over stapjes: spreekwoordelijke en echte

Of over dino's :-)
Ze gingen naar het natuurhistorisch museum, in Brussel.
Waaw: dat vind ik gedurfd met een klas 3 jarigen. Ook al waren er ook nog andere klassen met oudere kinderen.
Maar ze stelde me gerust, de dag voordien. "De dino's zijn standbeelden, die gaan mijn boterhammen en koeken niet opeten, hoor". Voilà, en dat was vooraf het belangrijkste.
Al zat er toch nog wel een gezonde dosis spanning voor het onbekende bij: de avond voordien in slaap vallen was zeer moeilijk. Want ze ging met de bus naar Brussel!

Bij het afhalen van school was ze zeer snel bij mij, blij en boos tegelijkertijd. Boos omdat ik haar uit de opvang kwam afhalen en niet, zoals andere ouders, haar op school stond op te wachten wanneer zij van de bus stapte. OK, ze heeft een punt (waar ik niks aan kan veranderen en ik dus heel erg mijn best doe om er geen schuldgevoel over te hebben). Blij omdat ik haar dan, eindelijk, toch kwam ophalen (op hetzelfde uur als anders).
Goed, nu dat uitgeklaard was, konden we beginnen babbelen over 'Het Dino-Museum in Brussel'. Hà! dat was een topper: ze had er haar koeken gegeten, en ook  sap gedronken en zelfs, wat later, haar boterhammen gegeten. En er had een jongen geholpen met het opendoen van haar brooddoos...
Kan niet beter, toch? zo'n uitstap naar Brussel. Oh ja, en op de bus had ze ook een beetje geslapen.
Zelfs na wat vissen, kwam ik alleen te weten dat er "Dino's" waren in het museum, maar standbeelden, geen echte. En ze waren ook wel groot.

Ze heeft haar eerste, echte, wat wij vroeger noemden "schoolreis" meegemaakt. OK, ze was al wel eens naar het bos geweest, en naar de kinderboerderij. Maar zo een hele dag op uitstap en dan nog wel met de bus naar Brussel (ik denk dat dàt bij haar nog het meeste indruk heeft gemaakt), da's pas: 'the real thing'.
Ze wordt groot!


En de kleinste doet ook haar best. Eigenlijk kon ze het al langer, maar ze is te bang. Dus voor de zekerheid kruipt ze maar. Al zag je haar zo nu en dan twijfelen: "stappen of toch maar mijn handen op de grond zetten?"
Maar het is zover: Ze stapt. Nu ja: zo nu en dan zet ze een paar onzekere, wankele stapjes. Oh: en er zijn voorwaarden, hoor. De pruts stapt niet zomaar! Nee: ze wilt wel van persoon A naar B stappen, soms ook van B naar A. Daar doet ze nu niet zo moeilijk over. Als er maar 1 persoon voor handen is, dan vertrekt ze enkel vanuit zit op een stoeltje, om dan naar die persoon te stappen.
En sinds gisteren lijkt het zetten van een paar stapjes, onder bovenvermeldde voorwaarden dus,  het perfecte alibi om zich volop op de grond te laten vallen.  Een paar stappen zetten om zich dan op mij te werpen zodat ik haar opvang, dat valt perfect te begrijpen. Dat ze dat ook nog eens plezant vindt, lijkt mij mooi meegenomen voor een beginnend stappertje. Maar nu lijkt ze vooral 'het zich laten vallen' op te zoeken en dit ook nog leuk te vinden. Vandaag heeft ze dit ook gedemonstreerd in de crèche. Wat toch wel tot bezorgdheid leidde. En redelijk terecht, want zo is ze hier thuis al met haar voorhoofd op de rand van het kindertafeltje gebotst, met haar tand door haar lip gevallen bij het onzacht neerkomen op de stenen vloer en zijn er verder nog een paar blauwe plekken (ook in haar gezicht) omdat ze nog geen experte is in het inschatten van te overbruggen afstanden wanneer ze zich languit laat vallen.
Ach, ze zal het ook wel leren. Met meer blauwe plekken dan de oudste, dat is nu al een feit.
Maar ze heeft er plezier in, en da's wat telt. Of heb ik het mis?