Een nieuw kantje

Nu ik verplicht thuis ben en -alhoewel mijn hoofd weet dat dit nodig is- er van baal, heb ik mezelf voorgenomen aandacht te hebben voor leuke dingen die ik anders (wanneer ik werk) zou missen. 
Dit is er zo eentje:

2 meisjes in huis: ze hebben wel wat gemeen, maar in veel zaken zijn ze elkaars tegenpool.
Zo heb ik er ééntje die van nature dingen kan vinden en ze er ook kan terugleggen. De andere kan dit echt niet: "Maar waar is mijn boekentas?" ik: "Waar hij hoort te zijn, meid". Zij, totaal verwonderd: "Waar is dat dan?" Tja: daar waar al 4 jaar de tassen staan...
En dit herhaalt zich dan gedurende de dag enkele keren voor : scharen, schoenen, truien, stiften,...

Miss sloddervos dus ook: elke dag struikel ik wel over iets van kleding van haar... op de trap, in de living of in de keuken. In haar kamer (waar de kleerkast staat) en de badkamer (wasmand) struikel ik niet meer omdat ik ze daar verwacht.

Groot was mijn verbazing deze ochtend in de klas. Terwijl ik de fietsen op slot zette, was zij al naar boven gerend. Want ze wilt zeker op tijd zijn. (Fijn!)
Terwijl ik haar nog even dag ga zeggen en zie ik haar heel geconcentreerd en voorzichtig haar nieuwe trui met zorg opplooien.
Ik heb een nieuw kantje van haar ontdekt! Heerlijk.

ik zoek, ik zoek,... (trop is teveel, 3)

Ik loop te zoeken; de hele dag lang. En de dagen ervoor ook, ook de weken daarvoor. Ik denk zelfs al langer.

Ik zoek: sleutels, telefoon, laptop, schoenen, de rekening die vorige week betaald had moeten worden,
Ik zoek de weg en paniekeer omdat ik toch fout rij, ondanks het feit dat ik de weg vooraf had opgezocht.
Ik graaf in mijn hoofd om te weten waarom ik de koelkastdeur nu weer opentrok, of dat éne ding dat niet op het boodschappenlijstje stond omdat ik dat zeker wel kon onthouden.
Ik ben boos omdat ik merk dat ik vergeten ben de was uit te halen en ze dus opnieuw moet doen.
Ik ben beschaamd wanneer ik merk dat ik vergeten ben de schoolnieuwsbrief te lezen op internet en dus niet wist dat er vandaag een uitstap gepland is
Ik zucht en reageer bijna laconiek wanneer blijkt dat ik het uurrooster van de Yogalessen fout heb overgeschreven en mij -als klungelende beginner- aanmeld voor een 'experten-les': 3 uur later is het een les voor mijn niveau. Dan maar naar huis en daarna terug....
En ik ga weer maar eens op zoek naar.. .het volgende waarvan ik mij echt niet meer kan herinneren waar ik het gelegd had.

Ik zoek en ik zoek, en zo is er weinig tijd tot geen tijd meer om iets productief te doen. En hieraan erger ik me blauw.

Ik zoek, ik zoek...............misschien ook een beetje mezelf???

Yoga dus (Trop is teveel, deel 2)

Vandaag 1 week thuis. Voel ik het al?
Ik krijg nog steeds de dag niet georganiseerd, ook al werk ik niet.

Ik wil het niet toegeven en vecht tegen het gevoel dat dit (misschien meer?) tijd nodig zal hebben. Wat 'dit' dan ook moge zijn.

Maar ook : ik ging mij niet begraven in mijn bed en zetel en zou 'iets doen'. Met mijn tegenwerkend lijf, leeg hoofd en constante krop in de keel leek Yoga wel iets voor mij. En nee: niet dat ik hier ervaring in heb. Iets in mij riep : "doe Yoga!"

Een korte zoektocht op het WWweb naar waar Yoga in deze buurt, leerde mij dat Yoga zo'n 100 gezichten heeft... Help?! Hoe vind ik mijn weg in deze jungle?
Misschien gewoon kijken naar de flexibiliteit van het aanbod? Nu heb ik nog tijd (waar ik niet veel mee aankan, maar soit), binnenkort ga ik terug werken en dan kan ik hooguit nog 1 uurtje in de week. Bij welke aanbieder kan ik vlot switchen wanneer mijn mogelijkheden veranderen? Wat is de kostprijs? En welke yogavorm zou me liggen?
Uiteindelijk bleven er 2 over waarbij ik een proefles kon volgen.

De eerste keer vertrok ik met een klein hartje: "ik ben zo stijf, gaat dit wel lukken? Oei: en die pijn aan mijn voeten: ga ik het niet erger maken. Ook nog vergeten: ooit elleboog gebroken waardoor ik moeilijker kan steunen op die arm. En dan de nekproblemen: gaan die niet terug opspelen?". Ik moest het ook nog zoeken, en aangezien het in een nieuw-nog in opbouw zijnde - industriële site is, werd ik nog onzekerder. Hier? Dit kiezelpaadje in? Tot ik een bordje zag: voor Yoga: deze weg, en nog één en nog één. Een foto van iemand in Yogapose wees me de weg: grappig en vooral : oef.
De ontvangst was super vriendelijk, met warmte. De les gaf me het gevoel terug een klein beetje rechter te staan en ik moest denken aan de woorden van de Boeddistische monnik die we laatst hoorden: "Als je je niet goed voelt, dan gaat je lichaam doen wat je gevoel je vertelt: ineenkrimpen. Om terug beter te worden, moet je het tegengestelde doen: stretchen!" De ruimte was fijn, licht, aangenaam ondanks dat het in een oud fabrieksgebouw was. Dit zie ik wel zitten!

Vandaag ging ik naar de andere. Deze was ik al wel eens voorbijgereden. Dus geen stress om de weg te vinden. Een inkom met een bar en veel zetels, waar ik mijn ID moest afgeven in ruil voor de sleutel van een kastje om de spullen in op te bergen. Verschillende zalen met professionele installatie om muziek af te spelen en met microotjes te werken, een sauna in de kleedkamer, stoffen zetels in de lounge-ruimte, het gesprek met de bazin nadien: alles ademde hier veel meer grootsheid uit, professionalisme. Het voelde aan als een fitnesscentrum met een 'ander soort aanbod', maar wel op die manier geleid. Maar vanaf ik er binnenstapte voelde ik me er niet thuis.. dit was het niet. De les werd op een vriendelijke wijze gegeven, maar hier werd ik de hele tijd geconfronteerd met wat niet meer lukt, met de pijn, met de bewegingsbeperking...

Mijn keuze is gemaakt. Nu kijken of ik dit vol hou en wat het me bij brengt...

'Trop' is te veel 1) 'Nu even ophouden met maar doorgaan'

"Wat doe ik hier nog? Welk nut heeft het om nog langer te doen alsof het wel lukt?" dacht ik.
Dat was het moment waarop ik stopte met werken en naar de huisarts ging. Nu 3 werkdagen geleden, 5 dagen eigenlijk, maar weekends tellen niet mee.
De huisarts zei: "3 weken thuis" en heeft daarvoor veel overtuigingskracht nodig gehad. Maar mijn hoofd zit zo vol dat het weer leeg is, gedachtenloos, '3 weken thuis' lijkt het niet te vatten...

Iets in mij had de beslissing genomen naar de arts te stappen, maar eens ze sprak over 'thuisblijven' dan kom ik niet verder dan 'dit wil ik niet, dus laat ik maar gewoon gaan werken'.  Maar dat gaat niet. Diagnose? Behalve 'leeghoofd' ook nog 'traanogen' en 'kroppen in de keel'... Allemaal in een hoge dosis aanwezig zodat ze mij verhinderen om te functioneren op het werk.

Eerlijk?  Eigenlijk functioneer ik thuis ook niet.
Als je niet meer kunt plannen, of kan beslissen kom je dit tegen: "Ah ja, briefje moet nog op de post, dat ander naar de mutualiteit én ik moet eten kopen voor deze middag. Kan allemaal in dezelfde straat" pluim op mijn hoed: niet dat deze bedenking er onmiddellijk kwam, maar na zo'n minuut of 5 kreeg ik dit toch al bij elkaar gepuzzeld. En toen kwam de piep: de wasmachine had zijn werk volbracht. Zeker 10 minuten, maar misschien wel een kwartier stond ik in twijfel: hang ik nu het wasgoed op, of ga ik eerst de boodschappen doen?? Terwijl ik dit schrijf verbaas ik me er over: ik had in die tijd eerst de was kunnen ophangen en dan vertrekken.... Maar met de 'leeghoofd-ziekte' slaag ik er amper in een planning te maken en al helemaal niet om deze planning even flexibel aan te passen.

"En? Hoe ga je't aanpakken?" is de vraag die gesteld werd. 'Ik ga een dikker vel kweken, want die tranen-toestanden voor 't minste, dat haalt mij onderuit'. Kromme redenering, dat weet ik, maar ik kom nu niet verder dan dit...
Misschien moet ik gewoon Yoga gaan doen? Er wordt beweerd dat je daar zowel fysiek als emotioneel stabieler van wordt. En ademhaling is daarbij belangrijk: misschien kan ik die krop-in-de-keel gewoon weg-ademen?
In elk geval is er genoeg dat mij met mijn voeten in de realiteit zet; Het éne moment lijkt alles te gaan zoals anders en beschuldig ik mezelf van 'profitariaat', het andere moment kom ik geen meter vooruit, kan ik niet meer denken, zit de krop in de keel en springen de tranen in mijn ogen....

Ik heb nog een beetje tijd nodig, besef ik.

Ademen, gewoon blijven ademen.

Woensdag:
6u30: wekker gaat en ik kreun "ik kan het niet, hoe krijg ik alles op een rijtje vandaag?" Ik voel een krop in de keel en schele hoofdpijn. Na 20 minuten kruip ik toch maar uit bed en bedenk "natuurlijk kan ik het. Ik moet alleen maar blijven ademen". Na de douche merk ik dezelfde weerstand om uit bed te komen bij 1 van de meisjes. Het lukt toch om samen te eten en op tijd naar school te gaan.
8u10 kinderen naar school brengen Oudste is niet van mij af te krijgen; ze plakt aan mij en wilt haar grip niet lossen, de tranen staan in haar ogen terwijl ze zegt "ik wil bij jou blijven". Uiteindelijk moet ik mij losrukken en zonder omkijken kordaat wegstappen. Zucht: nog steeds, na al die jaren, heeft ze het moeilijk met 'naar school gaan'
8u40 terug thuis, betalingen regelen
9u40 afspraak op de bank, gevolgd door boodschappen doen, naar apotheek,... ooh god die vervelende hoofdpijn... ik kijk voortdurend op mijn klok "haal ik het? ben ik niet te laat?"
11u30: thuis: boodschappen uitladen
11u45: kinderen gaan afhalen van school Ooh: haar leraar staat aan de overkant van de speelplaats en steekt zijn duim op. Zij loopt mij ondertussen enthousiast tegemoet. Ze ziet er super ontspannen uit. Eigenlijk al sinds het begin van dit schooljaar. En dat zorgt dan voor een gevoel van opluchting bij mij. Heerlijk, ze zit goed in haar vel! Ik her-adem.
12u15: thuis: eten maken en eten "Opletten, ademen, niet jachtig doen" zeg ik de hele tijd tegen mezelf, terwijl ik weet dat we amper 45 minuten hebben om eten op te warmen, te eten, op te ruimen voordat de logopediste hier staat. Ondertussen flitst ook nog door mijn hoofd "gelukkig dat ze vandaag nog naar hier komt, naar haar gaan kost ons nog eens 20 minuten (enkele rit)" Ik merk dat de schele hoofdpijn weg is, de knoop in de maag ook, want ik prop al wat in mijn mond van de honger tijdens het klaarmaken van het eten. Het jachtig gevoel, versnelde hartslag, blijft me parten spelen
13u: logopedie tot 13u30 voor 1 kind. Ik heb de grootste moeite met het andere kind rustig te houden zodat ze logopediste en oefenend kind niet stoort. Ik zoek een nog 'iets' wat we wekelijks kunnen herhalen en met beloningssysteem, want ze flipte toen ze hoorde dat kleine zus beloond werd voor haar werk bij de logopediste en zij geen 'cadeautje' zou krijgen....
13u45: kind 1 afzetten bij verjaardagsfeestje,
14u kind 2 afzetten bij bezoekmoment met ouder
14u30 thuis, afwassen en in mijn hoofd de puzzel leggen over het vervolg van de dag. Wat moet tegen hoe laat klaar staan? Tafel dekken voor het avondmaal. Oh ja: morgen is 't zwemles voor de meisjes, na school. Maar waar zijn die badmutsen van de zwemles nu weer? Tijdens de zomer ben ik ze tegengekomen wanneer ik ze niet nodig had en nu.... Oh jee: onmiddellijk na de zwemles is er info-moment op school. De babysit is 'besteld', maar waar zijn die 10 euro nu die ik opzij had gelegd om haar te betalen? Toch uitgegeven? Kieken dat ik ben... dan moet ik nog naar de winkel vandaag, zodat ik opnieuw een briefje van 10 euro in huis heb...
15u45: kind 2 terug gaan oppikken en opvangen na het bezoek. En nog wat fruit gaan kopen: zij mag kiezen welk fruit ze morgen mee wilt naar school. Zo is het '10 euro-probleem' ook opgelost.
16u40: thuis, en tijd om een smoothie te maken: die banaan moet echt op. Nu...
17u: kind 1 gaan afhalen en doorrijden naar de kinesist, waar ik van 17u30 tot 18u30 behandeld word en de beide kinderen zich een uur in stilte dienen bezig te houden (jeah right: I wish...). Vorige keer was 't de eerste keer dat ze erbij waren.... na 20 minuten voelden ze zich genoeg thuis om de boel daar op stelten te zetten. Ik had nochtans de tablet mee, maar 't was niet uitdagend genoeg.... Hoe moet ik dat vandaag aanpakken? Zou een DVD spelertje ze een paar minuten langer zoet houden??... Gelukkig, dit lukt toch al een pak beter dan vorige keer. Al voel ik me schuldig: ééntje vraagt na een kwartier om naar huis te gaan en ziet er echt moe uit. Ze hoort nu niet op een bankje te zitten terwijl ik kiné-oefeningen doe die tot hier toe toch niet voor verbetering zorgen. Wat doe ik hier? En Waarom moet ik mij zo in bochten wringen?? Zou ik niet beter een andere kinesist zoeken, een waarbij ik op woensdagvoormiddag terecht kan? Maar ja: op een dag als vandaag zou dat ook al niet lukken... Ondertussen breekt het koud zweet mij uit...
18u45: thuis: avondeten, alles klaarzetten voor morgenochtend, en stilaan komt de rust terug. Nee, de kleinste ligt nog niet in bed: dat wordt alweer een half uur te laat, maar er is wel rust op deze moment, boekentassen klaarmaken, kinderen in bed steken, nog 3 maal terug naar boven lopen voor het angstige kind,  kleren klaar leggen (eerst even de weersvoorspelling checken en nog 2 keer veranderen van gedacht),

20u40: adem....eindelijk ...ademruimte... niet meer opgejaagd worden door de klok.
Nog te doen: was in steken, strijken, rommel opruimen,.. maar op't gemak, geen haast meer. De rust in mijn hoofd keert weer, er is weer ruimte...

Niet gelukt vandaag: spullen gaan afzetten in de kringwinkel. Tja: nu of volgende week, of volgende maand: veel verschil zal het niet maken...

"Ademen, echt: gewoon blijven ademen": hoe vaak heb ik het me vandaag niet voorgehouden?