nieuwe bezoekregelingen

Nieuwe bezoekregelingen dus, met Mama. Ze had het al aangekondigd aan haar vader hoor: dat ze Kleine Meid langer op bezoek zou krijgen... Alleen was dat er op dat moment alleen maar een datum vast gelegd om: "te evalueren en als alles meezat zou er gekeken worden of er uitbreiding mogelijk was". Ik herken dit goed: "het enkel maar onthouden van wat er past voor jou"- fenomeen. Ik werk namelijk met kwetsbare mensen en sommige ervan hebben ook een verslavingsprobleem.

Maar goed: op de vergadering met pleegzorgbegeleidster- consulente en mezelf als pleegmama (maar zonder biomama want zij was verontschuldigd wegens ziekte, mét doktersattest!) bleek dat alles zijn gewone gangetje ging en in dit geval is dat goed nieuws. Mama was zelfs goed omgegaan met mijn vraag om toch niet meer te roken vlak naast haar dochter, omwille van astma van deze laatste. En sindsdien lukt het Kleine Meid om ook een middagdutje te doen bij Mama. Dit was de noodzakelijke voorwaarde voor uitbreiding.... Zolang ze niet kon slapen was het kindje doodop om 15u, wanneer bezoek was afgelopen.

Beslist was dus dat bezoek nu van 10u tot 16u30 mag doorgaan. En als Mama haar dochter zelf komt ophalen, dan maag het bezoek al om 9u starten. Verder was het op mijn voorstel dat in deze kerstdagen Mama haar dochter een keertje extra kon zien. Dit alles werd door de pleegzorgbegeleidster aan Mama gemeld en blijkbaar toonde Mama zich erg enthousiast. "Natuurlijk ga ik haar om 9u ophalen, voor mijn dochtertje doe ik alles" moet haar reactie geweest zijn...
Maar wanneer ik Kleine Meid bij mama ga afzetten, zegt ze er niets over. Ik spreek haar erover aan en krijg slechts korte antwoorden in de zin van "jaja, da's goed voor kerstmis". Maar over het vroeger ophalen van haar dochter, zwijgt ze. Dus laat ik het maar zo: ik zal Kleine Meid wel om 10u bij haar blijven afzetten en rond 16u30 terug oppikken.
Tot er plots een mail komt van Bompa, de papa vanMama: of het klopt dat de bezoeken nu van 9 tot 16u30 doorgaan wanneer Kleine Meid opgepikt wordt? Wel, dan zal hij het eerstvolgende bezoek rond 8u vertrekken, naar zijn dochter rijden, haar ophalen om dan samen bij mijn Kleine Meid om 9 u te komen afhalen.

Tja: goed natuurlijk dat met deze feestdagen er contact is tussen grootvader en kleindochter, daar ben ik echt en oprecht heel blij en dankbaar om. Maar aan de zelfstandigheid van Mama, of haar communicatievaardigheden, daar twijfel ik toch aan. Ofwel moet ze het gesprek via haar vader laten doorgaan omdat ze niet durft spreken, ofwel heeft ze de hulp van Papa nodig om haar dochter op te halen. En hoe gaan we dan verder in het jaar afspreken, wanneer Bompa niet afkomt? Ga ik dan weten dat ze niet om 9u aan mijn deur staan en het de bedoeling is dat ik Kleine Meid bij Mama ga afzetten???
We zien wel.... en onthou: in pleegzorgland gaat alles nog zo snel niet. Logischerwijze wilt dit ook zeggen dat de JRB in mei de pleegzorgmaatregel nog niet zal stoppen en Kleine Meid dus van hieruit haar kleuterschool zal starten in september....

Ik kan, heel voorzichtig weg, weer een beetje verder kijken dan mei. Al is dit mijn interpretatie

een 2-jarige kan zwaar vermoeidend zijn!!

OH jee! Niet alleen zijn we beiden aan dag 3 van onze 'buikgriep', is al het beddegoed van de Kleine Meid al zo'n 2 keer door de wasmachine gedraaid deze week wegens overgeef- of diarree plekken. Ik heb geen droogkast, dus moet het strijkijzer er wel even over (Oh ja: de droogkast wordt in januari gekocht, even wachten en kijken of het model dat ik in gedachte heb niet in solden komt). Maar ben zelf nog redelijk snel moe, al is mijn buik duidelijk beter aan het recupereren dan die van de pleegdochter.

Vandaag mocht ik dan ook nog eens haar grillen trotseren. En die waren "er over" zoals ze dat dan zeggen. Ik weet het: "pick your fights" en geef aan de rest geen aandacht. Maar ik heb 2 hele zwakke plekken wat dat betreft (ik heb er op andere vlakken ontelbaar vele hoor): smossen met eten en trekken aan kleding dat ik aan het strijken ben. En dat is nu net waar ik op 'getackeld' werd vandaag. Verder was er weinig leuk gedrag waar ik aandacht aan kon geven. Tenzij ze op mijn schoot zat om samen in een boekje te kijken. Maar ja, dan ging mijn eigen werk ook niet vooruit natuurlijk.

Wegens echt wel waterachtige stoelgang, kan ik niet anders dan het 'dieet' nog wat aan te passen: vandaag stond er dus veel rijst op het menu en weinig andere voedingsstoffen. Maar eigenlijk moet ik rijst 'verstoppen' voor Kleine Meid. Eens ze een echte, pure rijstkorrel in haar mond proeft, doet ze de mond terug open en laat ze alles eruit vallen: op haar kleding en daarna veegt ze't op de grond. Ik heb al genoeg was, dank je! Maar vooral: dat doe je niet!!!! Eten werd dus telkens na een paar happen onderbroken: ofwel omdat ze deze truuk toepaste, ofwel omdat ze besliste dat ze genoeg had gegeten. Maar in dat laatste geval vroeg ze na minder dan een half uur terug om eten.

En ook dat verliep niet op de meest gezellige wijze: Ze staat naast mij en herhaalt:." eten eteneteneteneten eten eteneten" : haast zonder ademen tussendoor. Tot haar bord voor haar neus stond. Om dan weer van voor af aan aan het hele circus te beginnen...

En dan de strijk: ja ik heb er dus een hele boel. Omdat ik woensdag zelf volledig 'strijk' lag (om de beeldspraak aan te passen aan het onderwerp), en donderdag nog geen halve, is er dus van strijken niet veel in huis gekomen. Vandaag dus wel... hoopte ik. Maar dat was buiten Kleine Meid gerekend. Vanaf ze een kledingstuk van haarzelf opmerkte op de strijkplank, trok ze het weg. Om goed stevig vast te houden in haar knuistjes en dus extra te verfrommelen, en daarna eventueel op de grond te gooien. Niet alleen vind ik dit vervelend. Ze moet van de strijkplank afblijven: da's te gevaarlijk als ze er zo tegens taat te duwen of aan te trekken!!
Dus vooral daarvoor is ze ontelbaar keren op de gang gevlogen. Om dan onmiddellijk terug naar de strijkplank te lopen wanneer ze eruit mocht. En als er niks van haar op de strijkplank lag, dan haalde ze de pas gestreken stapel helemaal overhoop..... zucht! Vandaag paste ze ook de "ik kan heel erg krijsen al ik mijn zin niet krijg"- truuk toe. Da' s een redelijk nieuwe in haar assortiment.
Op een bepaald moment had ik het helemaal gehad en was ik er zo moe van dat ik haar in bed heb gezet. Met de mededeling dat ik zou komen wanneer ze stopte met krijsen. Dan is ze nog even het spelletjes in bed-uit bed aan het spelen geweest. Tot ik haar in haar bed geïnstalleerd had met extra knuffels en een paar boekjes. Daar is ze, volledig vrijwillig want ik ben een paar keer gaan checken, een dikke 20 minuten gebleven.

Toen was eindelijk de rust teruggekeerd. Maar ook al tijd voor't avondeten en haar in bad en bed te steken.
Vermoeiend!!! Gelukkig loopt het niet altijd zo!

weer een sprong

In het babyboek: 'oei ik groei", wordt gesproken van 'sprongetjes' telkens een baby een bepaalde ontwikkeling heeft doorgemaakt. Kleine Meid is dik 2 jaar, zij valt dus al lang niet meer binnen de beschrijvingen van dit baby-boek. Toch heb ik het gevoel dat ze nog 'een sprongetje' heeft gemaakt.
Al kan ik het moeilijk benoemen, 'mijn vinger er niet op leggen'. Maar ik zie, nee eerder: 'ik voel' dat ze weeral geëvolueerd is.

Het gemakkelijkste is om te vertellen dat ze al een tijdje oefent op 'springen' en dat het haar de laatste dagen behoorlijk goed lukt om met 2 voetjes tesamen een sprongetje te maken om terug op 2 voetjes te landen. Maar dat is gewoon motorische ontwikkeling en dat is nu net niet haar belangrijkste ontwikkelingsstap.

Ze is al een tijdje gefocust op liedjes: een paar maanden voor haar 2de verjaardag ging de aandacht naar de melodie. Ze kon in de zomer al heel herkenbaar 'altijd is kortjakje ziek' lalala-en. En nee: niet alleen ik herkende dit, ook anderen. Kort voor haar verjaardag ging haar aandacht naar tekst, en probeerde ze 'op een grote paddestoel' te zingen. Hilarisch want ze kent een heleboel woorden niet en diegene die ze wel kent, die kon ze nog niet uitspreken. Maar doordat al haar aandacht naar de tekst ging (die niet verstaanbaar was voor buitenstaanders) was ook de melodie verdwenen. Gisteren echter, heeft ze in de auto de helft van haar repertoire er nog eens doorgedraaid en dit was opvallend verstaanbaar én melodieus.... Ze kan ze dus stilaan beide combineren.

Deze week was ik ook opnieuw zo trots op haar. Kleine Meid die het tot voor kort zo moeilijk had in situaties die voor haar nieuw zijn, kan zich stilaan goed staande houden.
De interimopvoedsters in de Kribbe (die deze week de zieke opvoedsters vervingen) hebben het helemaal niet moeilijk gehad met haar. En dat was 2 maanden geleden nog wel het geval (een week aan een stuk zelfs!). Eén avond werd ze zelfs opgehaald door een collega, omdat ik echt niet op tijd aan de kribbe kon zijn. Ik had haar hierop wel trachten voor te bereiden, maar had geen idee wat er was blijven hangen. Maar ook hier heeft ze het prima gedaan!! Ze communiceerde wel enkel via de kinderen van collega, maar dit liep erg vlot. Collega was wel door mij verwittigd dat er een grote kans was op "sfinks-houding": stoïcijns kalm kijken (of ook: uitdrukkingsloos zich afschermen) en wanneer haar iets gevraagd wordt dit pas doen na enige vertraging. Maar dank zij de andere aanwezige kindjes verliep het uitermate vlot.

En contact maken met mij, knuffelen, dat gaat nu heel 'gewoon'. Niet meer dat voorzichtig ingehoudene van een half jaar geleden. Nee: ze zoekt echt het contact wanneer ze op schoot zit. Al blijven deze momenten vooral voorbehouden tijdens het drinken van melk. En dat is dan meteen 1 goeie reden om haar avondflesje nog niet af te schaffen en haar enkel aan tafel melk te laten drinken.

Maar ze is een echte peuter hoor, met haar streken, met het uittesten van grenzen en regels ;-)

dag op dag

Precies 1 jaar geleden, op 14 januari, kreeg ik rond 10 uur telefoon met de vraag om voor een tijdje voor een kleine baby-meid te zorgen. De achtergrond werd wat uit de doeken gedaan. En er werd gezegd dat het dringend was, "eigenlijk straks al"...... Ik vroeg 1 uur bedenktijd....... om het nieuws te begrijpen, om te checken of er nog een plaatsje vrij was in de crèche en om een lijstje op te stellen wat ik dringend in huis moest halen... En belde terug met de boodschap dat ik het zou doen maar dat "straks al" niet haalbaar was, morgenvoormiddag wel........... 24u later had ik een babytje in huis van nog geen 8 weken oud, dat onrustig was, moeilijk sliep en veel huilde.

Je zou haar nu moeten zien! Een vrolijke meid die volop brabbelt, achter mijn slippen stapt of juist schaterlachend wegloopt wanneer ik haar afhaal van de crèche bij wijze van "pak me dan, als je kan", een peutervorm van tikkertje speelt met het crèchevriendinnetje, nog steeds heel expressief is maar gelukkig nu niet enkel meer een uiting geeft aan de emotie "verwarring".

Als ik erop terug kijk is het behoorlijk heftig geweest om als full-time werkende alleenstaande een baby op te vangen. Nachtflesjes rond 2 à 3 uur, ze sliep enkel vast tot ongeveer 1 uur, de rest van de nacht was het onrustig gewoel, haar steeds terug in slaap wiegen, uren rondwandelen in de vooravond al kon dat ook haar huiluren niet stoppen, maanden later dan het 'gevecht' om haar in slaap te krijgen, de eerste 6 weken: wekelijks op consultatie bij de kinderarts omdat het duidelijk was dat dit kindje zich niet goed voelde, later om de 2 weken.
Godzijdank werd ze van in het begin heel warm onthaald in de crèche en kreeg ik zo nu en dan ook een tip mee wanneer zij iets ontdekt hadden waarvan ze iets rustiger werd.

Tegelijkertijd met die typische problemen die de meeste moeders van een eerste baby wel zullen herkennen, was ik volop de wereld van pleegzorg aan het ontdekken: bijeenkomsten om afspraken te kunnen maken rond de bezoekregeling voor de Mama, kennismaking met de consulente van de jeugdrechtbank, proberen alle administratieve rompslomp snel in orde te brengen en daarbij botsen op het feit dat een aantal diensten niet weten hoe ze 'pleegouder' moeten invoeren in hun computer omdat hun programma dat niet als keuzemogelijkheid opgeeft....

En wat het vooral heftig maakt, is dat ik niet weet hoe lang ik voor deze prachtmeid zal mogen zorgen. Er zitten zoveel diensten rond haar Mama, ik krijg van 2 daarvan zo nu en dan iets te horen. Eén van die diensten geeft mij echter steevast zeer positieve berichten. En ja hoor ; er zijn heel positieve tekenen. De Mama ziet haar dochter graag en kan dit steeds meer op een adequate manier tonen tijdens het bezoekmoment. Maar anderzijds... Op dat hele jaar is ze verschillende keren opgenomen geweest... wat er volgens mij op wijst dat ze nu nog niet de stabiliteit kan geven die een kindje nodig heeft. Hierover wordt er niet gesproken, zodat ik er geen flauw idee van heb of andere diensten dit ook zo zien of dat zij op een eerder naïeve manier enkel naar de vooruitgang kijken....
Het niet-weten-waar-ik-sta, tezamen met het om de zoveel weken aanpassen van de bezoekregeling omdat "het voor mama nu even niet anders kan", maakt me soms moe/gestresst. Ik bots op de grenzen van de flexibiliteit bij alleenstaand moederschap

En toch: ik zou het zo weer doen! Hoe ik het nu beleef, is het het allemaal waard. Niet alleen heb ik haar mogen zien openbloeien tot die hele leuke meid die ze nu kan zijn (zolang ze maar niet moe in de autostoel moet, dat is nog altijd hel), ik heb ook een vlotter contact met een aantal mensen uit de straat. Van een aantal mensen, soms uit niet-zo-verwachtte-hoek, heb ik zoveel steun ontvangen, zowel materieel als met tips of luisterend oor zijnde, dat ik het gevoel heb dat een aantal vriendschappen ontstaan zijn of uitgediept...

Laat er nog maar een paar maanden pleegzorg bijkomen, want Prachtmeid -en alle mensen rondom ons- hebben mijn leven meer kleur en meer betekenis gegeven!