Er was er 1 jarig, Hoera. Hoera!

Er is er één jarig, Hoera! En dat zullen we geweten hebben.
Terwijl Kleine Meid er helemaal geen idee van heeft waarover het gaat of wat er aan de hand is, laat ze haar de extra aandacht die ze krijgt welgevallen.

Een hele week werd er gevierd. Beginnende met het cadeautjes-bombardement van haar Mama vorige zaterdag. Ik had cake gebakken en de bezoekzaal wat versierd zodat het toch een klein beetje knus zou aanvoelen met ons gedrietjes in een vergaderzaal om de eerste verjaardag van Kleine Meid te vieren.
Mama zat supertrots naar haar dochter te kijken en gaf mij een beetje het gevoel dat ze liever wou dat ik zou verwijnen zodat ze haar dochter voor zichzelf had. Maar ze had net bezoektijd gehad en de afspraak was dat we 'onder ons' zouden vieren. Nu ja, wel begrijpelijk hoor: Kleine Meid keek spontaan gewoon veel vlotter mijn richting uit dan naar haar eigen Mama.

Ofwel werd Mama nerveus van mijn aanwezigheid, ofwel is ze gewoon zò, maar Kleine Meid was binnen een paar minuutjes overladen door cadeautjes. Ze had amper de tijd om te ontdekken wat er van onder het éne papiertje tevoorschijn kwam, laat staan te experimenteren wàt er dan wel allemaal mee kon gedaan worden. Mama ging haar wel snel even zeggen: "dat is om zò te doen" en hop, daar was het volgende cadeautje al. Gelukkig had ik vooraf met Mama afgesproken dat ze de cadeau's terug mee naar haar huis zou nemen: binnenkort mag ze Kleine meid (eindelijk) ook bij haar thuis op bezoek hebben en dan lijkt het mij wel fijn om daar ook wat speelgoed te hebben.

Bij het eten van de cake kwam de rust wat terug, vooral omdat Mama heel moederlijk haar dochter stukjes cake gaf en omdat er even niets 'moest' gespeeld worden. Op die momenten zag ik Mama ook supertrots kijken naar haar Kleine Meid. Ik probeerde een gesprekje aan te knopen, maar op elke vraag die ik uit interesse stelde reageerde Mama alsof het het begin was van een kruisverhoor.. Ach ja, hoort erbij zeker?
Kleine Meid's verjaardag viel midden in de week, dus werd de dag zelf mijn cadeau bovengehaald en 's avonds kwam buurvrouw nog langs ; ook met een speelgoedje. Voilà: de kast is weer gevuld, nu kunnen we weer afwisselen: een tijdje het éne en wanneer het begint te vervelen, halen we wat anders uit de kast!! Leuk, ook voor mij.

Vandaag kwam mijn familie op bezoek om de 1ste verjaardag van mijn pleegdochter te vieren. Ik krijg het gevoel dat Kleine Meid stilaan ook in hun harten een plaatsje aan het verwerven is. Ze wordt stilaan lid van de familie. Alhoewel dat totaal niet evident is. Ik heb bewust gekozen voor het Pleegzorgavontuur en wist vooraf dat dit kindje 'tijdelijk' in mijn leven zou zijn. Een kind waarvoor ik de moederrol invul, zonder ooit haar Moeder te kunnen worden. Voor mijn familie is dit allemaal veel minder evident, ze hebben nooit kunnen kiezen voor het statuut van 'pleeggrootouder' of 'pleegnonkel, -tante'. Maar ze doen het prima en daarom ook was ik zo blij dat ze er waren vandaag: om haar eerste verjaardag mee te vieren!!

En Kleine Meid?: die geniet van de aandacht, speelt met het speelgoed dat er nu plots ligt en vooral: oefent heel erg geconcentreerd op het stappen. En vandaag ging dat supergoed. Ik zat daar gewoon te blinken van trots terwijl ik haar de kamer dwars zag oversteken, en opnieuw, en nog eens, en....

slechte punten

Gelukkig zijn er geen punten te verdienen met het ( pleeg-)moederschap. Indien dit toch ergens, big brother weet-u-wel, het geval zou zijn, dan vrees ik dat mijn volgende rapportje er niet zo fraai uit zou zien....

Hebben jullie dat ook, dat gevoel dat je tekort schiet maar eventjes niet weet hoe je't goed kan doen?
Gisteren was het Kleine Meid haar eerste verjaardag.... en ik was zo ziek als een hond. Er zat niks anders op dan haar toch maar naar de crèche te brengen om zelf te kunnen uitzieken. Maar wie doet dat nu: thuis zijn op de allereerste verjaardag van je kindje en haar toch naar de crèche brengen?
Resultaat: - ... punten
Gelukkig hadden ze daar een mooie kroon voor haar gemaakt (die maar 1 minuut op haar hoofdje heeft mogen staan, maar bon da's niet belangrijk). Oeps: ik had geen kroon voor haar eerste verjaardag gemaakt! Haar mama wel, de crèche ook, .. ikke niet.
Weer min punten. Of tellen ze niet omdat het anders overdaad zou zijn??

Ik had wel voor een cadeau gezorgd, aangekocht via internet. 'k Had het al een tijdje geleden ergens gezien, ben overal op zoek geweest in winkels waar ze houten speelgoed verkopen maar tevergeefs. Gelukkig is daar internet... Maar voor jullie gaan zeggen dat dit toch wel de kroon-kwestie zou kunnen compenseren, moet je toch eerst verder lezen. Het eerste moment was het lachen, gieren: ze was verrukt: eindelijk een karretje om voor te duwen waar ze apetrots achter kan stappen. Maar ondertussen heb ik door dat het cadeau voor veel meer frustratie en bijhorende colère-buien zorgt dan dat goed is voor ons beiden (zeker in deze koorts-toestand voor mij). Het is hier immers zo klein (en ja OK het staat te vol) dat ze na 3 tellen met haar karretje ergens tegenaan is gebotst en dus niet meer verder vooruit kan. Weet zij veel, met haar amper 12 maanden levenservaring, dat ze moet sturen, terug achteruit moet rijden, enz...
Dus toch niet het ideale cadeau. Maar ik zal het niet toegeven, nooit, want daarvoor was het té duur en vooral: eigenlijk ben ik er nog altijd zelf een beetje verliefd op.... Ach ja, misschien 'groeit ' ze er nog wel in, zoals kindjes ook in hun net iets te groot gekochte kledij groeien....

Het doet me wel een beetje filosoferen... volgens mij kopen we voor onze hele kleintjes het cadeau dat we stiekem zelf willen... Ik zag het bij mama van Kleine Meid, hoe ze totaal in vervoering was toen Kleine Meid eindelijk de Super Grote Beer zag staan die zij gekocht had... en ik merk het vooral nu bij mezelf. Dát blokkenkarretje, met dié blokken vond ik toch echt het einde... Willen we niet allemaal heel stiekem zo nu en dan nog eens gewoon mogen spelen zoals onze kleintjes, zonder verantwoordelijkheid, realiteit en fantasie die door elkaar geweven worden en vooral: gewoon ons goesting kunnen doen en heel erg brullen wanneer we ze niet krijgen (onze goesting).

Doch dit geheel terzijde, ik was bezig over het verzamelen van slechte punten waarmee ik verschrikkelijk 'goed' bezig ben.
Het ergste moet nog komen: vorige week is ze voor het eerst gewoon uit mijn handen geglipt: ze zat op mijn schoot en draaide zich zo bruusk om dat ik haar niet kon tegenhouden: Pruts op de grond, het leek wel 'hoofd eerst' en een geweldige huilbui... En ik doodongerust (toch geen hersenschudding?, hoe erg zou dit zijn? Oei: nu begint ze nog slaperig te worden ook, moet ik nu niet naar spoed? 'k was zo geschrokken dat ik vergeten was dat ze op mijn schoot zat omdat ze wat moe begon te worden) Enfin, na een kort dutje was ze wild aan het spelen, zoals gewoonlijk. En nog steeds zonder buil op haar hoofd. Dus alles weer OK, behalve mijn puntensaldo, dat zit nu al flink onder de helft, vermoed ik,...

Deze ochtend heeft ze tot 2x toe haar vingers tussen de schuif gestoken. Ja hoor, 2 keer. Ne mens zou denken dat ik ze dan toch extra in de gaten zou houden wanneer ze in de buurt van de schuiven kwam, als ze haar vingers er al eens tussen gestoken had. Gek genoeg deed ik dat ook! Ik stond er zo goed mogelijk voor terwijl ik mijn (eigenlijk haar) patatten aan het schillen was, maar toch was ze mij te snel af en zaten ze er in een mum van tijd weer tussen... Ik weet het, 'k moet dringend op zoek naar een 'veiligheidspakket' om al mijn deuren en schuiven te beveiligen voor kinderhandjes. Maar waar verkopen ze dat? En wanneer ga ik dat weer gedaan krijgen? Het kopen en het installeren bedoel ik dan. Want dit weekend is de familie uitgenodigd om een stuk taart te komen eten, nadat ze met z'n allen uit volle borst 'happy birthday' hebben gezongen voor Kleine Meid.
Maar dan zal ik toch eerst moeten uitzieken en dan alles opruimen en opkuisen, anders krijg ik gegarandeerd slechte 'huishoud-' punten van de familie (lees papa en stiefmama, de rest kijkt niet zo nauw wat dat betreft)

hoe verjaardag vieren?

Binnenkort is het Kleine Meid's eerste verjaardag. Een belangrijk moment, vooral voor Mama heb ik de indruk.  (Voor mij is de eerste dag dat ze hier was een heel belangrijk moment, ik denk dat dat mijn equivalent voor 'haar verjaardag' zal zijn)

Maar hoe kunnen we dit gaan vieren? Die vraag werd mij al een paar keer gesteld door Mama, maar ik moest de boot wat afhouden..... Tot we onlangs naar de (nieuwe) sociaal assistente van de jeugdrechtbank konden. Dan pas kenden we de 'marges' waartussen we iets konden regelen. Ik ben niet meer in de val getrapt die deze zomer was uitgezet ivm de bezoekregeling.

Deze keer: eerst luisteren of Mama ondertussen al wat meer speelruimte krijgt, of nog steeds haar Kleine Meid enkel onder volledig toezicht mag bezoeken. Het eerste is, gelukkig voor Mama, het geval.

En, gelukkig voor mij, wordt het toezicht ook met stapjes afgebouwd.  Want als ik heel eerlijk ben: ik geloof er niet echt in. Oh, jawel: wanneer ze bij haar dochter is doet ze het schitterend hoor, de Mama! Echt waar. Momenteel doet ze het heel goed op alle vlakken. Maar waar ik veel twijfels over heb is dat ze haar oude gewoontes voorgoed heeft afgezworen.... Ik vrees dat dit vroeg of laat terug op de proppen komt. En wat dan?

Dit is voor mij het moeilijk deel aan pleegzorg: hoe klein ze ook is, stilaan Kleine Meid loslaten en meer en meer terug naar Mama laten gaan, ook al hou ik mijn hart vast en ben  ik er niet gerust in dat het steeds goed zal blijven gaan met de Mama. Want dat is dus wel waar 'de diensten' vanuit gaan: het was minder maar Mama heeft een mooie vooruitgang gemaakt. Ik vrees dat, als Mama dit goed gedrag nog een half jaar volhoudt, de beslissing zal vallen dat de verplichte pleegzorg voor Kleine Meid zal gestopt worden..

Nu ja, zover zijn we nog niet... Eerst is er dus de verjaardag van Kleine Meid. En Mama kan een verjaardagsfeestje houden in de neutrale bezoekruimte: ik zorg voor verjaardagstaart/cake en een beetje versiering, Mama voor een kroon en een cadeautje.

Hopelijk krijgen we de sfeer er een beetje in, onder ons gedriëen....