Wakker

Ze kan niet slapen.  7 is ze en om half elf ligt ze nog wakker. Zelf weet ze niet hoe het komt.
Ik heb zo mijn vermoedens, maar hou ze voor mezelf.

Zij benoemt het zo :" Ik begrijp het niet maar mijn lichaam weet iets, dat mijn hoofd nog niet weet".

Toen begreep ik het...

Wat niet wilt zeggen dat ik een oplossing had. Tot mijn grote spijt. Of eerder : en opnieuw voel je je als pleegouder machteloos. Je ondergaat, samen met het kind....

M decreet

Die 'M' van het M decreet: die slaat toch op Merde? Of is het Misérie? 

Stel 1: je weet dat je kind een handicap heeft, dat is 'gediagnosticeerd'. 
Stel 2: je weet dat dit kind, ondanks de handicap verdomd veel kan en een normale intelligentie heeft. Want dat is ook getest
Stel 3: je weet ook dat, ondanks dat het kind veel kan,  het toch niet in een gewone school zal kunnen leren lezen en schrijven. Waarom niet? Zie 1)  Ik onderschat daarbij de creativiteit en inzet van de leerkrachten in het gewone onderwijs absoluut niet. Ik zie trouwens hoe zij het andere kind hebben doen openbloeien door zich aan te passen aan haar tempo en aan de druk die ze op dat moment wel/niet aan kon. Alleen: het kind-met-handicap heeft een andere onderwijsmethode nodig. Eén die extra hulpmiddelen geeft om 'rond de handcap' te fietsen bij het leren lezen. En er zijn ook grenzen aan 'aanpassen' wanneer je een klas van 24 lln voor je hebt zitten


Wat zegt het M Decreet dan? Wel , dit: je moet toch naar het gewoon onderwijs gaan, het kind laten mislukken, om dan na enkele jaren een verslag te krijgen waarop staat dat de school zijn best heeft gedaan, maar dat dit niet voldoende is. Want dan pas mag je naar het bijzonder onderwijs gaan, die op dat moment al dichtgeslibt is. Ha ja: want hoe langer je wacht met naar het bijzonder lager onderwijs te gaan, hoe langer de 'remediëring' duurt  en dus hoe langer het duurt voor het kind terug in het gewone onderwijs kan instromen.

Ondertussen is ook het GON-systeem aan het veranderen, maar niemand weet hoe: dat zal pas op 1 september (hopelijk) duidelijk zijn....

Conclusie: het kind met handicap kan misschien/waarschijnlijk ook geen extra ondersteuning krijgen in het gewone onderwijs, ondanks de handicap....
Het moet eerst verdrinken  : falen, blijven zitten, laag zelfbeeld krijgen, gedragsproblemen vertonen. Dan zullen we het eens gaan redden, dat kind. Maar wacht even! Dat kan niet, want daar zijn de wachtlijsten!

Ik ben er niet gerust in.   Het zou dus zo maar kunnen dat het kind met normale intelligentie maar wel een handicap, dus zelfs nooit aan een diploma lager onderwijs geraakt, maar enkel maar een getuigschrift waarop staat wat er wat er na 8 jaar 'proberen' wel gelukt is...

Wie heeft dit klote (excuseer mij, maar ik kan het even niet anders verwoorden) systeem bedacht??? Zeker niet iemand die van veraf of dichtbij een kind met extra onderwijsnoden kent...

ethisch dilemma

Als pleegouder kom je regelmatig tussen 2 vuren te staan. Meestal helpt babbelen en het gezond verstand wel om tot een compromis te komen.

Maar nu weet ik toch even niet waar het compromis ligt....

1 kind wordt opgevolgd door een psychotherapeut. 
Pleegzorg vindt het hun taak om contact op te nemen met deze therapeut in het kader van 'nieuwe stappen zetten'. 
Ik wil dit niet : de therapie moet een 'veilige plaats' zijn voor het kind, waar het terecht kan met vragen en verhalen zonder dat hieraan rechtstreeks een gevolg gaat gekoppeld worden.

Pleegzorg zegt dat zij dit MOETEN doen : zij MOETEN dit weten. Want ze hebben in het verleden al bij anderen het gevoel gehad : "hadden we de info van de therapeut maar vroeger gehad".... Ze proberen mij gerust te stellen met: wij willen echt geen concreten verhalen of voorbeelden, alleen of het OK is om de volgende stap te zetten.

Ook dit stelt me niet voldoende gerust: stel dat er bij de volgende bespreking gezegd wordt dat er nog gewacht wordt met de volgende stap op aanraden van de therapeut. Kind vraagt uitleg aan iemand die ook hoopte dat die stap al gezet zou worden en krijgt te horen: "omdat jouw therapeut dat geen goed plan vindt."

Wel: als dit ooit zou gebeuren, dan zal ik dit kind NOOIT meer gemotiveerd krijgen om nog naar de therapeut te gaan. En voor zover ik haar ken : ze zal ook niet meer te motiveren zijn om  gelijk welke psycholoog ooit nog te vertrouwen...

Pleegzorg stelt de vraag opnieuw. Het behoort tot hun takenpakket en zij willen hun werk goed doen. Ze willen ook de juiste beslissingen nemen, met zorg voor het kind. En wie ben ik om hen daarin tegen te werken? Dat vind ik ook geen fijn idee... 
Want wat we allemaal willen is hetzelfde: dat dit kind zo harmonieus mogelijk kan opgroeien. Ook al krijgt ze behoorlijk moeilijke zaken voor de voeten geworpen: dat ze deze obstakels kan nemen in haar eigen tempo. Dat ze hierbij voldoende begeleiding krijgt, zonder gepusht te worden.

Wat moet ik zeggen? Waar ligt het compromis? 
"Ik kan je niet tegenhouden om contact op te nemen, maar de info die je krijgt mag je nooit gebruiken." Dat klinkt wel heel lullig...