Dikke truiendag

Ze begon enthousiast te vertellen, vanavond bij het afhalen van school:  
"weet je? Het is truiendag"
Ah, is dat vandaag Dikke truiendag? (blijkbaar doen ze op school aan dikke-truien-week)
"ja. Want de aarde is een beetje ziek. Kijk eens (haalt papier uit de zak van haar kleedje) dat heb ik gevonden op de grond, en veel vuil maakt de aarde ziek."

Klopt. En wat heeft een zieke aarde te maken met dikke truiendag?

Dat was een moeilijke...

Dus deed ze gewoon nog een beetje verder: 
"We hebben de klok stilgezet. Ah ja want die werkt op leksriteit. En thuis moeten we ook de klok uitzetten en geen TV en radio. Want dat is met leksriteit. 
En weet je? De bomen gaan anders ziek worden en wij krijgen lucht van de bomen: die door zò en ze blaast. (Hmm deze heeft ze bijna goed begrepen). En anders gaan de bomen dood.. en wij ook"

En alles met heel overtuigende en ondersteunende handgebaren, rollende ogen en een heel belerend stemmetje. Met meer vuur had ze't niet kunnen vertellen
Mij had ze helemaal ingepakt... 

Het in praktijk brengen van 'geen TV' een beetje later 's avonds, lokte nochtans bijzonder veel protest uit..... :-)

Gezegend

Geschreven is stukken en brokjes... vandaar een beetje later de wijde wereld in gestuurd.


Gezegend... het woord schoot zomaar door mijn hoofd... zeker geen woord voor dagelijks gebruik... 
Natuurlijk stamt het uit mijn tijd van het wekelijks kerkbezoek. Voor mij betekent het iets moois, goed, ... een beetje zoals we soms zeggen 'dat is echt een zondagskind': zo iemand die danst door het leven alsof er geen tegenslagen bestaan, of die toch zeker niet op zijn weg terechtkomen.

Dit weekend voelde ik me, naast verkouden en grieperig, ook gezegend.

Vooraf botste ik -opnieuw- op de administratieve rompslomp die onlosmakelijk met pleegzorg lijkt verbonden te zijn, maar mij grijze haren en vooral koppijn bezorgen. Deze keer was het eenvoudigweg het aanvragen van een kind-code bij Kind en Gezin. Mijn jongste gaat naar een crèche waar ik betaal volgens inkomen. Met zo'n kind-code wordt jaarlijks berekend wat het tarief zal zijn voor haar en dit moet ook ingediend worden bij de crèche. Vanaf dit jaar wordt dit berekend via je e-ID, dus met gegevens die terug te vinden zijn in het Rijksregister (RR). En dan ...loopt het mis, als pleegouder.
Want in het Rijksregister kennen ze nog geen pleegouderschap. De kinderen die hier gedomicilieerd zijn, zijn niet verwant: dus niet ten laste. Tenminste: volgens de gegevens van het RR. En dan kan je dus natuurlijk ook geen kind-code aanvragen. Ah nee! En geeft elke poging om toch een kindcode te krijgen, telkens een foutmelding.


Uit onverwachte hoek, (Facebook!),werd ik in contact gebracht met iemand die 'deuren voor mij kan open doen'. Hierna werd ik gerustgesteld: ik had alle noodzakelijke stappen gezet en, ook al zou het niet lukken voor 31 januari, het kon daarna nog in orde gemaakt worden. Dus het maximumtarief zal zal ontweken worden. Pak van mijn hart. 

Maar vooral: dankbaar en gelukkig om kennissen, vrienden van nu én van lang geleden die laten weten -elk op hun manier- dat ze me willen steunen in mijn keuze om pleegouder te zijn.

Laat haar nog even in de waan

Deze voormiddag is ze door haar bed gezakt. Door 'mijn oud' bed.  Het bed dat ik had gekregen toen ik een eigen kamer kreeg en een jaar of 10 moet geweest zijn. Het bed dat ik had bijgehouden. 't Was een goed logeerbed om in huis te hebben. En op't moment zij groot genoeg was voor een groot bed, werd het 'haar bed'.

Na een zware week waarbij Jongste stevig ziek was en ik 'mocht' slapen in periodes van 2 tot 3u aan een stuk, om dan toch 1 à 2 uur met haar wakker te zijn... Enfin : het moment van 'door bedden zakken' kwam me niet zo goed uit. Dus stelde ik voor om lattenbodem en matras op de grond te leggen... met als bijkomend voordeel 'niet uit je bed kunnen vallen'. Zij vond het een geweldig idee!

Ik begon in mijn hoofd afscheid te nemen van mijn jeugdbed, en in het verlengde ervan: van mijn jeugdkamer....

Even later leek het toch nog redelijk eenvoudig om het bed te herstellen. Dus vermande (wat een woord) ik me, reed naar de Gamma, en slaagde erin om het juiste materiaal te kopen. 

Na het middagmaal gebood ze me haar bed te gaan maken! 
Ze is 4 en leeft nog in de veronderstelling dat ik alles kan. 

Sshhtt: laat haar nog even in de waan... 

Januari

Zou ik durven? En zou ik mogen? Gewoon schaamteloos het idee van haar pikken en proberen om een soort terugblik te maken, per maand? 
Terwijl ik weet dat het gedoemd is om te mislukken... ik kijk gewoon te weinig naar de agenda om te beseffen dat er alweer een maand om is...

Terwijl ik weet dat het, ondanks ik toch het idee overneem, het moeilijk schaamteloos te noemen is. 
Wat mag er eigenlijk wél en niet in blog-wereld? En wanneer ga je over de grens en doe je iets, al dan niet bewust, dat niet hoort?


Januari zal voor mij voor altijd de maand zijn dat mijn eerste pleegdochter bij mij kwam wonen. Deze datum is voor mij het equivalent van wat voor anderen de dag zal zijn waarop ze hun kinderen hebben zien geboren worden...
En toch... heel bewust heb ik er nooit een 'speciale dag' van gemaakt. Want het is uiteraard dubbel: hoe blij ik ook ben met het feit dat zij mijn leven verrijkt heeft, is er eigenlijk weinig te vieren aan het feit dat een kind het statuut van 'pleegkind' krijgt en een tijd in een ander gezin zal wonen.
Ik merkte ook dat dit jaar de verjaardag van mijn Broer veel meer op de voorgrond kwam dan haar 'welkom-hier' datum... En dat ik dit OK vind.

Al belet het me niet om er even bij stil te worden...
We hebben al een hele weg afgelegd; Zij en Ik. 
Het was - en is- bij momenten een gevecht: bij elke verandering heeft ze het lastig en dat zullen we  gemerkt hebben. 
Ondanks deze spreekwoordelijke 'gevechten' zie ik zie haar doodgraag, al vraag ik mij heel soms af of ik niet moet zeggen: "dankzij"....
Ik zie haar ZO graag dat ik mij lang niet heb kunnen inbeelden dat ik een ander kind ook graag zou zien. En zelfs wanneer Jongste er al was, durfde ik hier nog wel eens aan twijfelen.

Ondertussen weet ik beter.. en kan ik mijn neef volmondig gelijk geven. "Liefde voor kinderen is niet 1 taart die je in meer stukken moet verdelen wanneer er een kind bij komt. Nee, bij elk kind dat erbij komt, komt er gewoon meer taart". 
Ondertussen heb ik ontdekt dat dit ook voor mij opgaat.