Gaan slapen = hel!

Sinds een week of drie is het elke avond gekrijs, anderhalf tot 2 uur aan een stuk.
Inslapen is onmogelijk geworden voor Kleine Meid.

Het begon zo'n 3 weken geleden, bij het overschakelen van de eerste babyvoeding naar de opvolgmelk.
Volgens de kinderarts zou ze geen 'speciale' melk meer nodig hebben en het kunnen doen met de gewone Nutrilon 2. Heel snel bleek dat dit niet klopte: ze stond vol uitslag en vooral: ze werd terug veel prikkelbaarder en heel moeilijk in slaap te krijgen. Het lijkt wel of ik terug het krijsende kindje in huis heb van bij het begin. Ze stampt met haar beentjes, slaat met haar armpjes wild om zich heen en houdt haar mond wijd open om zoveel mogelijk decibels te kunnen produceren.

Het was de weken ervoor nochtans gelukt om rustig aan het ingebakerd in slaap vallen te kunnen vervangen door inslapen met slaapzakje aan. OK echt gemakkelijk is het nooit geweest. Maar nu....

Vanaf ik ze op haar rugje neerleg begint ze te krijsen. Een uur aan een stuk probeer ik haar rustig te krijgen: vasthouden, of even oppakken en wanneer ze stil is weer neerleggen waarna ze onmiddellijk begint te krijsen nog voor ze neerligt, de kookwekker op 3 minuten zetten en na 3 minuten terugkomen en dan proberen te troosten. Niks lukt. En inbakeren in dit warme weer wil ik alleen maar voor maximum 15 minuten doen.

Na een uur, soms pas na anderhalf uur, kapituleer ik: dan kan ik het niet meer aanhoren en haal ik haar eruit, mag ze in mijn armen liggen en valt ze op die manier in slaap. Ik weet het, zo leert ze het nooit. Maar ik ben tegen dan moegestreden. Want dit is niet enkel 'savonds een gevecht. Ook haar dutje 's ochtends en vooral haar middagdut volgen pas na dit huilritueel. Al duurt het 's ochtends meestal maar 20 minuten en ga ik 's middags soms wandelen: in de voiture valt ze zo in slaap. Maar toch: tegen de avond heb ik het wel gehad...

Maar wat ik mij het meest van al afvraag = waarom? Wat maakt het gaan slapen zo beangstigend dat ze zich er met man en macht tegen moet verzetten??

Prutsemie wordt Kleine Meid

Echt waar!

Terwijl ze een heel klein Prutsemieke was toen ze hier toekwam, 53 cm op 8 weken = P10 of zoiets, zit ze nu al eventjes rond de P75 wat lengte, gewicht en hoofdomtrek betreft. Al een flinke Kleine Meid van bijna 7 maanden, dus.

Vandaag ben ik dan ook een autostoel gaan kopen voor haar. Ik weet het wel: ze kan nog even in de maxi-cosy. Maar die weegt zwaar! Toch met haar erin. Dus moet ik stilaan gaan uitkijken naar een handigere manier om met haar uitstapjes te maken.

Zoals haar 2-wekelijkse date met de kinderarts bijvoorbeeld. Daar is ze spijtig genoeg nog niet uitgegroeid... zucht. De K&G arts doet er nog altijd heel luchtig over dat ze moet aerosollen (vanaf nu is dat een werkwoord) en vindt niet dat er een link is met de mama die zelf aangeeft zwaar gerookt te hebben tijdens de zwangerschap. Voor de kinderarts is dit wel een indicatie dat Kleine Meid het waarschijnlijk moeilijk zal blijven hebben tot ongeveer 3 jaar: dan zal ze er wel uitgegroeid zijn.

Maar bon, aan het verleden kan niets veranderd worden: 't is vandaag dat we't moeten aanpakken. .. En dus zal ik nog maar eens een afspraak maken met de kinderarts. En deze keer Kleine Meid op een andere manier meenemen dan met haar in de Maxi-cosy door die lange gangen moeten hobbelen. Want ik zit zelf te sukkelen met mijn benen en 'hobbel' eerder wat rond dan dat ik vlot kan gaan.

En toch zal het me iets doen: de eerste keer dat ik haar, zoals een grote, in de autostoel zet om mee te gaan...

4 maanden later

Ja, we zijn alweer 4 maanden verder! :-)

Prutsemie is al lang geen prutske meer en eigenlijk wel een stevige meid voor haar 6 maanden. Later deze week zal ik daar wel bevestiging van krijgen: dan worden we nog eens bij K&G verwacht.

Ondertussen weten we ook dat ze nog een jaartje langer kan blijven: de jeugdrechter heeft geoordeeld dat dit het beste was. Voor mij was het de eerste keer dat ik in een rechtzaal kwam en vond het eigenlijk wel spannend. Al is er achteraf gezien niets aan.... Ik denk dat we na een kleine 10 minuten weer buiten stonden.

Er was natuurlijk wel wat 'voorbereidend werk' aan vooraf gegaan: een paar weken vooraf was ik -samen met mama- uitgenodigd bij de consulente (van de sociale dienst van de jeugdrechtbank) voor een gesprek dat ruim 1 uur duurde. Als besluit kreeg mama (en dus ik ook) te horen:" maar je weet al dat ik ga voorstellen om de pleegzorg te verlengen". Omdat mama niet verrast reageerde, veronderstel ik dat de consulente nog wel een aantal gesprekken met haar gehad heeft voordien.

Het blijft moeilijk om full-time werk te combineren met de zorg voor een baby. Zeker als je weet dat deze baby wel wat extra aandacht en zorg en veiligheid kan gebruiken: ze draagt toch nog altijd de gevolgen van haar eerste weken waarin alles steeds veranderde en ze zo zwaar onder stress stond dat ze veranderd is in een onrustig kind. Zo is het nog steeds moeilijk om haar te laten slapen: wanneer ze in slaap valt begint ze wild met haar armen, benen en hoofd te bewegen waardoor ze steeds maar terug wakker wordt.
Bijna elke avond drama!! Terwijl het overdag eigenlijk wel goed begint te lopen....