op de zetel

Sinds ik mijn kinderen vanochtend op school ben gaan afzetten, zit ik op de zetel.
Nee, dit ging ik niet doen.
Ik was van zin om alle kerstversiering af te halen en terug op te ruimen. En ineens ook maar de zolder (de plek waar die spullen worden opgeslagen) wat anders in te richten. Lees : dozen op andere plekken te zetten.
Ik zou ook eens alles in orde maken wat nu al zo lang hier rondslingert en waar ik geen tijd voor gevonden heb.

Maar ik zit gewoon in de zetel, zelfs niet te piekeren.
Voel dat mijn benen en armen gespannen staan, aanvoelen alsof ik koorts heb. Alsof, want ik heb geen koorts. Al heb ik wel een serieuze verkoudheid, waarbij ik al 14 dagen lang zo hoest dat mijn stem het begeven heeft.  Alleen dat al is reden om even enkele dagen uit te zieken.

Maar ik voel dat er nog wat aan de hand is. Alsof ik op een kruispunt sta en nu knopen moet doorhakken.
Komt er verandering of Blijf ik werken zoals het al jaren gaat en ik me er eigenlijk niet meer goed bij voel? En waarom voel ik me niet meer goed bij het werk dat ik vroeger per se wilde doen, waar mijn passie lag. Wat heeft de passie doen verdwijnen? Kan ik ze terugvinden of moet ik op een andere plek gaan zoeken? En hoe verzoen ik dit met de maandelijkse hypotheek afbetalen en opgroeiende kinderen bieden wat ze nodig hebben?

Ergens spelen deze zaken al een tijdje. En dan besef ik ook dat ik hierover nog met bijna niemand heb gesproken. Is het leven dan zo jachtig geworden dat het vinden van iemand die tijd maakt om te luisteren erg moeilijk is? Durf ik dit wel uit te spreken, hierover te praten? Want dit uitspreken maakt het natuurlijk 'echt' en verplicht me om stappen te nemen.

Veel in mijn hoofd om uit te klaren.
Het is alsof mijn lichaam mij lamlegt, mij doet stilstaan. Mij bijna gijzelt: mer verplicht om knopen door te hakken voordat het weer energie zal vrijgeven om te functioneren.