"blij op mij"

"Je bent altijd boos op mij. Waarom ben je nooit blij op mij?" vroeg ze me 's ochtends met een beteuterd gezicht.
Hey : ze is nog maar 4, dan mag je nog 'altijd' en 'nooit' gebruiken, ook al gaat het maar over het gebeurde van de laatste 3 minuten. Want NU, dat is toch wat telt in het leven van een 4-jarige?
Natuurlijk heb ik haar het perspectief geboden en hebben we alle momenten tussen het NU en Gisteren overlopen waarop ik 'blij was op haar'... en dan was het al lang weer OK en kon ze weer lachen.

En vandaag was ik veel meer dan 'blij op haar'... toen ik haar - als oudste van 6 kindjes - zag samen spelen met de anderen. De manier waarop: rustig, zorgzaam, gefocust, ook de kinderen die ze nieuw leerde kennen bij haar spel betrekken. 
Eerlijk: zo rustig en gefocust heb ik haar zelden bezig gezien. 

Was het de ruimte? Ze konden spelen in de zalige tuin van een van mijn tante's... Was het toch een beetje het onbekende waardoor ze zich op haar best toonde?... Was het omdat we uitgenodigd waren om daar te zwemmen en ze daarin al een deel van haar energie had kwijt gekund?
Is het omdat ik al enkele dagen thuis ben en alles veel relaxter verloopt omdat 'de klok' ons niet zo opjaagt?

Wellicht is het een beetje van dat alles. Maar in elk geval: deze middag was ik behalve trots ook 'blij op haar'. 

mensen herkennen

Mijn 'fietske', aka de Onderwatertandem dus, daar ben ik nu eens echt content van sé! Ge kunt u niet voorstellen hoe ik geniet van de herwonnen vrijheid, van 'overal' te geraken met de kinderen. Ik voel me vooral veel minder gehinderd om dingen te doen, met hen.

Alleen, dat vertrekken met een zware fiets + 2 kinderen en soms nog wat tassen is nog een gesukkel. Berg op toch ;-)

Vandaag zijn we zo in het zuidpark geraakt: tijdens de Gentse Feesten zijn het daar kindernamiddagen, met geweldig veel springkastelen. En laat die van mij nu niets liever doen dan springen en lopen en druk doen op een springkasteel. Zalig dus!

Maar eigenlijk ging ik het daar niet over hebben. Wel over mijn onvermogen om mensen te herkennen buiten de context waarin ik ze anders tegenkom. En dan de juiste namen laten passen bij gezichten: nog zo een moeilijke... Behalve een zeldzame keer dat er om gelachen kan worden, is dat vooral gênant...

Hoe dat komt? Ik weet het niet ... 't is geen familietrekje, zoveel is duidelijk. Overlaatst hadden we het er met enkele collega's over. Zij herkenden dit wél en er werden wat verhalen opgedist waarbij wederhelften soms de redding moesten brengen om niet de totale ondergang tegemoet te gaan.

Ook vandaag weer: in dat Zuidpark. Bij een van de springkastelen die de meisjes uitkozen, zat een vrouw die mij aankeek. Ja.... ik was er bijna zeker van dat ik haar ergens van ken... help! Wie is ze? Van waar zou ik haar kennen?... Nee 't komt niet, al ben ik er nu zeker van dat ik haar ken en kijk haar weer aan. Dan maar toegeven: "ik ken u, hé?" Ze knik van ja en vervolgt met : "is dat X"? en geeft de naam van Jongste. "Ja, dat klopt!". Nu komt de stoom uit mijn oren denk ik: mijn hersenen draaien op volle toeren en toch kan zelfs nu nog de link niet leggen.... Ze is zo vriendelijk me snel uit mijn lijden te verlossen "de jeugdrechtbank". Ah! Ja ... ik leg de link, maar voel me toch niet zeker genoeg om haar naam te noemen. 't zou nog altijd mis kunnen zijn. "Ik ben blij haar nog eens gezien te hebben" zegt ze nog. 

OK, ik heb haar maar 2 maal gesproken. Dat zou een excuus kunnen zijn. Ware het niet dat zij wel een heel erg belangrijke en zelfs bepalende schakel is in het pleegzorggebeuren...

Gelukkig was er ook nog de goedmaker: een beetje verder zag ik de mama van 2 kleuters die naar dezelfde school als Oudste gaan én vooral rond hetzelfde uur 's avonds vertrekken. Deze mama herkende ik wel... oef, soms werkt het nog wel...

spreidstand

Dit is een moeilijke, voor mij.
Want alles wordt bepaald door welke bril ik kijk..
Die van de rede? Of die van de emotie?

Op zich gaat het om iets kleins, pietluttig bijna... 
En het begint zelfs met iets leuks, hoopvol: 
Oudste krijgt het voorstel van 1 van haar vriendinnetjes om een keertje te komen logeren. Ze vindt het geweldig!!!!
Natuurlijk mag dat: het vriendinnetje is hier al komen spelen en zij daar. De ouders kom ik regelmatig tegen 's avonds bij de opvang: ze komen zo wat rond het zelfde uur hun dochter oppikken. Het zijn lieve, spontane mensen...

Wacht even: Oudste is mijn dochter niet. En alhoewel ik mag beslissen over de dagdagelijkse gang van zaken, valt het 'gaan logeren bij een vriendinnetje' niet meer onder mijn bevoegdheid.
Dat is zo met kinderen die geplaatst zijn... als er afgeweken wordt van de routine, en dan vooral wat betreft het ergens gaan slapen onder iemand anders' toezicht, dan moet er 'goedkeuring' gevraagd worden. Normaal krijg je die ook hoor, daar niet van. En in dit geval zal het nog wel lukken om die goedkeuring rond te krijgen.

Maar ergens voelt dit niet juist
Natuurlijk 'klopt' het wel als je de bril van de rede opzet: Oudste is niet mijn kind, er is aan mij gevraagd om voor dit kind te zorgen zolang als er aangetoond wordt dat dit nodig is. En : IK WIL DIT OOK GRAAG.. laat dat duidelijk zijn. Het is dus logisch dat er iemand over mijn schouder mee kijkt.. en dus wilt weten waar zij verblijft als ze niet bij mij is.
Het IS dus WEL juist.

Het voelt echter een beetje... ,euh, wrang?
Want er is wel gekozen voor een plaatsing in een pleeggezin. En dan ga je er van uit dat het de bedoeling is om een pleegkind dezelfde kansen te geven als je eigen kinderen (gesteld dat ik er zou hebben). Stel dat ik dit voorstel had gekregen 2 dagen voor de logeerpartij? Dan kan het gewoon niet doorgaan: goedkeuring geraakt niet rond. En dan wordt een pleegkind met z'n neus in de feiten geduwd: "je bent anders dan de anderen, en kan daarom een aantal doodgewone dingen niet zomaar doen/verkrijgen".. Toch een beetje pijnlijk, vind ik dan. Vooral ook omdat je de privacy van het kind dient te beschermen en dus ook niet zomaar kan en mag vertellen dat zij een pleegkind is...

Maar goed: dat zijn problemen voor later. Volgende week zal Oudste mogen gaan logeren bij haar vriendinnetje...Jeuj! 
(al vraag ik mij wel af of dit gaat lukken, slapen op een ander. Veel kans dat ik haar rond 23u mag gaan oppikken omdat ze dan nog altijd de boel op stelten aan het zetten is....puur uit 'overexcitement')