. Dit krijg ik ook te horen van andere pleegouders waar ik contact meer heb. "Kids ID aanvragen? Gewoon: vonnis voorleggen en dan is het OK".

NIET DUS!! Ik sta daar netjes met de 2 kindjes, hun pasfoto's, de vonnissen van de jeugdrechters en bewijs van hun domiciliëringen. "Heb je een vonnis dat de ouders uit hun ouderlijke macht ontzet zijn?" "Nee: ze zijn dat ook niet". "Dan kan u dit niet aanvragen mevrouw. Dat blijft bij de ouders".
Ik kan de man achter het loket absoluut niets verwijten: hij is er iemand gaan bij roepen om te kijken hoe ze dit konden oplossen, ze zijn samen op zoek gegaan naar documenten waarop staat wat zij als administratie wel en niet mogen doen, én hij bleef erg vriendelijk en correct én ze hebben er ruim de tijd voor genomen. Niks afwimpelen dus. Maar het kan gewoon niet...
TENZIJ er een document is van de jeugdrechtbank waarop vermeld staat dat ze mij de toestemming geven om het Kids-Id aan te vragen. (Of er een volmacht is van de ouders, met kopie van hun ID. Maar aan dat laatste begin ik dus niet meer: voor dat dit in orde is bij de ouders van beide kinderen op een manier dat het ook voor de administratie OK is... Dan zijn we rap een half jaar verder).
Ondertussen was ik aan het telefoneren met de pleegzorgdienst. Ha ja: als ik via hen te horen kreeg dat het vonnis voldoende moet zijn, dan mogen ze nu ook mee-denken naar oplossingen. Maar ze kwamen na wat opzoek werk tot bijna dezelfde conclusie. Alleen zou er nog een 3de mogelijkheid zijn, volgens hun. Maar ik wil het risico niet meer nemen om er nog eens voor Piet Snot te staan...

Pffft: frustrerend om mijn gelijk te krijgen, vooral omdat ik de pineut ben...

En als de consulenten van de jeugdrechtbanken hiervoor nu niet rap in actie schieten, dan vertrekken wij op verlof zonder ID's. En waarom zouden ze hiervoor rap in actie schieten? Ze verdrinken nu al in het werk en krijgen vooral te maken met erg schrijnende situaties waarin  kinderen terechtkomen en moeten daar oplossingen voor verzinnen. Dat lijkt mij wel iets belangrijker... dan onze vakantie.

Al is het wél belangrijk voor ons...

Hoe lang blijft Kleine Zus?

Jeugdrechtbank deze week, dat had ik al gezegd.

Deze jeugdrechtbank moet het duidelijk stellen met een ouder gebouw, één dat ooit misschien gebouwd werd om andere redenen... Het resultaat is dat er rond 9u meer dan 30 personen op elkaar gepropt staan in een wachtruimte waar 8 stoelen staan. Een beetje moeilijk om in dat gewriemel te gokken wie de 'echte' ouders van de Kleinste zijn.
Na zo'n half uur was het al heel wat rustiger: sommigen bij de jeugdrechter binnen, anderen sigaretje gaan roken om de zenuwen de baas te blijven en nog anderen ergens gaan babbelen met hun advocaat. En toen was ik wel bijna zeker dat ik wist wie haar ouders waren : efkes diep ademhalen en dan erop af om te vragen of zij de ouders zijn van....?

Yes! Intuïtie werkt nog steeds. Gelukkig had ik foto's bij van hun dochter: dat hielp om het ijs te breken.
Eerste indruk? Papa? Heeft die meer dan 2 lange wacht-uren zijn trillend been geen seconde kunnen stilhouden. Even wat 'stoere praat', maar duidelijk met een klein hartje. En liet onmiddellijk de foto van z'n dochter op z'n smartphone zien..Lieve mama, erg overdonderd door dit jeugdrechtbankgedoe: doodzenuwachtig en zelfs een beetje angstig. Mama kreeg ook even vochtige ogen bij het kijken naar de foto's. Ze gaf ze zelfs netjes terug nadat ze deze bekeken had, wat niet de bedoeling was. Ze zijn voor hun.
Met dank aan mijn broer : ze genoten enorm van de fantastisch mooie foto's die hij van hun dochter genomen heeft.

Een paar keer vroegen ze mij wat ze moesten verwachten, hoe het eraan toe zou gaan. Alsof ik de experte zou zijn! Ik wist het ook niet....

Eindelijk was het aan ons. Na een paar kleine vraagjes om één en ander te checken, legde de Jeugdrechter de ouders uit welk vonnis ze ging uitspreken. Nu ja: uitleggen is wel wat anders. Er werd van alles gezegd: 'Pleegzorg tot ze 13 is', 'technisch iets', 'GEEN langdurige pleegzorg', 'toch meer dan een paar weken'.....

Wat moeten zij daar uit begrijpen?
Wat moet ik ermee?
Dat de Jongste nog kan blijven voor minstens een paar weken tot max 12 jaar? (daarna kan ook nog, maar dan wordt ze eerst zelf gehoord)

Anderzijds; bij de Oudste wordt het jaar per jaar bekeken. En ik merk ook wel bij mezelf dat ik moeilijk verder kan plannen dan dat jaar. Vakantie? In't voorjaar is dat geen probleem om te plannen, voor de grote vakantie wacht ik toch elke keer de uitspraak af..
Dit soort uitspraak maakt het wel makkelijker om gewoon voort te doen...plannen te maken... en 'gewoon' te leven.
Tot er opnieuw een brief van de jeugdrechtbank in de bus valt.
Lijkt wel meer op een gewoon leven, lijkt mij nu ook een beetje comfortabeler leven...

Hoe zou het zijn...

Morgen word ik op de jeugdrechtbank verwacht. Voor de eerste keer voor de jongste en het is niet dezelfde jeugdrechtbank als die van de oudste. Dus dat is best wel een beetje spannend: hoe gaat het daar eraan toe? Om te beginnen al: kan je daar in de buurt parkeren??
Verder heb ik de ouders van de jongste nog nooit gezien: dus ook dat is een beetje spannend. Stel dat we samen zo'n uur of twee moeten wachten voor het aan ons is: wat gaat dat geven?? Want zo gaat dat dus in jeugdrechtbanken: iedereen die in de voormiddag moet verschijnen, wordt om 9u verwacht. En dan hangt het af van de anciënniteit van de advocaat: de mensen met meest ervaren advocaat mogen eerst....

Maar vooral: hoe gaan de ouders reageren wanneer ze beseffen dat ik de pleegmoeder van hun dochter ben? Ik bedoel dan: ... ja hoe moet ik dat nu uitleggen?

Ik probeerde mij voor te stellen hoe het zou zijn om je baby een half jaar niet te mogen zien, enkel een naam en adres op papier te hebben: daar verblijft je kind, maar verder niks. Hoe zou het voelen om die eerste sinterklaas/kerstmis te missen? De eerste verjaardag? De eerste keer dat ze alleen zit, de eerste keer kruipen, de eerste keer 'bravo' in haar handjes klappen, voor het eerst rechtstaan???
Ik ben ermee gestopt... het lukt niet om het me voor te stellen... het is trouwens verdomd pijnlijk om het te proberen....

Ik weet het wel: er was echt wel een reden waarom ze niet thuis kon/mocht blijven. Maar niks in't leven is zo zwart/wit. Ondanks de reden om uit huis te worden geplaatst, zagen de ouders haar best wel graag. En werd er op bepaalde vlakken wel goed voor haar gezorgd. Sommige ouders kunnen ook niet anders....weten zij veel...

En morgen worden ze dus 'geconfronteerd' met diegene die voor hun dochter zorgt: die wél de eerste verjaardag heeft mogen vieren, die haar voor't eerst heeft zien alleen zitten, kruipen, rechtstaan,... En na de zitting van de jeugdrechtbank keer ik terug, naar hun dochter en zij naar hun huis zonder kind...
Wat zou dat losmaken bij hen: boosheid? Verdriet??Onmacht? Pijn? Wellicht een combinatie van alles van dat en nog een heleboel meer...


En het enige dat ik hen kan geven zijn een paar foto's...