De Mevrouw

Wachtzalen, en dan zeker die van dokters, zijn de laatste tijd een bron van stress voor mij.

En dan heb ik het over al die momenten dat ik er samen met mijn 2 meisjes op onze beurt zit te wachten. En ziek of niet : die van mij zijn niet zo gemakkelijk rustig te houden in een wachtplaats.  Om niet te zeggen: erg druk. Zelfs met boekjes (en soms koekjes): iedereen heeft hen gehoord en gezien. Ze crossen er rond, lopend of kruipend, klimmen op stoelen op zowel geoorloofde als niet geoorloofde wijze, ondertussen onderwerpt de oudste iemand van de andere wachtenden aan een kruisverhoor terwijl de jongste haar keel openzet omdat ze niet van het trapje mag kruipen, of staat de oudste zo luid mogelijk en druk gesticulerend hààr versie van een K3 lied te brengen, terwijl de jongste haar snot en kwijl aan het raam aan het vegen is...

Er is een lichtpunt; niet letterlijk te nemen. Ter hoogte van de 2 treden -waar de kleinste altijd naartoe wilt om er dan af te donderen- is er een nis in de muur: en dat triggert de fantasie van de oudste: daar staat haar imaginaire koffiezet, haar oven om cake en taart te bakken, enz...

Het was weer zover deze week: consultatie voor de jongste (zucht want nog maar eens, en nog eens een diepe zucht).
En daar zat ze: een verzorgd opgemaakte vrouw, kledij die net van de droogkuis lijkt terug te komen, haren verzorgd opgestoken en een figuur om U tegen te zeggen en dat zeker 2 keer in dat van mij past, schoenen met hakken die minstens 15 cm hoog zijn. "Om door een ringetje te halen" is, geloof ik, de uitdrukking die daarbij past. Enfin: u weet wel wie ik bedoel, misschien bent u ze zelf...
Oei, oei: stress... En nu zit ik met mijn wildebrassen naast haar... als dat maar goed komt.

Grote Zus begon gelukkig met 'koffie' te maken voor mij, terwijl ik Kleine Zus probeerde stil te houden; Ze wilde op mijn vraag ook wel cake gaan bakken. Plots vroeg De Mevrouw of ze ook koffie kreeg, en was er wel een lepeltje bij? En kreeg zij ook een koekje? Wou Grote Zus even helpen met het papiertje van het koekje te halen?  En even later zat ze, min of meer op aanvaardbare wijze, op de stoel naast De Mevrouw: samen in een tijdschrift kijken en zij mocht vertellen welke kleur van kledij de mensen op de foto's aan hadden.

Mevrouw-Om-Door-Een-Ringetje-Te-Halen: You Rock!!!!

Kijk.... Ballonnen!!

"Kijk.... Ballonnen!" Overal op het grote kruispunt hingen er ballonnen, je moest het wel zien :-)
En ik voor 1 keer wist ik ook waarom ze daar hangen....

Ik ben er in gedachten veel mee bezig, de laatste tijd. Ik heb hier geen verleden, geen geschiedenis.
100 jaar Vooruit? OK, maar doet mij niks: ik ben er; denk ik, tot hier toe nog maar 3 keer binnen geweest. Ik heb hier geen 'speciale plaatsen', wanneer ik hier rondloop gebeurt het niet dat ik me iets van vroeger herinner aan hand van de plaats waar ik ben... Kortom: ik heb hier geen 'geschiedenis'.

Mijn verleden ligt elders en het komt de laatste tijd vaak in mijn gedachten...
Beelden over mijn kindertijd: over vakanties op de Kalmthoutse Heide, spelen in de tuin, de weg naar de kleuterschool.
Beelden over mijn studententijd in 'die andere studentenstad'. Ik herinner me blijkbaar alleen maar de heerlijke momenten zoals de dagen dat de zon scheen :-) De terrasjes, of met een boek onder een boom in één of ander parkje. En die éne keer dat er een dik sneeuwtapijt lag en wij als eersten op het terrein gingen voor onze les discuswerpen... meer tijd gestoken in het terugvinden van de discus die ergens onder de sneeuw was doorgeschoven dan in het aanleren van techniek die dag...

In Gent komen wonen was gewoon een puur rationele beslissing: afgestudeerd begin jaren '90 wanneer er ook crisis was en dus heel moeilijk om aan werk te geraken, toch de huur moeten betaald krijgen en liefst nog iets anders dan boterhammen-met-choco en kip-met-appelmoes eten. Wanneer ik dan - na allerlei interims die zelfs met veel verbeelding nauwelijks iets met mijn opleiding te maken hadden- een kans kreeg op een full-time vast contract in een job die perfect aansloot bij  mijn opleiding, heb ik ook geen seconde getwijfeld. Al was dit in het voor mij verre west-vlaanderen.  Zus studeerde in Gent: dus ik ging in Gent wonen. Gewoon: kwestie van toch al iemand te kennen...Achteraf gezien had ik beter wél getwijfeld... geïntegreerd geraken in een stad is niet simpel.... Maar da's eigenlijk een ander verhaal

De ballonnen dus! De aankondiging van Olé Pistolé... Voor de eerste editie heb ik zelf mee ballonnen opgehangen in de buurt...om op de Olé Pistolé dag zelf van de éne Chiro-groep naar de andere te trekken om mee te helpen met het mega ontbijt voor de buurtbewoners. Ik weet het nog goed: het was koud en wat miezerig 's ochtends vroeg toen het begon, om wat later te kunnen genieten van activiteiten onder een heerlijke lentezon.

En 'onze' Chiro heeft er een traditie van gemaakt: het is niet bij die éne keer gebleven: elk jaar opnieuw bieden zij de buurtbewoners een heerlijke zondagvoormiddag: met ontbijt en spel voor de kinderen. Dank zij de samenwerking met andere buurtorganisaties, dit jaar ook nog eens in een heel sfeervol kader: in het Pierkespark en met optreden van Goeste Majeur...

Maar als ik het zo herlees: stukje bij beetje maak ik hier ook 'herinneringen'... Langzaam aan raak ik 'geïntegreerd' en wordt Gent een deel van mij. Niet van mijn verleden, wel van mijn leven NU en van de toekomst...

Het komt wel goed....

Heerlijk

Een paar dagen vakantie:
geen gejaag, we moeten niets, we kunnen wel het één en ander..

Vooral deze namiddag was het heerlijk: de Jongste bij oma en opa en daardoor kon ik met de Oudste naar het zwembad.
Gewoon: wij tweetjes, zonder De Baby erbij (zoals de Oudste de Jongste nogal eens durft te noemen). En dit voor het eerst sinds de Jongste bij ons is komen wonen.

Een heel deel van de namiddag samen met haar in het water en zien hoe zij ervan geniet.
Hoe ze in't begin wilt dat ik vlak bij haar blijf, zodat ze me kan vastgrijpen wanneer ze dit nodig vindt..
Hoe ze stilaan het vertrouwen in haar bandjes krijgt en ze hondjes-slag-gewijs  zelf haar weg zoekt en maakt in het pretzwembad.
Haar een klein beetje onder druk zetten om samen met mij van de lange glijbaan te glijden om het daarna op haar commando nog een heel aantal keer over te doen.
Hoe ze de eerste doortocht van "De Golven" toch zo niet erg vertrouwde en er na eventjes genoeg van had om bij de tweede doortocht van "De Golven" zich in het diepe te laten meedrijven/wiegen/dansen bijna, en ondertussen liedjes van Samson en Gert te zingen; duidelijk op haar gemak dus.
Haar onderweg naar huis op mijn schouders te zetten en een verslag te krijgen van hoe de wereld eruit ziet wanneer ze "zo groot is als de bomen"...

Om dan thuis te komen en te zien dat Oma, Opa en de Jongste evenveel genoten hebben van HUN middagje samen....

Een namiddagje om in te kaderen.....een TOPvakantiedagje