Tieners?

En plots overviel het mij... en 't laat me niet meer los.

Ik besef nu dat de meisjes ook nog hier zullen wonen wanneer ze tieners zijn. Nu ja, we spreken over pleegzorg, dus dat kan er volgend jaar al weer anders uitzien.  Maar toch: hoe de zaken nu lopen en voortgaande op de voorbije jaren... ja: dan heb ik binnen zo'n 8 jaar 2 pubermeiden in huis.. In mijn huis.... correctie: in mijn piepklein huis....waar ze samen 1 kleine slaapkamer delen. 
Nu ze klein zijn, is dit geen enkel probleem, ze willen niets anders dan samen op 1 kamer slapen en kijken uit naar het moment waarop ze in een stapelbed mogen slapen. 
Maar met 2 nogal drukke kinderen die beiden ook redelijk prikkelgevoelig zijn, denk ik dat dit niet zal blijven duren. Volgens mij willen die elk een 'eigen plekje' wanneer ze tiener zijn. 
Waarschijnlijk gaat dit niet alleen over 'willen' maar zelfs over 'nodig hebben'. 

En nu? 
Nee, ik kan geen 3 slaapkamers maken in mijn klein huis...

Dus ben ik beginnen zoeken op immo-sites wat een 3 slaapkamer-huis zou kosten...en viel achterover: onbetaalbaar veel. 
Ook als ik mijn huis verkoop, dan nog zal ik tot mijn pensioen behoorlijk moeten afbetalen aan de nieuwe hypotheek. Wil ik dat? Net nu ik financieel wat ademruimte krijg en bijvoorbeeld zelfs al 2 jaar op rij met de meisjes op vakantie kan in de zomer. Geen reizen meer tot aan mijn pensioen?

Je zal argumenteren dat ik er goedkopere regio's bestaan. Dat klopt. Maar ik zie het niet zitten om helemaal opnieuw te beginnen. Het was niet gemakkelijk om hier ingeburgerd te geraken. Echt moeilijk zelfs. En dat wil ik niet meer opnieuw doen. Daar wil/kan ik mijn energie niet meer insteken... ik ben ook zo jong niet meer.

Trouwens: ik woon hier graag! Ik heb fantastische buren in de straat en leer fijne andere ouders kennen 'aan de schoolpoort', de kinderen kunnen naar een goede school met een erg uitgebreide en leuke buitenschoolse opvang. Alles wat we nodig hebben is in de buurt...

Een huis met 3 slaapkamers, een ietsiepietse tuintje en ofwel ruimte in huis om de fiets te zetten ofwel 1 of andere mogelijkheid om de fiets in de tuin te krijgen zonder door het huis te moeten... Dat lijkt niet weggelegd voor ons.

Of maak ik mezelf nodeloos ongerust en kan dat wel lukken om met 2 één slaapkamer te delen tot aan - laat ons gissen- hun 20ste? Kan ik ook fout zijn met mijn idee dat dit 'slaapkamer delen' niet meer van deze tijd is?

Maar het laat me dus niet meer los.
Zeker weten dat ik daar nog lang mee bezig zal zijn: tips en info vragen van mensen die wat kennen van verbouwen om te kijken wat wél kan, gratis schatting van mijn  huis?, gesprekken met banken om te kijken wat ik kan lenen zonder dat het 'pijn' zou doen, en ogen en oren open houden!  
Ik zou ook kunnen afwachten en kijken hoe het evolueert... maar ik zei het al: ik ben zo jong niet meer. 'Afwachten' is dus ook een keuze maken: binnen een paar jaar is het sowieso niet meer mogelijk om nog een hypothecaire lening af te sluiten.

Elke tip is welkom. Ook die om mij gerust te stellen dat ik mij daar helemaal niet zo druk in hoef te maken :-)

eentje uit de duizend

Het leven van pleegkinderen loopt niet over rozen. Ze leven dan wel in een 'gewoon gezin', waar ze zoveel mogelijk het leven krijgen dat andere gewone kinderen hebben.
Er is altijd die andere kant: waarom kan ik niet bij mijn echte mama/papa wonen?

Soms is dat antwoord gemakkelijk, duidelijk en aanvaardbaar voor alle partijen.
Soms verandert er echter wel eens wat in de situatie van mama/papa wat maakt dat je moeilijk nieuws te vertellen hebt aan je pleegkind. Wanneer je dan als pleegouder dan ook nog maar een minimum van info ter beschikking hebt omdat je persoonlijke pleegzorgbegeleidster op vakantie is, dan zwijg je nog al eens.... 'tot nader order'...

Ondertussen staat mijn hoofd niet stil natuurlijk:* hoe breng ik dit nieuws zodanig dat haar wereld veilig blijft? Hm: bevattelijk én duidelijk en met concrete info (die ik dus nog niet had), denk ik dan. *Als wat ik te horen kreeg klopt, dan hangen daar ook consequenties aan vast voor de bezoekregeling. Hoe zie ik dat dan verlopen -ook weer- zodat het te doen is voor haar? *En krijg ik dat dan nog georganiseerd? 

Enfin: ik zat een hele week vol met vragen, bedenkingen, twijfels, bezorgdheden,...
Maandag zou ik contact nemen, want dan was 'onze' pleegzorgbegeleidster terug uit verlof.

Een beetje verbaasd zag ik vrijdag al een mail van haar verschijnen. Ze had al een dagje gereserveerd om haar administratie bij te werken. 
Ik was zo opgelucht dat ik bijna tranen in de ogen kreeg: wat zij daar schreef waren net dezelfde twijfels en bedenkingen die ik al maakte. Mét een datum waarop ze ons meer concrete info kan geven en een heleboel antwoorden hierop. Dan zou ze ook duidelijk zijn wélke boodschap zal moeten gegeven worden en krijg ik eventueel hulp bij het verwoorden hiervan.

Ik heb het al gezegd en heb het weer ondervonden: onze pleegzorgbegeleidster is er eentje uit de duizend!

Opgelucht, blij en stiekem ook een beetje fier

Opgelucht was ik de eerste avond, na haar allereerste kampdag..

Het lukte: naar een free-time kamp gaan, helemaal alleen, zonder één van de vriendjes, op een plaats waar ze nog nooit geweest is en ook nog eens geen enkele moni/juf kent.

Ik had dan ook mijn tijd genomen die eerste ochtend en was pas vertrokken wanneer ze al aan het tekenen was. 's Avonds was ze eerst heel stil en kon ik, net zoals op school, alleen maar raden wat ze had meegemaakt. Tot het bedtijd werd... 'Kijk eens wat ik van mijn juf heb geleerd!' en ze toonde enthousiast een danspasje. Jeah!

Toen voelde ik de opluchting: het ging lukken... en trots: ze deed het toch maar als 4-jarige.

De dagen erna ging het steeds moeilijker om haar af te zetten 's ochtends, maar ze bleef enthousiast 's avonds bij het ophalen... net zoals in het schooljaar bij de buitenschoolse opvang dus... voelde het ook voor mij vertrouwd aan. Mijn slecht gevoel dat ik bij inschrijving had - ze moest naar het kamp omdat de vertrouwde opvang met (welverdiende) vakantie is- verdween

Blij omdat ze nieuwe vriendjes maakte, veel knutselde en vooral ook 's avonds nog stond te dansen.

En dan had je haar moeten zien dansen die allerlaatste dag, op het toonmoment voor de ouders... met een sérieux alsof haar leven ervan afhing, met een zwierigheid in de heupen die haar waarschijnlijk genetisch is meegegeven en met een stralende glimlach wanneer het gedaan was... Natuurlijk glom ik van trots!