Lastig, vermoeiend en soms zenuwslopend

Manmanman, wat kan opvoeden een aanslag op de zenuwen zijn...

De oudste kan er wat van: van uitdagen, van geen grenzen aanvaarden en er heel ver over gaan, van "ik ben drie en ik wil nie(t)"-gedrag,....
Zeker nu ze zelf niet goed in haar vel zit: Vorige week ziek in 't begin van de week, deze week ziek halfweg de week... Dat is een aanslag op haar energie-peil natuurlijk. En misschien heeft ze nog wel ergens wat last van.
Sommige kindjes die niet goed in hun vel zitten beginnen te huilen, anderen trekken zich terug, ... Zij wordt enorm lastig: elke prikkel is haar dan te veel. En dat laat ze zien door heel erg stout te worden... hoe meer prikkels hoe tegendraadser, colèriger, koppiger, hoe meer: "nee ik wil niet",... Maar misschien had ik dit al eens verteld.

Ook op school weten ze zich tegenwoordig geen raad meer met haar. Deze week kon ik (na vele weken) eindelijk de interim-juf even spreken. "Het gaat niet zo goed. Het gaat eigenlijk heel moeilijk", was zo wat het eerste wat ik te horen kreeg. Gevolgd door een voorbeeldje van koppig haar jas niet willen aandoen waardoor alle kindjes van de klas dan moeten staan wachten.
"Juf: dan ga je toch gewoon naar waar je moet gaan met je hele klas?" Juf vond dat een zeer pijnlijke gedachte: ze is toch nog zo klein om achter te laten....
Ik kan juf gerust stellen: als er minder prikkels zijn rondom haar, dan pas krijgt ze de ruimte om zich te herpakken. En daarbij: ze is inderdaad nog zo klein dat ze niet zonder aandacht kan. Ze volgt wel als je haar die kans geeft, weet ik uit ondervinding.

Ook ik ben ziek geweest... mijn potje kookt dus rapper over dan anders. En net nu heb ik juist stalen zenuwen nodig. Want niet alleen op school loopt het moeilijk. Hier maakt ze de laatste dagen van alles een gevecht: uit bed komen, aankleden, aan tafel zitten, eten, zus geen pijn doen, jas aandoen, te voet/met de fiets/met de auto ergens naartoe, naar bed gaan,... Alles is "nee, ik wil niet" of "ik wil liever". Dat laatste lijkt beter dan het is: terwijl ze zegt wat ze liever wilt, doet ze 't al...

En gisteren heeft ze ontdekt hoe ze zichzelf kan los klikken uit de autogordel... wanneer ik midden in een 'harmonica-file' zat op de autostrade. Geen goed idee!!! Dus naar de pechstrook genavigeerd, haar de levieten gelezen, terug vastgeklikt,... En voor ik terug ingevoegd was, was mejuffer terug vrolijk lachend los in de auto  aan het, euh, rondklauteren... Stress!! Althans: voor mij, zij daarentegen vond het geweldig...

Vandaag opnieuw dus: eerst uitstel van vertrek tot ze vastzat. Zo'n 20 minuten heeft dat geduurd denk ik. Met de verwittiging dat ik haar uit de auto zou zetten als ze dit nog eens deed. Maar ook nu weer was ze kort na vertrek los. Alleen had ze pech deze keer: ik reed niet op de autostrade maar in een rustige buurt. Ik heb dus woord gehouden: haar uit de auto gezet en zelf ingestapt en stapvoets 100m verder gereden. Ze liep best wel snel om naast de auto te blijven!!
De rest van de rit bleef ze vastgeklikt zitten.
Maandag moet ik wel weer de autostrade op... Hopelijk herinnert ze zich de les. Want daar is het voor mij dan weer niet mogelijk om dit toe te passen...

Ach, ze had deze middag niet geslapen; opgewonden als ze was om na een maand haar mama nog eens te zien. Deze avond is ze onmiddellijk in slaap gevallen. Al heb ik haar wel in het reisbedje gelegd: voorlopig kan ze daar nog niet uit kruipen wanneer ze geen zin heeft om toe te geven aan de vermoeidheid. Iets wat ze bij haar eigen bed wel doet, de laatste dagen.... Prikkels proberen te verminderen wanneer zij zo over haar toeren is, weet u wel.

Morgen is een hele nieuwe dag; dan beginnen we gewoon opnieuw zonder aan vandaag te denken. En hopelijk hebben we allebei een betere dag...

Terug in rustiger vaarwater

Héhé, een week was't lastig, maar nu is ze weer haar eigen temperamentvolle zelf, mijn oudste.
Zelfs het feit dat haar mama het bezoek van deze week afbelde, bracht haar niet echt uit haar evenwicht. Al kon ze 's avonds wel zeggen dat ze er boos om was.

De jongste is ondertussen weeral 2 weken snipverkouden, en heeft ondertussen ook ontstoken oogjes. Het schaap krijgt haar oogjes bijna niet open wanneer ze wakker wordt. Toch is ze bezig met het stappen te oefenen en wanneer ze haar ergens aan kan vasthouden: overal op klimmen en kruipen. (wat ik niet zo'n goed idee vind). Al blijft ze wel nog echt een 'baby'tje'. De oudste was op die leeftijd al een echte peuter....

Terug November?

Vorige woensdag was't grootouderdag op school van de Oudste. Voor haar betekende dit: voor het eerst op podium staan en dat dan ineens voor een turnzaal vol met oma's en opa's.
Oma en Opa (mijn vader) stonden extra vroeg op om op tijd vanuit Antwerpen in Gent te zijn. Ze hadden ook nog het neefje van de Oudste bij: toevallig bleef hij enkele dagen bij Oma en Opa overnachten. Gôh: wat had ik graag een vlieg willen zijn...

Tot ik haar 's avonds ging ophalen. De juf van de opvang liet me weten dat ze nogal overdonderd was en Oma en Opa geen blik gunde. Aiai, daar hebben mijn ouders dan al die moeite voor gedaan... was't eerste wat ik dacht.
's Avonds nog eens bij hen gecheckt, en 't verhaal was nog een beetje meer dan dat.  Nee, ze was niet erg gelukkig op't podium wanneer ze haar danske deed. Maar vooral daarna, wanneer de grootouders, en dus ook haar neefje, op bezoek gingen in de klasjes... dan is ze beginnen huilen en kon alleen maar getroost worden door de juf van de opvang en gunde Oma, Opa en Neefje geen blik.

Ocharme Oma; zij voelde zich daar zo slecht om. Ze zaten er ook maar wat voor Piet Snot, dan en vooral: Ze dacht dat hieruit blijkt dat ze geen band heeft met de Oudste. Maar daar heeft het eigenlijk niets mee te maken. OK, ze zien elkaar niet elke week, maar er is echt wel een band.

Ze zou eens moeten weten hoe vaak de Oudste wegloopt van mij wanneer ik ze ga halen van school, of doet of ze mij niet gezien heeft, of overlaatst: begon te huilen en mij wegduwde. Al draait ze wel bij na een tijdje.

Maar het was té veel voor haar , dat grootouderfeest. Té druk, té veel prikkels, té veel zaken die anders zijn dan gewoonlijk. En de dagen erna zit het nog onder haar vel.

Sinds donderdag is het hier precies terug november: met alle conflicten die er toen bij hoorden. Het opzettelijk pijn doen van haar zus of van mij, het "ik zal het niet meer doen", om dan onmiddellijk iets anders te gaan uitsteken. Het constante veranderen van gedachten, zoals deze ochtend: "ik wil een boterham met choco", om dan te zeuren dat ze geen choco op de boterham wilt, de choco over tafel uitwrijven, gevolgd door "ik wil gaan slapen", om dan na een paar stappen op weg naar haar bedje te roepen dat ze een boterham met choco wilt....

Vermoeiend!!! Hopelijk duurt het deze keer geen volledige maand.. En het is ook al goed dat het deze keer niet onophoudelijk is. Als ze pas uit haar bedje komt, na haar middagdutje, dan lukt het weer voor even.
Maar ik hoop toch dat het volgende week terug beter gaat, wanneer alles weer min of meer volgens hetzelfde stramien loopt, zodat ze de rust terug kan vinden.... En wij ook.

En ik kan stoppen met het plunderen van de koekenkast, en opnieuw wat werk kan maken van mijn voornemen om gezonder te eten.  Want dit voornemen heeft maar geduurd tot de eerste conflict-avond :-(

gejongleer in't huishouden

Kookblogs, ik kom ze precies een klein beetje vaker tegen, de laatste tijd ;-) .
Dagenzondervlees lijkt voor velen aanstekelijk te werken : om te experimenteren, om ideetjes op te doen en deze te delen.
Ik moet iets bekennen: de keuken... da's m'n ding niet. Dus die dagenzondervlees : ik denk er nog niet aan. Niet omdat ik niet achter het idee zou staan. Ik vind het zelfs fantastisch: milieubewustzijn in de praktijk brengen. Maar ik kan het echt niet. Nu niet.. Wie weet, komt er ooit wel ruimte in mijn hoofd, tijd om het wél te doen...

Ze had het me wel gezegd hoor, m'n pleegzorgbegeleidster: "Dat ik mijn grenzen nog wel zou tegenkomen", zeker met de komst van de Jongste. Maar 't ging eigenlijk allemaal: kindjes-werken-huishouden. Al is mijn tijd echt wel gevuld: tijdens weekdagen vertrekken om kwart na 7 om de kinderen respectievelijk af te zetten op school en aan de crèche, te gaan werken, en met kinderen pas tegen 6 uur 's avonds thuis te komen. Dan start de avondrush, die meestal rond acht uur stilvalt: dan liggen de kindjes in bed en kan ik starten met het huishouden. In het weekend: gaan sporten met de Oudste, boodschappen doen, rondrijden met de kinderen zodat ze hun ouders kunnen bezoeken, eens een keertje iets leuks met hen doen,
Op 1 of andere manier kon ik met deze 3 (kindjes-werken-huishouden) jongleren zonder echt veel te laten vallen, al kan een kleinigheid de routine serieus verstoren wat enkel kan opgelost worden door in te boeten op slaap. Nu, op't einde van de winter waarbij de meisjes bijzonder vaak ziek zijn geweest, lukt het niet meer. De strijk stapelt zich op, ik weet niet meer wanneer ik nog eens zal kuisen en ruiten wassen... pfft: da's voor 'ooit eens'.
Ik merk wel de laatste dagen dat ik meer rust nodig heb. Gewoon letterlijk moe ben, spierpijn in m'n armen, wat meer ga zitten in de zetel.
Het is het einde van de winter, de laatste jaren weegt die periode wat zwaarder door.

Maar ik moet meer doen dan enkel wachten op de zon, op de warmte, op de lente. Het wordt tijd om te sleutelen aan mijn voeding: meer fruit, meer groenten, minder boterhammen, minder koeken en andere zoetigheden.
Oh nee, geen denken aan dat ik alles van 't ene moment op 't andere alle snoep/koeken ga afzweren: ik hou dat toch niet vol.  De valkuil van'minderen' is natuurlijk: Vanaf wanneer 'minder' is al 'minderen'??? Ik denk dat het criterium is: "stilaan terug energie krijgen"..

En zo is de cirkel rond: de dagen zonder vlees: ik zie het organisatorisch niet zitten: ik vind gewoon de tijd neit om een keer extra naar de winkel te gaan, extra te koken (wat ik nu enkel in het weekend doe. Tijdens de week eten de kinderen hun warme maaltijd op school/crèche en ik op't werk).
 Maar ik wil wél aandacht geven aan mijn voeding, de komende tijd...  En hopelijk komt de beloning met extra energie.