Het schooljaar is bijna om, dus tijd voor de 'portfoliogesprekken'. Voor de niet ingewijden: Een moment waarop het kind samen met de juf, de werkjes overloopt die het laatste halfjaar werden gemaakt (kleuterklas). De ouders zijn op dit moment mee uitgenodigd.
Om dat te organiseren, worden alle kindjes van de school tijdens de namiddag opgevangen door de mensen van het Stibo, zodat de kindjes hun individueel gesprek met de juf/meester kan hebben.
WACHT even: Probleempje: de stadsdiensten staken, dus: de Stibo is gesloten... Voor de lagere schoolkinderen werd er een oplossing uitgedokterd, de portfoliogesprekken konden toch doorgaan. Zodat de kinderen ook echt leren om hun vooruitgang te zien en te evalueren. Maar voor de kleuters, waaronder mijn Oudste, zou het jammer genoeg niet kunnen doorgaan. Spijtig, want de kindjes zijn wel al een tijdje bezig om hun portfolio in orde te maken.
HA!...dat was buiten de ouders gerekend: in een mum van tijd werden er voldoende vrijwilligers gevonden om de juffen te 'ondersteunen', zodat ook de kleuters hun schooljaar konden afronden met een gesprek met de juf waarbij de ouders bij waren. De juffen zochten en vonden een aanpassing van hun werking, en directie ondersteunde dit plan....
WAAW! Wat een school! en: vooral: DANK je aan de ouders die zich konden vrijmaken om enkele uren mee te helpen in een kleuterklas. Mij lukte het niet om mee te helpen, maar echt: ik was heel blij dat het gesprekje kon doorgaan.
Het schooljaar is bijna om. Ook voor mij is dit 'een eerste'... En wil ik er even op terugblikken
Ik zie ze nog staan, supertrots met haar boekentas op haar rug, op haar eerste schooldag..Ze was helemaal klaar met de crèche en had duidelijk goesting voor de volgende stap
Een kleine greep uit wat ze dit jaar allemaal leerde:
* Fietsen op een driewieler met trappers van op school (thuis heeft ze een loopfiets)
* zeurderig praten ;-) Echt: dat deed ze nog niet voor ze naar school ging!
* Haar jas zelf aandoen, toe doe is voor volgend schooljaar.
* het concept 'vriendjes': al een hele tijd komen steeds dezelfde namen terug wanneer ik vraag met wie ze in de poppenhoek/zandbak/.. gespeeld heeft. En ze heeft ondertussen ook een beste vriend (in)
*spelen met poppen! Dat was tot voor kort niet aan haar besteedt. Nu speelt ze elke dag, samen met haar 'beste vriendin' in de poppenhoek. Hier thuis hebben de poppen voor haar een stuk minder aantrekkingskracht.
*fantasiespel - rollenspel
*tellen tot 10 (al klinken 7 en 9 hetzelfde), tot 20 heeft ze vanaf 14 een beetje hulp nodig... Stilaan beginnen de cijfers ook iets te betekenen voor haar. Tellen wordt meer dan een vaste volgorde van klanken...
*Schilderen! Kleuren of tekenen kan haar niet boeien, maar schilderen doet ze wel graag.
*tuimelen, springen op 1 been, ...
*ze kent haar naam, familienaam en de naam van de straat waarin we wonen. Ze leerde dat enkele van haar klasgenootjes ook in 'onze' straat wonen
*onderhandelen! Tandenpoetsen, en mij even laten 'napoetsen' was een probleem totdat ze zelf de oplossing bracht. "Ik heb een ideetje: eerst is het mijn beurt, daarna jij, dan weer mijn beurt, ...". Het voorstel moet wel van haar komen, anders vindt ze er niks aan
*ze ontdekte via de school en de Stibo de 'muziek' van K3, Maya de bij, ... Vooral over die muziek ben ik nu niet echt zo enthousiast. Maar d'er is blijkbaar geen ontkomen aan...
*ze ontwikkelde een eigen kleding-smaak. Nu ja, eigen smaak is overroepen: ze wilt dezelfde kledij als haar beste vriendin. En die draagt zo nu en dan een rokje en een legging... ofte: een 'kammesontje' dixit mijn Oudste. Ik vermoed dus dat de mama van de vriendin het thuis over 'een caleçon' heeft :-)
*het concept 'lievelings'...-eten bijvoorbeeld, of -kleuren. Yep: Paars en Roze zijn die van haar. Ook daar is blijkbaar geen ontkomen aan...
*....
Ze is 'rustiger' geworden, mijn Oudste. Ze is veel sneller terug op haar gemak wanneer er een nieuwe situatie is of er andere, voor haar nieuwe, mensen in haar buurt zijn. Het lukt haar steeds beter om een band te vormen met leeftijdsgenoten en zelfs met volwassenen.
maandag 24 juni 2013
vrijdag 21 juni 2013
emo-eter
Emo -eten... Je weet wel: niet 'eten tegen de honger', maar 'eten tegen vermoeidheid, of tegen stress of verdriet'. Dat monstertje ken ik ook. Al begrijp ik het beestje niet altijd
Laatst was de pleegzorgbegeleidster op bezoek. Echt een fantastische madam, eentje die haar job goed doet, en volgens mij ook heel graag doet. Ze zorgt ervoor dat onzekerheden op z'n minst besproken worden, indien mogelijk worden ze uit de weg geruimd...
Met de Jongste gaat het nu wel een heel stuk beter, maar hoe ga ik om met de vraagtekens die er ondertussen zijn? En wat heb ik, pleegmama, nodig? OK, besluit ze, laten we toch maar een specialist ter zake raadplegen. En kijk: de dag nadien zit er al een mailtje in mijn bus met een datum waarop we op gesprek kunnen gaan naar het COS... Kwestie van, indien dat al nodig zou zijn, te kunnen remediëren nog voor ze in de kleuterklas start.
En 't is ook niet dat ze je daar naar de ...-peuten sturen wanneer het niet nodig is. Mijn oudste hebben ze 2 x gezien, om dan de laatste keer te besluiten dat ze een mooie evolutie had doorgemaakt waardoor er geen extra hulp noodzakelijk was. En dat bleek ook te kloppen...
Dus: hun expertise zou zeker wel duidelijkheid brengen en waarschijnlijk ook heel wat ongerustheid wegnemen.
Haar boodschap die ze voor de Oudste moest brengen, was moeilijker : opnieuw kan bezoek voor haar dit weekend niet doorgaan. Mama mist haar dochter vreselijk hard, maar heeft echt verzorging nodig... En de planning die was opgemaakt rond het zien van haar grootvader, is naar de prullenmand verwezen..
"Gelukkig heb ik er nog niks van gezegd", dacht ik onmiddellijk. Al vraagt ze er soms wel naar... wanneer ze nog eens naar het bezoekhuis mag...Eigenlijk vraagt ze er elke Niet-Schooldag naar, de laatste tijd. En het moederdagcadeau staat hier nog op de kast, te wachten tot ze haar Mama ziet om het te kunnen afgeven. Ondertussen is het vaderdagcadeau er bij gekomen: dat zal ze aan haar grootvader geven heeft ze beslist...
Ik weet dat het niet niks is, voor een drie-jarige, om dat te plaatsen. Komt daar nog bij dat zij, die altijd op bezoek kon gaan, geen bezoek heeft maar haar 'Zusje' sinds kort wel. 't Is dus nu de omgekeerde wereld.
En toch reageerde ze weer heel relaxt, cool zelfs: "dan mag ik bij jou blijven, hé?!" Alsof het haar niets doet. Net zoals de vorige keer.... Maar ik denk dat ik er, net zoals de vorige keer, rekening mee zal moeten houden dat haar gedrag zaterdagavond en zondag iets anders zal duidelijk maken.
Het doet mij ook iets: ik vind het heel ongemakkelijk om de ene - die nog zo jong is en volledig in het hier en nu leeft- wel te zien gaan en de andere - die ernaar uitkijkt, ernaar verlangt - opnieuw te moeten frustreren, kwetsen...
En dus heb ik 's avonds een heel pak chips leeggegeten...jawel, een groot pak... En op dat moment wist ik niet waarom ik het nodig had. De begeleidster is immers echt een fijne vrouw...
Later begon het mij te dagen... Dat ik ermee inzit, met wat die jonge kindjes soms al moeten kunnen verwerken, en dat ze dat helemaal alleen moeten doen, en dat ik die pijn van hen zou willen afnemen en desnoods zelf dragen. Maar dat gaat niet: 't is een onderdeel van hun leven...
Ik kan alleen maar in de buurt zijn en proberen toe te laten dat ze zich slecht voelt zonder toe te laten dat haar gedrag de spuigaten uitloopt...Ook voor mij soms een moeilijke evenwichtsoefening...
Laatst was de pleegzorgbegeleidster op bezoek. Echt een fantastische madam, eentje die haar job goed doet, en volgens mij ook heel graag doet. Ze zorgt ervoor dat onzekerheden op z'n minst besproken worden, indien mogelijk worden ze uit de weg geruimd...
Met de Jongste gaat het nu wel een heel stuk beter, maar hoe ga ik om met de vraagtekens die er ondertussen zijn? En wat heb ik, pleegmama, nodig? OK, besluit ze, laten we toch maar een specialist ter zake raadplegen. En kijk: de dag nadien zit er al een mailtje in mijn bus met een datum waarop we op gesprek kunnen gaan naar het COS... Kwestie van, indien dat al nodig zou zijn, te kunnen remediëren nog voor ze in de kleuterklas start.
En 't is ook niet dat ze je daar naar de ...-peuten sturen wanneer het niet nodig is. Mijn oudste hebben ze 2 x gezien, om dan de laatste keer te besluiten dat ze een mooie evolutie had doorgemaakt waardoor er geen extra hulp noodzakelijk was. En dat bleek ook te kloppen...
Dus: hun expertise zou zeker wel duidelijkheid brengen en waarschijnlijk ook heel wat ongerustheid wegnemen.
Haar boodschap die ze voor de Oudste moest brengen, was moeilijker : opnieuw kan bezoek voor haar dit weekend niet doorgaan. Mama mist haar dochter vreselijk hard, maar heeft echt verzorging nodig... En de planning die was opgemaakt rond het zien van haar grootvader, is naar de prullenmand verwezen..
"Gelukkig heb ik er nog niks van gezegd", dacht ik onmiddellijk. Al vraagt ze er soms wel naar... wanneer ze nog eens naar het bezoekhuis mag...Eigenlijk vraagt ze er elke Niet-Schooldag naar, de laatste tijd. En het moederdagcadeau staat hier nog op de kast, te wachten tot ze haar Mama ziet om het te kunnen afgeven. Ondertussen is het vaderdagcadeau er bij gekomen: dat zal ze aan haar grootvader geven heeft ze beslist...
Ik weet dat het niet niks is, voor een drie-jarige, om dat te plaatsen. Komt daar nog bij dat zij, die altijd op bezoek kon gaan, geen bezoek heeft maar haar 'Zusje' sinds kort wel. 't Is dus nu de omgekeerde wereld.
En toch reageerde ze weer heel relaxt, cool zelfs: "dan mag ik bij jou blijven, hé?!" Alsof het haar niets doet. Net zoals de vorige keer.... Maar ik denk dat ik er, net zoals de vorige keer, rekening mee zal moeten houden dat haar gedrag zaterdagavond en zondag iets anders zal duidelijk maken.
Het doet mij ook iets: ik vind het heel ongemakkelijk om de ene - die nog zo jong is en volledig in het hier en nu leeft- wel te zien gaan en de andere - die ernaar uitkijkt, ernaar verlangt - opnieuw te moeten frustreren, kwetsen...
En dus heb ik 's avonds een heel pak chips leeggegeten...jawel, een groot pak... En op dat moment wist ik niet waarom ik het nodig had. De begeleidster is immers echt een fijne vrouw...
Later begon het mij te dagen... Dat ik ermee inzit, met wat die jonge kindjes soms al moeten kunnen verwerken, en dat ze dat helemaal alleen moeten doen, en dat ik die pijn van hen zou willen afnemen en desnoods zelf dragen. Maar dat gaat niet: 't is een onderdeel van hun leven...
Ik kan alleen maar in de buurt zijn en proberen toe te laten dat ze zich slecht voelt zonder toe te laten dat haar gedrag de spuigaten uitloopt...Ook voor mij soms een moeilijke evenwichtsoefening...
zaterdag 8 juni 2013
So far, so good...
Ik, met een klein hartje: "Kleine Zus gaat morgen naar het bezoekhuis, haar mama en papa komen op bezoek. Maar jouw mama is nog ziek, dus morgen is het niet voor jou"
Grote Zus: "Mag ik dan bij jou blijven?"
"Natuurlijk!!! Altijd"
Grote Zus stapt naar Kleine zus: "Jij gaat morgen jouw mama en papa zien in het bezoekhuis, ik blijf bij Koeka".
So far so good. Hopelijk blijft ze morgen, wanneer ik Kleine Zus ga afzetten, in een even zen-achtige mood.
Duimen jullie mee? Gelukkig is het speeltuinweer...
************************************
Kleine Zus is ondertussen al een hele maand niet ziek (ziek = langer dan 24u koorts hebben). Hoera!! Ze is hier nu bijna 11 maanden en de eerste 10 maanden was ze zo goed als constant ziek. 3 weken zonder koorts was haar absolute maximum. Tot nu...
En kijk: plots kan ze vanalles. Het is alsof al haar mogelijkheden een half jaar in de diepvriezer hebben gezeten en nu stilaan ontdooien en ze er volop gebruik van kan maken. Schitterend!
Vanaf de derde week 'niet meer ziek zijn' kreeg ze plezier in het alleen stappen al blijft ze wankel op haar benen staan. Ze begint echt te spelen en loopt graag met een pop rond. En ze imiteert ze steeds meer Grote Zus ; vooral de 'stoute' dingen.
OK: ze is nog altijd klein en fijn en ziet er bijna een half jaar jonger uit dan ze is. En de betekenis van 'nee' ontgaat haar volledig :-)
Maar haar tanden: die komen nu eindelijk wel door..
Hopelijk kan ze nog enkele weken verder recupereren en volop verder ontwikkelen.
Ook hiervoor: Duimen jullie mee?
************************************
Ondanks het niet-ziek-zijn van de meisjes, zijn mijn nachten al weken terug, euhm, lastig.
De Jongste wordt tussen 12 en 1 wakker en moet dan getroost worden (tanden die doorkomen) of heeft een puff nodig (bij een hoestbui waar ze amper uitgeraakt). De Oudste heeft rond 4u haar hoestbui en ook bij haar is het elke nacht even luisteren of het vanzelf overgaat of niet. Meestal niet dus...
En om kwart voor zes gaat de wekker: werken op de E40: dus later opstaan is geen optie op werkdagen...
Laat de zon/warmte maar komen, het allergie-seizoen snel overwaaien en de werken op de E40 vlot verlopen... en dan krijg ik misschien toch ooit nog een wat 'uitgerust' gevoel.
Grote Zus: "Mag ik dan bij jou blijven?"
"Natuurlijk!!! Altijd"
Grote Zus stapt naar Kleine zus: "Jij gaat morgen jouw mama en papa zien in het bezoekhuis, ik blijf bij Koeka".
So far so good. Hopelijk blijft ze morgen, wanneer ik Kleine Zus ga afzetten, in een even zen-achtige mood.
Duimen jullie mee? Gelukkig is het speeltuinweer...
************************************
Kleine Zus is ondertussen al een hele maand niet ziek (ziek = langer dan 24u koorts hebben). Hoera!! Ze is hier nu bijna 11 maanden en de eerste 10 maanden was ze zo goed als constant ziek. 3 weken zonder koorts was haar absolute maximum. Tot nu...
En kijk: plots kan ze vanalles. Het is alsof al haar mogelijkheden een half jaar in de diepvriezer hebben gezeten en nu stilaan ontdooien en ze er volop gebruik van kan maken. Schitterend!
Vanaf de derde week 'niet meer ziek zijn' kreeg ze plezier in het alleen stappen al blijft ze wankel op haar benen staan. Ze begint echt te spelen en loopt graag met een pop rond. En ze imiteert ze steeds meer Grote Zus ; vooral de 'stoute' dingen.
OK: ze is nog altijd klein en fijn en ziet er bijna een half jaar jonger uit dan ze is. En de betekenis van 'nee' ontgaat haar volledig :-)
Maar haar tanden: die komen nu eindelijk wel door..
Hopelijk kan ze nog enkele weken verder recupereren en volop verder ontwikkelen.
Ook hiervoor: Duimen jullie mee?
************************************
Ondanks het niet-ziek-zijn van de meisjes, zijn mijn nachten al weken terug, euhm, lastig.
De Jongste wordt tussen 12 en 1 wakker en moet dan getroost worden (tanden die doorkomen) of heeft een puff nodig (bij een hoestbui waar ze amper uitgeraakt). De Oudste heeft rond 4u haar hoestbui en ook bij haar is het elke nacht even luisteren of het vanzelf overgaat of niet. Meestal niet dus...
En om kwart voor zes gaat de wekker: werken op de E40: dus later opstaan is geen optie op werkdagen...
Laat de zon/warmte maar komen, het allergie-seizoen snel overwaaien en de werken op de E40 vlot verlopen... en dan krijg ik misschien toch ooit nog een wat 'uitgerust' gevoel.
Abonneren op:
Posts (Atom)