10 jaar geleden kwam ze als een klein babietje in mijn leven. Geen seconde stond ik stil bij haar gekleurde huid. Ik kan me zelf niet meer herinneren dat het me gezegd werd, aan de telefoon. Het zal wel, maar ik had het niet gecapteerd. Het maakte mij niet uit. Ze was een baby die geen dak boven haar hoofd had, en als pleegmama keek ik er naar uit om haar dat dak te bieden. En veel meer dan dat dak: ook een gezin...
Waar ik toen geen seconde bij stilstond, werd me enkele maanden later gezegd. "Proficiat met je pleegmoederschap, en je hebt dan ook nog ja gezegd tegen het minder evidente". Ik begreep niet wat er gezegd werd. "Ze heeft een kleurtje".
Euh, ja... en dus?? ik begreep het echt niet.
Voor alle duidelijkheid : ik behoor tot de witte, gepriveligieerde groep in onze samenleving. Zij dus niet.
En tot hier toe stond ik daar weinig bij stil.
Maar nu, volop in dit racisme-debat, hou ik mijn hart vast.
Ik denk dat ze tot nu toe redelijk beschermd is geweest, er zelf nog niet bij heeft stilgestaan. Alleen dat haar van haar : iedereen denkt dat ze er mogen aan komen. Doe je dat ook bij het kind van je buren, door de haren woelen of er eens aan voelen?
Steeds meer stapt ze de grote wereld in.
En ik hou mijn hart vast. Wat gaat ze te horen krijgen? Gaat ze beseffen dat bepaalde reacties echt niet fair zijn? Uiteraard : juist zij is uitermate gevoelig voor rechtvaardigheid.
Gaat ze erover spreken? Ga ik het genoeg beseffen en er ook gevoelig genoeg voor zijn? Ik die geen flauw idee heeft van hoe het is om in deze maatschappij een mooi gekleurde huid en een heerlijke krullenbos te hebben...
Hoe kan ik haar opvangen? Want haar beschermen zal niet lukken, dat is steeds meer duidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes