emo-eter

Emo -eten... Je weet wel: niet 'eten tegen de honger', maar 'eten tegen vermoeidheid, of tegen stress of verdriet'. Dat monstertje ken ik ook. Al begrijp ik het beestje niet altijd

Laatst was de pleegzorgbegeleidster op bezoek. Echt een fantastische madam, eentje die haar job goed doet, en volgens mij ook heel graag doet.  Ze zorgt ervoor dat onzekerheden op z'n minst besproken worden, indien mogelijk worden ze uit de weg geruimd...
Met de Jongste gaat het nu wel een heel stuk beter, maar hoe ga ik om met de vraagtekens die er ondertussen zijn? En wat heb ik, pleegmama, nodig? OK, besluit ze, laten we toch maar een specialist ter zake raadplegen. En kijk: de dag nadien zit er al een mailtje in mijn bus met een datum waarop we op gesprek kunnen gaan naar het COS...  Kwestie van, indien dat al nodig zou zijn, te kunnen remediëren nog voor ze in de kleuterklas start.
En 't is ook niet dat ze je daar naar de ...-peuten sturen wanneer het niet nodig is. Mijn oudste hebben ze 2 x gezien, om dan de laatste keer te besluiten dat ze een mooie evolutie had doorgemaakt waardoor er geen extra hulp noodzakelijk was. En dat bleek ook te kloppen...
Dus: hun expertise zou zeker wel duidelijkheid brengen en waarschijnlijk ook heel wat ongerustheid wegnemen.

Haar boodschap die ze voor de Oudste moest brengen, was moeilijker : opnieuw kan bezoek voor haar dit weekend niet doorgaan. Mama mist haar dochter vreselijk hard, maar heeft echt verzorging nodig... En de planning die was opgemaakt rond het zien van haar grootvader, is naar de prullenmand verwezen..
"Gelukkig heb ik er nog niks van gezegd", dacht ik onmiddellijk. Al vraagt ze er soms wel naar... wanneer ze nog eens naar het bezoekhuis mag...Eigenlijk vraagt ze er elke Niet-Schooldag naar, de laatste tijd. En het moederdagcadeau staat hier nog op de kast, te wachten tot ze haar Mama ziet om het te kunnen afgeven. Ondertussen is het vaderdagcadeau er bij gekomen: dat zal ze aan haar grootvader geven heeft ze beslist...
Ik weet dat het niet niks is, voor een drie-jarige, om dat te plaatsen. Komt daar nog bij dat zij, die altijd op bezoek kon gaan, geen bezoek heeft maar haar 'Zusje' sinds kort wel. 't Is dus nu de omgekeerde wereld.
En toch reageerde ze weer heel relaxt, cool zelfs: "dan mag ik bij jou blijven, hé?!" Alsof het haar niets doet. Net zoals de vorige keer.... Maar ik denk dat ik er, net zoals de vorige keer, rekening mee zal moeten houden dat haar gedrag zaterdagavond en zondag iets anders zal duidelijk maken.

Het doet mij ook iets: ik vind het heel ongemakkelijk om de ene - die nog zo jong is en volledig in het hier en nu leeft- wel te zien gaan en de andere - die ernaar uitkijkt, ernaar verlangt - opnieuw te moeten frustreren, kwetsen...

En dus heb ik 's avonds een heel pak chips leeggegeten...jawel, een groot pak... En op dat moment wist ik niet waarom ik het nodig had. De begeleidster is immers echt een fijne vrouw...

Later begon het mij te dagen... Dat ik ermee inzit, met wat die jonge kindjes soms al moeten kunnen verwerken, en dat ze dat helemaal alleen moeten doen, en dat ik die pijn van hen zou willen afnemen en desnoods zelf dragen. Maar dat gaat niet: 't is een onderdeel van hun leven...
Ik kan alleen maar in de buurt zijn en proberen toe te laten dat ze zich slecht voelt zonder toe te laten dat haar gedrag de spuigaten uitloopt...Ook voor mij soms een moeilijke evenwichtsoefening...