staking op school?

Oh nee, Oh nee, Oh neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee.
Laat het niet waar zijn. Ik krijg instant stress bij het lezen van de mail, zoveel stress dat de tranen in mijn ogen schieten.
Ze gaan staken! Op school en in de Opvang!

De hoofdpijn van het uren tellen en nog eens tellen en kijken hoe die 9 weken zomervakantie van de meisjes kindvriendelijk kunnen geregeld worden terwijl ik 3 weken 'mag' nemen. 3 weken die ook nog eens moeten passen in de 'werkbezettingspuzzel: want er moeten ten alle tijden voldoende 'hulpverleners' op de ziekenuiswerkvloer rondlopen. En dat lukt, na wat verleg en veel rekenwerk.
Elk uur heeft zijn plaatsje gekregen.
En nu, en nu.... is de kans groot dat er een vakantieprobleem komt.
Gaat de school mijn reis terugbetalen als ik uiteindelijk nog maar 9 verlofdagen heb voor een 10-dagen reis?
Of gaat de opvang dan een paar dagen extra werken wanneer ze nu gesloten zijn, zodat ik de dagen die ik nu zal moeten opnemen -waarop we gewoon thuis zijn- kan 'terugwerken' in de vakantieperiode???

Enfin: ik ga weer een week zeer veel wakker liggen 's nachts, hen 2 dinsdagen op rij aan school afzetten zonder te weten of de school al dan niet open is en mij meer dan een dag een 'super slechte moeder' voelen omdat ik mijn kinderen verplicht ben af te zetten op een plek waar er misschien te weinig volk zal zijn om hen op te vangen.
En daarnaast voel ik mij ook nog eens een heel onsolidair rotmens dat maar geen rekening kan houden met -waarschijnlijk zeer terechte- verzuchtingen van onderwijzend en opvoedend personeel.

Sorry: het kan er nu gewoon niet bij...
Niet nu. En bij uitbreiding: dit soort info liever nooit op woensdag.
Want mijn woensdagen zijn vaak tot op de minuut gepland. Zoals vandaag: Oudste naar school, zodat ik op tijd thuis ben om de deur te openen voor de loodgieter-die-het-lek-komt-herstellen. Natuurlijk komt hij een wat later, maar dat past mij niet want ik moet ondertussen al vertrokken zijn naar de oorspecialist met Jongste. Dus dan moeten we dat ook nog even regelen.
's middags Oudste afhalen van school, vlug vlug eten want een half uur later is de thuisbegeleider van Jongste hier. Tot het moment dat wij dan weer moeten vertrekken om Oudste af te gaan zetten voor haar bezoekuurtje. Net op dat moment heeft ook de loodgieter gedaan : slechte timing hij moet maar even wachten tot ik weer thuis ben. Een klein uur later gaan we Oudste oppikken, eten samen een 4-uurtje en vertrekken dan weer. Nu naar het therapiemoment van Oudste.
Daarna is het al tijd voor het avondeten en bedtijd voor Jongste. Gevolgd door een hele avond poetsen door mij : de loodgieter moest toch nog redelijk wat breken voordat hij het lek kon herstellen....

Maar gelukkig werk ik niet op woensdag : dank zij het 'luxe' tijdskrediet voor de hangmathangers, dixit onze regering en Unizo-voorzitters en Co (want volgens hen heb ik geen 'zorgtijdskrediet' nodig, want ik heb geen kinderen OK, ik val in herhaling. Het blijft ook hoog zitten)

Dus scholen en opvang: gelieve jullie stakingsaanzeggingen pas te laten weten op donderdag, wanneer die uitputtende, helse woensdag alweer achter de rug is en ik het programma van de volgende nog niet bekijk omdat die nog meer dan 5 dagen ver is.... Ook al krijg ik alweer een telefoon voor alweer een of ander overleg dat alweer ergens op 1 of andere woensdag zal moeten gepland worden. Zucht...

pleegzorger? pleegmoeder!

Wij zijn geen 'ouders'.
Nee, want vanuit 'het beleid' krijgen we de term 'pleegzorgers'. Over 'pleegouders' spreken is verboden: het zou te pijnlijk zijn voor de echte ouders wiens kind in een pleeggezin verblijft. Het zou ook financiële consequenties hebben voor het beleid. Want met de officiële term 'pleegouder' kan je natuurlijk de discriminatie tegenover andere ouders gaan aanvechten. Zoals: het niet krijgen van ouderschapsverlof, geen recht hebben op tijdskrediet met zorg voor kleine kinderen, en dergelijke...

En dus worden de -euh- volwassenen die de zorg opnemen voor het pleegkind en die niet de pleegbroer of -zus zijn, 'pleegzorgers' genoemd.
Dat is het beleid, de mooie theorie die zogezegd met iedereen rekening houdt.
Zogezegd... want hoe is het voor het kind? Het kind dat in het beste geval 1 keer per maand contact heeft met de mama? (en dat gaat op voor hen beiden)

Dat kind (6j) had het aan de ontbijttafel over 'later': 
"ik wil geen liefje, nog lang niet. Maar ja: ik wil later wel mama worden en kindjes krijgen: dan wil ik wel een liefje"
...
"Maar: wanneer ben jij eigenlijk groot geworden en mama geworden? Hoeveel jaar was je toen?"
"zelfs nu ben ik eigenlijk nog geen mama. Mama ben je als er een kind in je buik groeit (of je adopteert). Maar ik denk dat ik 'groot' was geworden toen ik helemaal voor mezelf kon zorgen: werken en alleen wonen".

"Maar dat klopt toch niet? Dat is toch niet waar! Wij wonen hier en jij zorgt voor ons; dan ben jij toch ook een mama,  een soort mama voor ons?"

Gloeiend van liefde en trots, denk ik niet dat ik me ooit meer op-en-top pleegmama kan voelen dan op dat moment. Pleeg'zorger'? m'n oren! Ik ben een PleegMOEDER!

Een mooie moederkesdag voor alle mama' s en -mama 's : de adoptiemama,de plusmama, de pleegmama, en gelijk welke vorm er nog bestaat van 'moederen'.

'gestolen uurtjes'

Zo rond 15u30 zouden ze terug aankomen: de 3 klassen met kinderen die terugkwamen van bosklassen. Onder hen ook 'mijn Oudste': en voor haar was het de eerste keer - net zoals voor 23 andere 'eerstekes'.

Met Jongste wandelde ik naar school en zag onderweg  2 papa's zich haasten naar dezelfde schoolpoort.. Vrij snel kregen we te horen dat ze 'nog vast zaten in de file tussen Leuven en Brussel'. Nog zeker een uur dus...
"Zullen we hierover aan het speelpleintje gaan zitten?" stelde de éne voor. De kinderen verkozen te wachten op school: daar konden ze ook van de glijbaan en in de zandbak spelen maar ook steppen, at niet lukt op het speelpleintje. 
Even goed voor ons. De eerste wachtende mama trok al naar de dichtsbij zijnde supermarkt voor een ijsje voor de wachtende kinderen en een drankje voor die paar ouders die op school wachtten.

Na een uur kwam er druppelsgewijs wat meer volk binnen, de suggestie om in de schooltuin te gaan zitten werd opgevolgd, nog een paar anderen trokken ook naar de supermarkt om nog meer drank en hapjes.

Ook al was er de bezwarende gedachte: "ocharme die kinderen in die snikhete bus", (wat sociale mediagewijs snel werd ontkracht: de airco deed zijn werk perfect) ik genoot ... 

...van die eerste echte zonnewarmte, 
..van het verplicht niets doen en wachten, 
..van de ongedwongen sfeer die er was, 
...van het feit dat dit ook gewoon zomaar kan op de school van de kinderen: een spontaan feestje omdat je noodgedwongen wacht...

Maar man wat was ik blij toen ik ze, bijna 3u later dan voorzien, een knuffel mocht geven!