Zo kende ik mezelf niet (meer)

Piekeren...ge kent het wel: "wat als..?" 
Eigenlijk was ik er al heel lang bijna niet meer mee bezig geweest..
Maar plots was't er weer: 
*Wat als ze koorts heeft donderdag, dan kan de ingreep niet doorgaan. En hoe moet ik dan alle regelingen 1) ongedaan maken en 2) opnieuw gedaan krijgen op een later tijdstip?
*Waarom bellen ze nu niet? Ze gingen me toch laten weten om hoe laat we er moesten zijn? Zijn ze ons vergeten in te roosteren misschien? Is die ene brief met toestemming van de ouders verloren geraakt in de post en gaat het daarom niet door?
Ik slaap te kort, te onrustig en ben veel te vroeg al weer klaarwakker
*We moesten hier toch zijn om 7u, want om half acht zouden ze haar al komen halen.. 't Is half acht en we hebben ons nog niet kunnen inschrijven...

Oef: 't is geregeld geraakt. En nu, meegaan met haar om het haar zo comfortabel mogelijk te maken wanneer ze in die vreemde, frisse kamer vol met rare toestellen en mensen met een bizarre kledingsmaak binnengebracht wordt. 
Bumba was er ook. 
Gelukkig kent ze het gevoel van een maskertje op haar mond en neus (puffen is geen dagelijkse kost voor haar, maar gebeurt regelmatig). Dus zingen we haar liedje dat we altijd zingen tijdens de puff :1-2-3-4 hoedje van... 
Ze laat zich wat hangen maar blijft oogcontact zoeken. Dus nog eentje: Slaap kindje slaap...
Ze leggen haar neer en ik maak aanstalten om te vertrekken, ze probeert toch nog haar oogjes open te doen, het lukt zelfs nog een beetje.
"Je mag nog een kusje geven, hoor".
Maar ik voel dat dat niet meer zou lukken, ik tril een beetje, merk ik. Ik wil het niet erger maken: niet voor haar en niet voor mezelf.
ik vertrek nu: dat lukt me wel.

"'t Duurt niet lang hoor mevrouw. Als je wil, kan je snel een koffie gaan drinken in de cafetaria."
Als het toch niet lang duurt: dan wacht ik hier wel. Anders ben ik beneden terwijl ik boven wil zijn...
Ik kan mijn aandacht amper houden bij wat ik lees. Dan maar mijn mailbox opkuisen (veel te veel rommel). 
De andere ouders van de 'slapende kindjes' worden bij mondjesmaat verwittigd dat hun pruts wakker aan het worden is en ze er naar toe kunnen. Ze hadden inderdaad gezegd dat het niet zo lang zou duren. Ik merk bij hen dat het ongeveer een klein uurtje is...

Ik tel af, na een uur kan ik me zelfs niet meer bezighouden met de opkuis van mijn mailbox.
Ik volg elke beweging in de gang.
Niks, alleen maar binnenwandelende of binnengereden wordende mensen, geen buitenkomend personeel om mij te halen...
Gelukkig ben ik te moe en te gestresseerd om te kunnen denken, ook piekeren gebeurt niet

"Ze is wakker, je mag meekomen mevrouw".

Een half uurtje weet ze niet of ze nog wat wilt slapen of wakker worden of krijsen van de pijn of van het ongemak of van de verwarring of toch weer rustig tegen mij aan liggen,...
Ze wordt steeds rustiger en wakkerder. Tijd om terug naar de kamer te gaan

En dan pas is ze echt terug: zich druk makend om het infuusje dat nog in haar hand zit. Oh nee: niet dat het pijn doet. Maar ze kan op die manier niet rondlopen of naar de speeltafel.
Ze drinkt, ze eet (3 boterhammen!!), bedelt kusjes, tovert haar clownslach weer boven, is haar super charmante zelf nog eens aan het bovenhalen en is helemaal klaar om naar huis te gaan.
Ik merk dat ik ook helemaal terug mezelf ben geworden, ook al voel ik nu dat ik doodmoe ben

Wanneer ik de parking af rij, is ze alweer in slaap gevallen. 

Deze keer ben ik er helemaal gerust in...

Bericht aan de radiomaker van Radio 1

Ik nam het nogal persoonlijk deze morgen... en vond dat je niet het recht heb om mij 'uit te lachen'. En wel hierom:

16u40: Op tijd stoppen, ook al heb ik m'n werk niet afgewerkt... Het moet echt. Want vanaf vandaag zijn er werken onderweg en ben ik dus zo'n kwartier tot 20 minuten langer onderweg. Dus nog maar net op tijd aan de opvang (pfft nog minstens 3 weken de stress of ik het net op tijd zal halen of niet. Kijk er NIET naar uit). Waar ik een Lieveheersbeestje mag gaan oppikken. Vandaag gingen ze naar de schminkschool, 2/3 van het beestje was nog herkenbaar wanneer ik haar zag, het andere derde hing aan haar handen en op haar T-shirt.

Zoals elke avond, kan ze geen afscheid nemen van de school en van haar vriendinnekes, net zoals ze mij 's ochtends moeilijk kan loslaten, trouwens.

18u15: We komen nog maar net binnen thuis, of er sneuvelt al een bloempot. Vandaag wordt er, uitzonderlijk, gekookt. Door de uitstap naar de schminkschool kon er niet op school gegeten worden en dus zeker geen warme maaltijd gegeten 's middags. Terwijl ik kook is Jongste er in geslaagd om haar flesje melk  leeg te druppelen op tafel.
19u: scene in bad, want de zeep prikt in de ogen en is vooral niet lekker. En nee: ik heb niet gezegd  dat ze eens moest proeven of dat ze de zeep op haar tong moest wrijven...
19u15: scene in de slaapkamer want door het lichtjes gewijzigde avondritueel is het te laat om ook nog TV te kunnen kijken. Wanneer de rust is weergekeerd wordt er een boekje gelezen.
19u40: keuken opkuisen, inclusief bloempot, boterhammen smeren, boekentassen vullen en klaarzetten.
20u10: even iets gaan afspreken bij de buren
20u20: mail checken, betalingen online doen
20u45: ik plof neer in de zetel en zet de TV aan (samen met de laptop op schoot, kan ik nog blogjes lezen ondertussen) en zal ongetwijfeld straks opnieuw voor TV in slaap vallen niet veel later nadat ik de laptop heb uitgezet om dan in het beste geval anderhalf uur later half wakker te worden en mijn bed in te kruipen om daar verder te slapen. 

En ja: gisteren was de invulling anders, maar even hectisch.

Bericht aan de radiopresentator of -journalist of weet ik veel wat die deze ochtend het nodig vond om erg lacherig te doen over mensen die om half acht 's ochtends nog niet op de hoogte waren van het SMOG-alarm want "die moeten wel van een andere planeet komen". 
Awel ja: ik kom dus van een andere planeet: die van 'hectisch want een job en een gezin met kleine kinderen" Of nee, eigenlijk vind ik het zelf niet echt hectisch. Noem het "druk en lawaaierig en daardoor geen plaats voor radio noch TV want een gezin met kleine, krijsende, roepende, tierende, kinderen" . Pas om twintig voor acht deze ochtend kon ik op het radionieuws horen dat er SMOG-alarm was. Toen reed ik al op de autostrade... 
Gelukkig ben ik niet blind en kan ik de verkeersborden lezen...

'Kindjes krijgen'

- Wat was er dan vòòr sinterklaas? 
(Ik weet het: verkeerd seizoen. Maar daar trekt zij zich niks van aan)
- Niks hé. Want sinterklaas moest nog geboren worden.
- Is sinterklaas geboren uit een mama of een papa?
- Uit een mama! Kindjes worden altijd uit een mama geboren. Kindjes kunnen niet geboren worden uit een papa
- Ah nee. Want papa's zijn sterk en kunnen boksen. Zo, kijk, *boks *boks
- Dat heeft er nu eens niks mee te maken se. Papa 's zijn sterk, dat klopt wel. Maar 't zijn alleen de mama's die kindjes in hun buik kunnen hebben.
- Waarom eigenlijk?
- Jongens en meisjes zijn niet hetzelfde
- Nee?
- Ze zien er een beetje anders uit.. je weet toch dat jongens een piemel hebben?
- Ja. 
- Binnen in de buik is het ook anders bij jongens dan bij meisjes. Bij meisjes is er een klein plaatsje gehouden waar dat later, ooit, een baby kan gaan groeien. Bij jongens is er zo geen plaats.
- Ah ja. Nu weet ik het. Hier aan mijn snavel -navel, zoetje- ja daar. Dat is het plaatsje waar een baby kan groeien en uit de buik komen en dat hebben jongens niet, die hebben geen snavel...

...
Ze heeft het bijna begrepen denk ik, alleen die (s)navel...

Februari

Februari = de maand waarin mijn vader jarig is. Dit jaar wilde hij wel eens iets anders-dan-anders. Behalve dat het heel gezellig was, we leuk hebben kunnen bij babbelen met familie die we weer al veel te lang geleden nog eens hadden gezien, zijn mijn smaakpapillen ongelooflijk verwend geweest. Waaaw.  
Het is er al jaren niet van gekomen om eens naar een 'echt restaurant' te gaan. Ik dacht dat ik niets miste...

Zoals de laatste jaren wel vaker het geval is, is februari ook niet onze meest 'gezonde' maand. Na de lange wintermaanden met veel binnen zitten, zijn de reserves op. Die van de weerstand bedoel ik dan. Met als gevolg de ene na de andere die snottert, hoest, koorts heeft. Een maand dus met wat gegoochel met vrije dagen verzetten, oppas ziek kind en uiteindelijk toch wat familiaal verlof moeten opnemen, en vooral: zonder doorslaap-nachten voor mij...slopend. Tijdens mijn weekends wordt 'siësta' een vast onderdeel....

Februari 2014 is ook de maand waarin ik een 3-daagse opleiding mocht volgen. "Attachment-based Practice with Adults". Daarvoor het ik mijn engels diep vanonder het stof moeten opduiken. Maar dank zij de fantastische Clark Baim, die zich geweldig kan afstemmen op zijn publiek, bleek dat totaal geen probleem.
Een opleiding rond hechtings-strategieën: dit wilde ik al langer volgen en eindelijk kreeg ik de kans. Het risico van erg uit te kijken naar een opleiding, is om ontgoocheld terug thuis te komen. Niet deze keer! 
Na deze opleiding kijk je verder dan het probleemgedrag en kan je de functie ervan proberen te begrijpen. En ik merk nu al dat ik terug meer ademruimte heb op 't werk. Ik liep er tegen mijn limiet aan en kon het soms slechts met veel moeite opbrengen om met 1 bepaalde groep te werken. Ik ga plots terug graag naar die groep...

Eigenlijk zouden alle professionelen in de pleegzorg de kans moeten krijgen deze opleiding te volgen. Ik denk dan aan pleegzorgbegeleiders, consulenten van de jeugdrechtbank, en vele andere betrokkenen.