Op vakantie

 Vakantie

1 week op reis...

een zorgvuldig uitgezochte camping : 

kleinschalig, 

met ook redelijk veel nederlanders, zodat de kinderen vriendjes zouden kunnen maken, 

met veel dieren

een speelzwembad en daarnaast een trampoline en andere speeltuigen

In een streek waar ik van hou, waar ook redelijk wat te 'ontdekken' valt. daaronder versta ik : uitstapjes maken om iets te gaan bezichtigen.

Dus voor elk wat wils, dacht ik...

Ik zag het zo voor mij : 1 uitstap per dag en daarnaast voldoende 'speel'--tijd op de camping.

Zo was de vakantie in mijn hoofd...

Wat een clash met de realiteit : 1 kind dat volledig in overlevingsmodus ging en minstens 2 keer per dag ineenstortte, met hysterisch gebrul als resultaat. De aanleiding? Een haar-elastiekje dat breekt bijvoorbeeld. en 1 kind die in nieuwe situaties het hoofd boven water houdt door terug te vallen in gedrag dat voor haar het gemakkelijkste is : zus boos maken door koppig gedrag te stellen.

Uitstapjes naar bezienswaardigheden vielen telkens in het honderd door het hysterische gedrag van de éne, meestal gecombineerd door het koppige gedrag van de andere.

Het was lang geleden, heel lang zelfs, maar hier heb ik gehuild. Van verdriet voor de verdampende vakantiedroom, van machteloosheid om het hysterische kind een aangename vakantie te bezorgen (want alles wat vorige maand gepasseerd is, haar twee kampen incluis, voelen voor haar als 'verschrikkelijk' aan, liet ze 'n keer weten). Het liet me beslissen de eerstkomende jaren niet meer 'op reis' te gaan met de meisjes. 

Ik had al beslist niet meer met familie op reis te gaan : het krampachtige blokkeren van hen op het (soms onuitstaanbaar) gedrag van de meisjes, zorgde voor te veel stress bij mij. Zo moest ik niet alleen mijn kinderen opvangen, bij mezelf terug kalmte zoeken, maar ook nog eens anderen buiten mijn gezin terug rust brengen. Ik kan dat niet.... Ik kan dat ook niet aan...

Het voel het ook heel eenzaam aan. Alles alleen te moeten opvangen, constant manouvreren tussen wat de kinderen nodig hebben, ook tijdens hun onmogelijke buien, en hoe anderen veroordelend kijken naar dit gedrag.... en zelf geen steun krijgen op die momenten Of eigenlijk : erna om dan even te kunnen uitblazen...

Het voelt ook alsof ik zo verschrikkellijk tekort kom in het opvoeden. Niet omdat ik niets aanbied. Wel omdat ze eigenlijk andere dingen nodig hebben. Fysiek en cognitief zitten ze op hun leeftijd. Emotioneel zijn ze nog heel klein en jong. En waar je een peuter gewoon een buggy inzet en een middagdutje laat doen wanneer je iets gaat bezichtigen, lukt dat natuurlijk niet bij lagere school kinderen.

Vandaag, anderhalve dag voor de afreis terug naar huis, beginnen ze eindelijk een beetje hun draai te vinden: ze spelen met een vriendinnetje, vragen of het OK is om met haar de diertjes te gaan eten geven... Heerlijk! Tot giteren moest ik steeds in hun blikveld zijn, liefst op niet meer dan 3 meter afstand, vanavond kan het...

Morgen gaan we een kano-tocht maken en dat is een daguitstap. Het zal een heerlijke dag worden en toch vind ik het jammer dat we die net nu gepland hebben. Net nu ze een vriendinnetje hebben waarmee ze samen op stap durven...

Misschien volgend jaar toch nog maar eens proberen op vakantie te gaan maar dan wat langer dan 1 week?  (ik zal alvast beginnen sparen...)

Ik hou mijn hart vast

Ik hou mijn hart vast.

10 jaar geleden kwam ze als een klein babietje in mijn leven. Geen seconde stond ik stil bij haar gekleurde huid. Ik kan me zelf niet meer herinneren dat het me gezegd werd, aan de telefoon. Het zal wel, maar ik had het niet gecapteerd. Het maakte mij niet uit. Ze was een baby die geen dak boven haar hoofd had, en als pleegmama keek ik er naar uit om haar dat dak te bieden. En veel meer dan dat dak: ook een gezin...

Waar ik toen geen seconde bij stilstond, werd me enkele maanden later gezegd. "Proficiat met je pleegmoederschap, en je hebt dan ook nog ja gezegd tegen het minder evidente". Ik begreep niet wat er gezegd werd. "Ze heeft een kleurtje". 

Euh, ja... en dus?? ik begreep het echt niet. 

Voor alle duidelijkheid : ik behoor tot de witte, gepriveligieerde groep in onze samenleving. Zij dus niet.

En tot hier toe stond ik daar weinig bij stil.

Maar nu, volop in dit racisme-debat, hou ik mijn hart vast.

Ik denk dat ze tot nu toe redelijk beschermd is geweest, er zelf nog niet bij heeft stilgestaan. Alleen dat haar van haar : iedereen denkt dat ze er mogen aan komen. Doe je dat ook bij het kind van je buren, door de haren woelen of er eens aan voelen?

Steeds meer stapt ze de grote wereld in. 

En ik hou mijn hart vast.  Wat gaat ze te horen krijgen? Gaat ze beseffen dat bepaalde reacties echt niet fair zijn? Uiteraard : juist zij is uitermate gevoelig voor rechtvaardigheid. 

Gaat ze erover spreken? Ga ik het genoeg beseffen en er ook gevoelig genoeg voor zijn? Ik die geen flauw idee heeft van hoe het is om in deze maatschappij een mooi gekleurde huid en een heerlijke krullenbos te hebben...

Hoe kan ik haar opvangen? Want haar beschermen zal niet lukken, dat is steeds meer duidelijk.

Tandenfee

"De tandenfee is niet gekomen". Haar ontgoocheling sprak boekdelen...

Het verwondert me nog steeds hoe ze in het magische blijft geloven.

Gelukkig gelooft ze ook in het geven van tweede kansen : "misschien heeft ze 'm gewoon niet gevonden. 't Is ook maar een klein tandje"

Tandenfee heeft ondertussen de weg gevonden. Ik ben het gaan checken, deze keer heeft ze het tandje zien liggen

oplichter

Ik heb mijn laatste jaar van mijn universitaire studies niet afgemaakt. En nu is het eigenlijk al te lat om dit af te maken : de opleiding is zodanig veranderd dat ik niet zomaar nog een paar vakken moet afleggen. Nee : ik moet terug starten vanaf het derde jaar. Wat nu 'de masters' heet, vermoed ik. toen nog 'de licentie'.
Maar niemand weet dit. Ik werk ook al jaren alsof ik mijn diploma wel heb. En word er voor betaald ook. Maar nu wordt het wat heet onder mijn voeten. Ik MOET NU iets doen.


Levensecht droom ik dit. Het laatste jaar redelijk vaak. Zo vaak dat ik soms aan mezelf twijfel. Wat is echt? Wat is de droom? Ik heb mijn diploma toch?

Het imposter syndroom, 'het oplichterssyndroom', heet dat denk ik. Al voldoe ik waarschijnlijk niet aan alle criteria.

Want ik wil niet 'zomaar' iets doen op het werk. Ik wil iets doen dat niet alleen deugddoend is voor mijn cliënten, maar ook wat ikzelf als zinvol aanvoel.
En ik denk niet dat dit past in het oplichterssyndroom...

Ik zoek mijn weg... en zo nu en dan brengen ook rare dromen mij in verwarring

op de zetel

Sinds ik mijn kinderen vanochtend op school ben gaan afzetten, zit ik op de zetel.
Nee, dit ging ik niet doen.
Ik was van zin om alle kerstversiering af te halen en terug op te ruimen. En ineens ook maar de zolder (de plek waar die spullen worden opgeslagen) wat anders in te richten. Lees : dozen op andere plekken te zetten.
Ik zou ook eens alles in orde maken wat nu al zo lang hier rondslingert en waar ik geen tijd voor gevonden heb.

Maar ik zit gewoon in de zetel, zelfs niet te piekeren.
Voel dat mijn benen en armen gespannen staan, aanvoelen alsof ik koorts heb. Alsof, want ik heb geen koorts. Al heb ik wel een serieuze verkoudheid, waarbij ik al 14 dagen lang zo hoest dat mijn stem het begeven heeft.  Alleen dat al is reden om even enkele dagen uit te zieken.

Maar ik voel dat er nog wat aan de hand is. Alsof ik op een kruispunt sta en nu knopen moet doorhakken.
Komt er verandering of Blijf ik werken zoals het al jaren gaat en ik me er eigenlijk niet meer goed bij voel? En waarom voel ik me niet meer goed bij het werk dat ik vroeger per se wilde doen, waar mijn passie lag. Wat heeft de passie doen verdwijnen? Kan ik ze terugvinden of moet ik op een andere plek gaan zoeken? En hoe verzoen ik dit met de maandelijkse hypotheek afbetalen en opgroeiende kinderen bieden wat ze nodig hebben?

Ergens spelen deze zaken al een tijdje. En dan besef ik ook dat ik hierover nog met bijna niemand heb gesproken. Is het leven dan zo jachtig geworden dat het vinden van iemand die tijd maakt om te luisteren erg moeilijk is? Durf ik dit wel uit te spreken, hierover te praten? Want dit uitspreken maakt het natuurlijk 'echt' en verplicht me om stappen te nemen.

Veel in mijn hoofd om uit te klaren.
Het is alsof mijn lichaam mij lamlegt, mij doet stilstaan. Mij bijna gijzelt: mer verplicht om knopen door te hakken voordat het weer energie zal vrijgeven om te functioneren.