Pffieeeuuuw,, wat was me dat, dit weekend?
Na het moeilijk verlopen bezoek van gisteren, was het alle hens aan dek vandaag.
De éne explosie na de andere. Geen rust te vinden.
Ik heb in elk geval goed (nu ja?) kunnen oefenen om dingen anders aan te pakken. Om 'in verbinding te blijven'. Al moet ik toegeven dat ik dat niet de hele tijd kon volhouden. Tegen 16u was ik al helemaal uitgeput....
Hoe moet dat dan voor haar zijn, vraag ik mij af? Na een hele dag ongecontroleerd huilen, roepen, tieren en op andere momenten in het wilde weg slaan en stampen?? Zij zal wel helemaal 'perte totale' zijn....
Pas tegen de avond kwam er zo nu en dan een pauze. Eén daarvan kon benut worden om te babbelen.
Eerst haar bezorgdheden: "ik wil morgen niet naar school ; ik wil daar niet wenen". Ik begrijp dat ze dat liever niet heeft, dat ze haar kwetsbaarste zelf voor thuis wilt reserveren en niet tentoon wilt spreiden.
Morgen is een andere dag, daar moeten we ons nu nog geen zorgen om maken.
Plots kwam het er uit: "ik wil niet meer op bezoek, ik zie dat niet meer zitten."
Daar wringt dus het schoentje...
Ik weet dat er geen sprake kan zijn van de bezoeken opschorten, maar ik wil wel dat er naar haar geluisterd word. Dus stel ik voor dat zij een mailtje schrijft naar de pleegzorgmedewerkster.
Ze vindt het OK op voorwaarde dat ik typ wat zij dicteert, het is nu te moeilijk voor haar om zelf te schrijven.
Ze start met : "ik vind dat geen enkel kind dit zou moeten meemaken." Na die eerste zin, is het meest emotionele weg en schrijft ze eigenlijk een heel beredeneerde brief. Ze geeft aan dat ze de bezoeken anders zou willen hebben en geeft ook aan hoe dat voor haar er dan uit zou zien.
Waauw! Zo knap van haar om in die mail alle zwart-wit denken weg te laten en zelfs een oplossing voor te stellen. En dat op het einde van een hele uitputtende, lange vermoeiende dag voor haar.
Zo straf! En best iets om trots op te zijn. Ik hoop dat ik haar dat ook kan laten weten op 1 of andere manier. (Want complimenten komen nogal eens niet goed aan, wat dan weer te maken heeft met trauma en hechting en zo)
zondag 24 maart 2019
bezoeken aan ouders
Het is nodig
Het is belangrijk
Het is goed
Het is onontbeerlijk
en het is ooh-zo-moeilijk
Het contact tussen ouder en kind in een bezoekruimte.
Jongste heeft nooit een ander contact gehad met haar mama dan daar, in die bezoekruimte. Voor hen is het nu vertrouwd. Ook de bezoekmomenten waarbij ze de aandacht van mama deelt met haar broer, is ze gewoon geraakt.
Voor Oudste is alles veel wisselender. Altijd al zo geweest wat betreft de bezoeken bij haar mama. En toch is daar een overduidelijke en onbreekbare band tussen die 2. Met haar papa is dat anders. Hem heeft ze pas leren kennen toen ze 7 werd. Die bezoeken werden stelselmatig uitgebreid. Tot enkele maanden geleden de situatie van papa veranderde, en Oudste duidelijk aangaf dat ze bezoeken op die manier niet zag zitten. Terug naar de bezoekruimte dus... om opnieuw te beginnen.
Het maakte haar duidelijk erg zenuwachtig. Vooraf vroeg/eiste ze dat ik de hele tijd bij haar zou blijven. Voor haar papa werkte mijn aanwezigheid als een rode lap op een stier.
Het kind zat tussen 2 vuren: kiezen voor wat zij nodig had (mij in de buurt) of wat haar papa nodig had? Of hoe moeilijk het kan zijn om 2 mensen met trauma samen een tijdje te laten doorbrengen. Hij kon uiteindelijk bedaren en zij hield zich goed voor hem. Ogenschijnlijk werd het nog een leuk bezoek.
's Avonds toonde ze hoe het echt was voor haar.... ze had zichzelf niet meer in de hand. Een uitbarsting van jewelste... een half uur lang.
Dank zij de tips van de traumacoach, lukte gaan slapen nog redelijk voor haar.
Binnen x aantal weken opnieuw. Laat ons hopen: iets vlotter dan deze ... Want het is zo belangrijk dat ze de band met hun ouders maken/houden/herstellen. Maar wat mij betreft: liefst niet ten koste van hun eigen goed-voelen....
Het is belangrijk
Het is goed
Het is onontbeerlijk
en het is ooh-zo-moeilijk
Het contact tussen ouder en kind in een bezoekruimte.
Jongste heeft nooit een ander contact gehad met haar mama dan daar, in die bezoekruimte. Voor hen is het nu vertrouwd. Ook de bezoekmomenten waarbij ze de aandacht van mama deelt met haar broer, is ze gewoon geraakt.
Voor Oudste is alles veel wisselender. Altijd al zo geweest wat betreft de bezoeken bij haar mama. En toch is daar een overduidelijke en onbreekbare band tussen die 2. Met haar papa is dat anders. Hem heeft ze pas leren kennen toen ze 7 werd. Die bezoeken werden stelselmatig uitgebreid. Tot enkele maanden geleden de situatie van papa veranderde, en Oudste duidelijk aangaf dat ze bezoeken op die manier niet zag zitten. Terug naar de bezoekruimte dus... om opnieuw te beginnen.
Het maakte haar duidelijk erg zenuwachtig. Vooraf vroeg/eiste ze dat ik de hele tijd bij haar zou blijven. Voor haar papa werkte mijn aanwezigheid als een rode lap op een stier.
Het kind zat tussen 2 vuren: kiezen voor wat zij nodig had (mij in de buurt) of wat haar papa nodig had? Of hoe moeilijk het kan zijn om 2 mensen met trauma samen een tijdje te laten doorbrengen. Hij kon uiteindelijk bedaren en zij hield zich goed voor hem. Ogenschijnlijk werd het nog een leuk bezoek.
's Avonds toonde ze hoe het echt was voor haar.... ze had zichzelf niet meer in de hand. Een uitbarsting van jewelste... een half uur lang.
Dank zij de tips van de traumacoach, lukte gaan slapen nog redelijk voor haar.
Binnen x aantal weken opnieuw. Laat ons hopen: iets vlotter dan deze ... Want het is zo belangrijk dat ze de band met hun ouders maken/houden/herstellen. Maar wat mij betreft: liefst niet ten koste van hun eigen goed-voelen....
zaterdag 16 maart 2019
Spannende tijden!
Ik vind mezelf een 'rustig persoon', denk zelfs dat ik wat 'bezadigd' overkom...
Tot ik kijk naar mijn leven de laatste jaren:
Voor mijn 50ste verjaardag kocht ik mezelf een nieuw, groter huis. Vanuit de gedachte: 'meer plaats voor de meisjes, meer rust voor mij?'. Het andere huis diende verkocht en ik begin dus helemaal opnieuw met een hypotheek, en met een huis dat nog wat ingrepen nodig heeft om het wat energie-vriendelijker te maken...
De meisjes zijn mijn grootste "schatten": te verstaan op verschillende manieren.
Ja: ze kunnen schatjes zijn, lieverds, elk op haar heel eigen wijze. De ene door mij heel veel knuffels te geven, de andere door heel zorgend te zijn voor zus.. En uiteraard is dit erg kort door de bocht, want hebben ze nog veel andere manieren om hun liefde te tonen.
Ze zijn ook "mijn" schatten : het kostbaarste in mijn leven. En al wens ik ze zo nu en dan 50 km verder, of achter het behang, ik kan een leven zonder hen mij niet meer voorstellen.
En dan is er nog een manier waarop ze "schatten" zijn: doordat zij in mijn leven zijn gekomen, met hun 'rugzakje', ben ik op zoek moeten gaan. Want ja: deze kinderen vragen een andere aanpak. Wat werkt bij de meeste kinderen, de opvoedingstips die je (gevraagd en ongevraagd) overal vindt, die doen het (of niet voldoende) bij hen.
Vanuit het idee: "Doen wat werkt" en "loslaten wat na 50 keer nog steeds niet werkt", ben ik op zoek gegaan... Startend vanuit mijn leefwereld: op zoek gaan naar geschikte hulpverlening/therapeuten voor de kinderen. Bij psychologen (speltherapeut) en logopedist kwamen we al snel terecht. En ja: dat was, en is nog steeds noodzakelijk, maar niet voldoende. Daarmee wordt er hulp geboden aan 1 klein aspect van hen. Maar de drama's hier thuis, zijn soms een griekse tragedie waardig. Ik begreep dat zowel ik zelf iets moest veranderen aan hoe ik reageer op de 'dramatische reacties' als dat ik op zoek moet naar een manier om het torenhoge stressniveau (bij toch al zeker 1 van de 2) te doen zakken. En zo kom ik terecht bij een traumacoach: iemand die mij begeleidt in hoe ik anders kan reageren op moeilijke situaties.
En ben ik zelf lessen gaan volgen : reflexintegratie. Wat dit juist is, zal nog uitgebreid aan bod komen. Maar het zijn lichaamsgerichte technieken waarmee ik aan de slag kan zowel bij kinderen als volwassenen.
Vooral met dit laatste gaat er een hele nieuwe werled voor mij open. Een wereld die voelt als thuiskomen. Het is alsof ik - in mijn werk als psychomotorisch therapeute- steeds enkele cruciale puzzelstukken miste om het plaatje zo goed als compleet te krijgen. Puzzelstukjes die ik nu wel in handen krijg...
Het voelt alsof ik door mijn zoektocht naar wat helpend is voor 'mijn schatten', dichter kom bij mezelf; wie ik wil zijn en wat ik wil bieden aan anderen.
En zo komt het dat ik - 1 jaar na een grote verhuis (en nee: nog steeds niet alles staat op zijn plaats) - er over denk om te starten met een bijberoep.
Spannend!
Tot ik kijk naar mijn leven de laatste jaren:
Voor mijn 50ste verjaardag kocht ik mezelf een nieuw, groter huis. Vanuit de gedachte: 'meer plaats voor de meisjes, meer rust voor mij?'. Het andere huis diende verkocht en ik begin dus helemaal opnieuw met een hypotheek, en met een huis dat nog wat ingrepen nodig heeft om het wat energie-vriendelijker te maken...
De meisjes zijn mijn grootste "schatten": te verstaan op verschillende manieren.
Ja: ze kunnen schatjes zijn, lieverds, elk op haar heel eigen wijze. De ene door mij heel veel knuffels te geven, de andere door heel zorgend te zijn voor zus.. En uiteraard is dit erg kort door de bocht, want hebben ze nog veel andere manieren om hun liefde te tonen.
Ze zijn ook "mijn" schatten : het kostbaarste in mijn leven. En al wens ik ze zo nu en dan 50 km verder, of achter het behang, ik kan een leven zonder hen mij niet meer voorstellen.
En dan is er nog een manier waarop ze "schatten" zijn: doordat zij in mijn leven zijn gekomen, met hun 'rugzakje', ben ik op zoek moeten gaan. Want ja: deze kinderen vragen een andere aanpak. Wat werkt bij de meeste kinderen, de opvoedingstips die je (gevraagd en ongevraagd) overal vindt, die doen het (of niet voldoende) bij hen.
Vanuit het idee: "Doen wat werkt" en "loslaten wat na 50 keer nog steeds niet werkt", ben ik op zoek gegaan... Startend vanuit mijn leefwereld: op zoek gaan naar geschikte hulpverlening/therapeuten voor de kinderen. Bij psychologen (speltherapeut) en logopedist kwamen we al snel terecht. En ja: dat was, en is nog steeds noodzakelijk, maar niet voldoende. Daarmee wordt er hulp geboden aan 1 klein aspect van hen. Maar de drama's hier thuis, zijn soms een griekse tragedie waardig. Ik begreep dat zowel ik zelf iets moest veranderen aan hoe ik reageer op de 'dramatische reacties' als dat ik op zoek moet naar een manier om het torenhoge stressniveau (bij toch al zeker 1 van de 2) te doen zakken. En zo kom ik terecht bij een traumacoach: iemand die mij begeleidt in hoe ik anders kan reageren op moeilijke situaties.
En ben ik zelf lessen gaan volgen : reflexintegratie. Wat dit juist is, zal nog uitgebreid aan bod komen. Maar het zijn lichaamsgerichte technieken waarmee ik aan de slag kan zowel bij kinderen als volwassenen.
Vooral met dit laatste gaat er een hele nieuwe werled voor mij open. Een wereld die voelt als thuiskomen. Het is alsof ik - in mijn werk als psychomotorisch therapeute- steeds enkele cruciale puzzelstukken miste om het plaatje zo goed als compleet te krijgen. Puzzelstukjes die ik nu wel in handen krijg...
Het voelt alsof ik door mijn zoektocht naar wat helpend is voor 'mijn schatten', dichter kom bij mezelf; wie ik wil zijn en wat ik wil bieden aan anderen.
En zo komt het dat ik - 1 jaar na een grote verhuis (en nee: nog steeds niet alles staat op zijn plaats) - er over denk om te starten met een bijberoep.
Spannend!
Abonneren op:
Posts (Atom)