Bezoeknamiddag

"Bezoeknamiddag": dat is het moment waarop de meisjes contact hebben met hun ouder(s). Dit gaat door in een bezoekruimte die speciaal daarvoor ingericht is. En voor mijn gemak gaan de twee meisjes op hetzelfde moment naar de bezoekruimte. De oudste ziet er haar mama en tegenwoordig ook regelmatig haar bompa. De jongste ging er voor het eerst naar toe en mag nu haar ouders al spelend terug leren kennen. Enfin: dat vermoed ik dat het 'terug leren kennen' is: vermits ze nu bijna anderhalf jaar oud is en haar ouders een jaartje niet heeft gezien...

De ouders van Kleine Zus waren er ruim op tijd... een uur te vroeg zelfs. Fijn! Ze zien het dus echt wel zitten om het contact met hun dochter op te bouwen. 

Mama van Grote Zus had af-ge-SMS-t, om een kwartier later te laten weten dat haar vervoersprobleem was opgelost, dus ze toch zou komen. Maar, nee: de auto deed het toch niet, liet ze nog eens 10 minuten later weten. 

Gelukkig is Bompa altijd van de partij wanneer het zijn 'bezoekmoment' is. Hij is een super lieve man, die lang onderweg is om zijn kleindochter een klein uurtje te zien. Grote Zus kijkt er ook naar uit om hem te zien.

Alleen: Bompa kan met zijn elektrische rolstoel niet binnen in de bezoekruimte omdat ze geen rekening wilden houden met zijn aanbevelingen hoe lang die planken zouden moeten zijn, welke hellingsgraad hij met zijn rolstoel nog net kan nemen en wat niet... 

Tja: daar sta je dan. Met een kind dat al ontgoocheld is omdat ze haar Mama niet kan zien en een Bompa die er wel is maar waar ze niet mee kan spelen omdat hij niet binnen kan...

De enige mogelijkheid die ik nog zag was: bompa bij mij thuis uitnodigen (ik weet niet eens of het wel màg: of we hiervoor toestemming hebben) terwijl het thuis super vuil en rommelig lag. Want dat was dus net wat ik ging doen in dat dik uur zonder kindjes: eens goed kuisen.

.... voor mijn gemak.... Tja: 't is een beetje anders uitgedraaid.

over stapjes: spreekwoordelijke en echte

Of over dino's :-)
Ze gingen naar het natuurhistorisch museum, in Brussel.
Waaw: dat vind ik gedurfd met een klas 3 jarigen. Ook al waren er ook nog andere klassen met oudere kinderen.
Maar ze stelde me gerust, de dag voordien. "De dino's zijn standbeelden, die gaan mijn boterhammen en koeken niet opeten, hoor". Voilà, en dat was vooraf het belangrijkste.
Al zat er toch nog wel een gezonde dosis spanning voor het onbekende bij: de avond voordien in slaap vallen was zeer moeilijk. Want ze ging met de bus naar Brussel!

Bij het afhalen van school was ze zeer snel bij mij, blij en boos tegelijkertijd. Boos omdat ik haar uit de opvang kwam afhalen en niet, zoals andere ouders, haar op school stond op te wachten wanneer zij van de bus stapte. OK, ze heeft een punt (waar ik niks aan kan veranderen en ik dus heel erg mijn best doe om er geen schuldgevoel over te hebben). Blij omdat ik haar dan, eindelijk, toch kwam ophalen (op hetzelfde uur als anders).
Goed, nu dat uitgeklaard was, konden we beginnen babbelen over 'Het Dino-Museum in Brussel'. Hà! dat was een topper: ze had er haar koeken gegeten, en ook  sap gedronken en zelfs, wat later, haar boterhammen gegeten. En er had een jongen geholpen met het opendoen van haar brooddoos...
Kan niet beter, toch? zo'n uitstap naar Brussel. Oh ja, en op de bus had ze ook een beetje geslapen.
Zelfs na wat vissen, kwam ik alleen te weten dat er "Dino's" waren in het museum, maar standbeelden, geen echte. En ze waren ook wel groot.

Ze heeft haar eerste, echte, wat wij vroeger noemden "schoolreis" meegemaakt. OK, ze was al wel eens naar het bos geweest, en naar de kinderboerderij. Maar zo een hele dag op uitstap en dan nog wel met de bus naar Brussel (ik denk dat dàt bij haar nog het meeste indruk heeft gemaakt), da's pas: 'the real thing'.
Ze wordt groot!


En de kleinste doet ook haar best. Eigenlijk kon ze het al langer, maar ze is te bang. Dus voor de zekerheid kruipt ze maar. Al zag je haar zo nu en dan twijfelen: "stappen of toch maar mijn handen op de grond zetten?"
Maar het is zover: Ze stapt. Nu ja: zo nu en dan zet ze een paar onzekere, wankele stapjes. Oh: en er zijn voorwaarden, hoor. De pruts stapt niet zomaar! Nee: ze wilt wel van persoon A naar B stappen, soms ook van B naar A. Daar doet ze nu niet zo moeilijk over. Als er maar 1 persoon voor handen is, dan vertrekt ze enkel vanuit zit op een stoeltje, om dan naar die persoon te stappen.
En sinds gisteren lijkt het zetten van een paar stapjes, onder bovenvermeldde voorwaarden dus,  het perfecte alibi om zich volop op de grond te laten vallen.  Een paar stappen zetten om zich dan op mij te werpen zodat ik haar opvang, dat valt perfect te begrijpen. Dat ze dat ook nog eens plezant vindt, lijkt mij mooi meegenomen voor een beginnend stappertje. Maar nu lijkt ze vooral 'het zich laten vallen' op te zoeken en dit ook nog leuk te vinden. Vandaag heeft ze dit ook gedemonstreerd in de crèche. Wat toch wel tot bezorgdheid leidde. En redelijk terecht, want zo is ze hier thuis al met haar voorhoofd op de rand van het kindertafeltje gebotst, met haar tand door haar lip gevallen bij het onzacht neerkomen op de stenen vloer en zijn er verder nog een paar blauwe plekken (ook in haar gezicht) omdat ze nog geen experte is in het inschatten van te overbruggen afstanden wanneer ze zich languit laat vallen.
Ach, ze zal het ook wel leren. Met meer blauwe plekken dan de oudste, dat is nu al een feit.
Maar ze heeft er plezier in, en da's wat telt. Of heb ik het mis?

Ze blijft... toch zeker nog een jaar

Jeugdrechtbank (JRB) voor de Oudste vandaag.
Bijna had ik het gemist... eerst de Oudste naar school brengen, dan de Jongste naar de creche (in West Vlaanderen) om dan naar Gent te rijden. Ondertussen zat Gent -filegewijs-dicht, bleek daarna de parking van de rechtbank ook al volledig volzet... Wanneer ik naar de ingang van de JRB wandelde, zag ik door de ramen dat ze al bezig waren. Jaja: aan de zaak van mijn Oudste  (ik was dan ook een dik kwartier te laat).  Ai,ai. Rap een spurtje getrokken en mezelf aangemeld. Ik mocht nog binnen....met het schaamrood op de wangen.

Maar de jeugdrechter was zo vriendelijk om mij nog te woord te staan. Ja, ze hadden eigenlijk al afgerond maar ze nam nog rustig de tijd.  "Het belangrijkste is dat we weten dat het goed gaat met haar, dank zij het warme nestje waar u voor zorgt"....
Slik... het doet toch iets, wanneer een jeugdrechter haar appreciatie uitspreekt... ook al is het voor mij ondertussen 'doodnormaal' geworden om haar pleegmama te zijn.
... "het gaat nu niet zo goed met de mama, ...daarom wordt  vandaag de maatregel (dwz: pleegzorg voor haar) met 1 jaar verlengd."

Nadien heb ik nog een hele tijd met de advocate van de Oudste gebabbeld. (Ja hoor, zij heeft er 1! Want kindjes in pleegzorg krijgen een advocaat toegewezen). Tussen de lijnen door liet ze weten dat ze het jammer vindt dat ze haar niet persoonlijk kent, dat ze enkel maar 'het dossier' kent.
We gaan eens afspreken: de Advocate en wij, zodat mevrouw volgende keer een levend -en zeer levendig- meisje voor ogen heeft wanneer ze pleit.

Terwijl ik daar zo stond te babbelen, was ik gelukkig en dankbaar. Omdat Mijn Oudste Pleegdochter mensen rondom haar heeft die het goed met haar menen én ook nog eens het verschil kunnen maken...
En op dat moment dacht ik dan vooral aan pleegzorgbegeleidster - consulente -  advocate - en Jeugdrechter die allemaal willen dat zij een kans krijgt op een stabiele omgeving om in op te groeien.

Ik heb het gevierd door mezelf op een kappersbezoek te trakteren. :-)

regie uit handen

Iedere keer opnieuw bots ik tegen dezelfde muur: weten dat de anderen de regie hebben is lastig. Verdomd moeilijk! Zelfs al begrijp ik het maar al te goed...

Op het overleg met de consulente (= sociale dienst van de jeugdrechtbank), bleek dat mama van de Oudste het momenteel echt moeilijk heeft, al doet ze haar best wat betreft zoeken naar verbetering. Ze kon dan ook niet bij het gesprek aanwezig zijn. 
Het voelde alsof de aanwezige partijen elkaar wel begrepen... Het werd ook gewoon zo'n beetje tussendoor gezegd, omdat het ook gewoon nu echt niet anders kan: "ik zal dan ook voorstellen om de pleegplaatsing met 1 jaar te verlengen".  Alsof het daar niet meer over moest gaan. 
Verlengen, natuurlijk. Maar: ik dacht dat  het ook de bedoeling was om voor wat stabiliteit en duidelijkheid te gaan en de plaatsing voor langer dan een jaar te verlengen... Wat mij vooraf was gezegd dat het eigenlijk wel goed zou zijn.

Mijn hoofd begrijpt het, en kon eigenlijk zelf invullen waarom er gewoon wordt voortgedaan met jaar per jaar verlengen nog voor de consulente het probeerde uit te leggen....  
En toch is dit niet zo gemakkelijk om gevoelsmatig te relativeren.

Elk jaar opnieuw merk ik dat het eerste half jaar, tot 8 maanden na de uitspraak van verlenging, ik 'gewoon' kan leven: vakantieplannen maken, haar inschrijven voor lessenreeksen, .. Je weet wel.
Hoe dichter de datum van de rechtbankuitspraak nadert, hoe meer ik op de rem ga staan. Inschrijven voor sportlessen voor volgend jaar? Hm, nog even wachten: we zien wel of het nog voor haar zal zijn... Ik ben uiteindelijk maar zeker dat er nog een 'volgende lessenreeks komt' als ik de Jeugdrechter heb gehoord. Op verlof gaan, plan ik dus ook maar in mei (ruim te laat voor mijn werk, maar da's een andere discussie)
Ik probeer die onzekerheid te negeren en toch gewoon voort te doen. Maar man, wat kost dat soms moeite of energie...

Het had dus wel wat ademruimte gegeven als ik de rechter zou horen zeggen dat de pleegplaatsing voor een aantal jaren vastligt.
En, ondanks het feit dat ik te horen kreeg dat de consulente gaat aanvragen om voor 1 jaar te verlengen (en dat het nu ook niet anders zou kunnen) was er toch iets van een ontgoocheling.

Er zijn geen zekerheden in pleegzorg en dat moet ik gewoon leren verdragen....