Welkom?

Bijzonder onderwijs... weer een nieuwe wereld die voor mij opengaat. Alhoewel...
Een inkijk krijgen lukt niet.

En ik die dacht dat het kind ingeschreven krijgen het moeilijksste en meest zenuwslopende was...
de stress duurt gewoon voor.

Een overzichtje:
31 augustus:
een welkom op haar nieuwe school! Fijne kennismaking met de juf  en bij de naschoolse opvang. Daar zien we ook een toekomstig klasgenootje van haar en het klikt al tussen die 2. Dat is leuk om te zien.
Daarna kennismaking met het revalidatiecentrum, want "als ze hier op school gaat, krijgt ze haar therapieën in het CAR". Of niet? Want de eerste persoon die mij aanspreekt laat onmiddellijk weten dat ze pas na de testing gaan weten of het kind recht heeft om bij hen therapie te krijgen. Misschien is ze 'niet zwak genoeg'. Waarom hoor ik dat nu pas? Er zijn al mails heen en weer geweest, vooral om hun dossier te kunnen vervolledigen. Waarom wordt dat niet eerder vermeld?
Dus: als ze het te goed doet op de testen, moet ik opnieuw op zoek naar een logopedist. Want haar vorige heeft geen plaatsje voor haar vrij gehouden aangezien ze naar het bijzonder onderwijs gaat en daar dus ook therapie zou krijgen...

vrijdag 1 september:
Eerste schooldag! Natuurlijk breng ik haar zelf en laat ik haar nog niet door de schoolbus ophalen.
We staan voor een gesloten schoolpoort, met een pijl naar links voor 'de opvang'. Bij het volgen van die pijl staan we opnieuw voor een poort op slot. Blijkbaar moeten we naar het MFC. Hoezo? Ik wil mijn kind naar school brengen, ze is niet ingeschreven in het MFC.. 
Vandaag mag ik nog tot op het schoolplein. Juf is er al en het klasgenootje dat ze gisteren leerde kennen komt ook net aan. Gelukkig. De bel gaat... DE BEL GAAT.... Ik vertel mijn kind: "hoor je dit? Dat is een bel, dan moet je naar de foto van je juf gaan" en leg juf uit dat ze van een school komt waar er niet werd  gewerkt met een schoolbel: kinderen worden rechtstreeks tot aan de klas of tot aan de voorschoolse opvang gebracht. Juf was blij met deze info en zou er rekening mee houden het haar goed uit te leggen.
Ook 's namiddags, bij het afhalen, ben ik helemaal fout wanneer ik denk aan de schoolpoort te moeten staan. De schoolpoort is NIET de schooltoegang(!), opnieuw moet ik naar de voordeur van het MFC. En als die 2 ingangen nu nog eens bij elkaar in de buurt zouden zijn... Met een kind erbij is het bijna 10 minuutjes stappen van de schoolpoort naar de ingang van het MFC. Langs de straat wel te verstaan , want in feite grenzen ze achteraan aan elkaar. Juf houdt haar gezelschap tot ze mij ziet. Opnieuw: ik vind mijn weg niet in dit onlogisch gedoe, maar juf en zij; dat lijkt wel goed te zitten. Het was leuk op haar nieuwe school, ze had de hele dag gespeeld. Wanneer we grote zus gaan ophalen in de 'oude, vertrouwde school' zucht ze: "ik ben blij dat ik terug hier ben".

Wakker

Ze kan niet slapen.  7 is ze en om half elf ligt ze nog wakker. Zelf weet ze niet hoe het komt.
Ik heb zo mijn vermoedens, maar hou ze voor mezelf.

Zij benoemt het zo :" Ik begrijp het niet maar mijn lichaam weet iets, dat mijn hoofd nog niet weet".

Toen begreep ik het...

Wat niet wilt zeggen dat ik een oplossing had. Tot mijn grote spijt. Of eerder : en opnieuw voel je je als pleegouder machteloos. Je ondergaat, samen met het kind....

M decreet

Die 'M' van het M decreet: die slaat toch op Merde? Of is het Misérie? 

Stel 1: je weet dat je kind een handicap heeft, dat is 'gediagnosticeerd'. 
Stel 2: je weet dat dit kind, ondanks de handicap verdomd veel kan en een normale intelligentie heeft. Want dat is ook getest
Stel 3: je weet ook dat, ondanks dat het kind veel kan,  het toch niet in een gewone school zal kunnen leren lezen en schrijven. Waarom niet? Zie 1)  Ik onderschat daarbij de creativiteit en inzet van de leerkrachten in het gewone onderwijs absoluut niet. Ik zie trouwens hoe zij het andere kind hebben doen openbloeien door zich aan te passen aan haar tempo en aan de druk die ze op dat moment wel/niet aan kon. Alleen: het kind-met-handicap heeft een andere onderwijsmethode nodig. Eén die extra hulpmiddelen geeft om 'rond de handcap' te fietsen bij het leren lezen. En er zijn ook grenzen aan 'aanpassen' wanneer je een klas van 24 lln voor je hebt zitten


Wat zegt het M Decreet dan? Wel , dit: je moet toch naar het gewoon onderwijs gaan, het kind laten mislukken, om dan na enkele jaren een verslag te krijgen waarop staat dat de school zijn best heeft gedaan, maar dat dit niet voldoende is. Want dan pas mag je naar het bijzonder onderwijs gaan, die op dat moment al dichtgeslibt is. Ha ja: want hoe langer je wacht met naar het bijzonder lager onderwijs te gaan, hoe langer de 'remediëring' duurt  en dus hoe langer het duurt voor het kind terug in het gewone onderwijs kan instromen.

Ondertussen is ook het GON-systeem aan het veranderen, maar niemand weet hoe: dat zal pas op 1 september (hopelijk) duidelijk zijn....

Conclusie: het kind met handicap kan misschien/waarschijnlijk ook geen extra ondersteuning krijgen in het gewone onderwijs, ondanks de handicap....
Het moet eerst verdrinken  : falen, blijven zitten, laag zelfbeeld krijgen, gedragsproblemen vertonen. Dan zullen we het eens gaan redden, dat kind. Maar wacht even! Dat kan niet, want daar zijn de wachtlijsten!

Ik ben er niet gerust in.   Het zou dus zo maar kunnen dat het kind met normale intelligentie maar wel een handicap, dus zelfs nooit aan een diploma lager onderwijs geraakt, maar enkel maar een getuigschrift waarop staat wat er wat er na 8 jaar 'proberen' wel gelukt is...

Wie heeft dit klote (excuseer mij, maar ik kan het even niet anders verwoorden) systeem bedacht??? Zeker niet iemand die van veraf of dichtbij een kind met extra onderwijsnoden kent...

ethisch dilemma

Als pleegouder kom je regelmatig tussen 2 vuren te staan. Meestal helpt babbelen en het gezond verstand wel om tot een compromis te komen.

Maar nu weet ik toch even niet waar het compromis ligt....

1 kind wordt opgevolgd door een psychotherapeut. 
Pleegzorg vindt het hun taak om contact op te nemen met deze therapeut in het kader van 'nieuwe stappen zetten'. 
Ik wil dit niet : de therapie moet een 'veilige plaats' zijn voor het kind, waar het terecht kan met vragen en verhalen zonder dat hieraan rechtstreeks een gevolg gaat gekoppeld worden.

Pleegzorg zegt dat zij dit MOETEN doen : zij MOETEN dit weten. Want ze hebben in het verleden al bij anderen het gevoel gehad : "hadden we de info van de therapeut maar vroeger gehad".... Ze proberen mij gerust te stellen met: wij willen echt geen concreten verhalen of voorbeelden, alleen of het OK is om de volgende stap te zetten.

Ook dit stelt me niet voldoende gerust: stel dat er bij de volgende bespreking gezegd wordt dat er nog gewacht wordt met de volgende stap op aanraden van de therapeut. Kind vraagt uitleg aan iemand die ook hoopte dat die stap al gezet zou worden en krijgt te horen: "omdat jouw therapeut dat geen goed plan vindt."

Wel: als dit ooit zou gebeuren, dan zal ik dit kind NOOIT meer gemotiveerd krijgen om nog naar de therapeut te gaan. En voor zover ik haar ken : ze zal ook niet meer te motiveren zijn om  gelijk welke psycholoog ooit nog te vertrouwen...

Pleegzorg stelt de vraag opnieuw. Het behoort tot hun takenpakket en zij willen hun werk goed doen. Ze willen ook de juiste beslissingen nemen, met zorg voor het kind. En wie ben ik om hen daarin tegen te werken? Dat vind ik ook geen fijn idee... 
Want wat we allemaal willen is hetzelfde: dat dit kind zo harmonieus mogelijk kan opgroeien. Ook al krijgt ze behoorlijk moeilijke zaken voor de voeten geworpen: dat ze deze obstakels kan nemen in haar eigen tempo. Dat ze hierbij voldoende begeleiding krijgt, zonder gepusht te worden.

Wat moet ik zeggen? Waar ligt het compromis? 
"Ik kan je niet tegenhouden om contact op te nemen, maar de info die je krijgt mag je nooit gebruiken." Dat klinkt wel heel lullig... 

Ook dat is één van haar kwaliteiten

Ok. Ze reageert heftig, vooral wanneer ze emotioneel overspoeld wordt... en dat is nogal vaak. 

Maar dat is maar een deeltje van haar.
Gisteren kwam haar meester naar mij toegelopen : die moest duidelijk iets vertellen.
"Het was zo schoon om zien. Zij was diegene die een beginnend ruzietje in hun vriendengroepje 'oploste'. En ze was op een bepaald moment zelfs empatisch. 'k Had nooit gedacht dat zij dat nu al zou kunnen"
ter info: meester heeft een goed zicht op haar lichte vorm van hechtingsproblematiek en kan daardoor heel goed inschatten wat hij nog niet van haar kan verwachten en ook op welke momenten ze soms boven zichzelf uit stijgt. En dit wat dus zo'n moment.

Ik heb het altijd al geweten : haar relatie met volwassenen is nogal moeilijk tot conflictueus, maar met leeftijdsgenoten gaat het een heel pak beter. En dat lijkt mij toch super belangrijk naar de toekomst toe, niet?

kleur

Sinds gisteren loop ik er wat kleurrijker bij.
Nee, niks aan mijn garderobe veranderd: daar blijft alles hetzelfde.
Maar mijn gezicht... ziet er zo uit:

--

en dat gaat de komende dagen en weken nog kleurrijker worden. Nu is het blauw-rood-paars en het lijkt op 1 plaatsje een beetje zwart.
Volgens mij komt daar ook nog geel en groen bij.... 

Ik wil 1 keer vertellen hoe ik aan deze kleurtjes ben gekomen, en daarna krijg je "klein accidentje" als antwoord op DIE vraag.

Ik was gisteren niet snel genoeg, of niet vaardig genoeg, in het wegduiken voor een rondvliegend voorwerp. 
Mijn temperamentvolle kinderen kunnen hun boosheden of frustraties nog niet altijd de baas. En dan vliegt er al eens iets door de lucht. Nooit met de bedoeling om mij een blauw oog te bezorgen, laat dat duidelijk zijn. Kind in kwestie was 10 minuten hysterisch "sorry" aan het roepen. (niet wat ik op dat moment nodig had, maar soit)

Nee, alle mooie foto's van super gelukkige kindjes en gezinnetjes op facebook ten spijt: kinderen opvoeden is soms ook gewoon moeilijk. Ook al is dit 'not done' om te zeggen. Waarom eigenlijk? Vanwaar dat taboe? Want het is toch gewoon wat het is: soms verdomd moeilijk, andere keren smelt je hart van trots, of vertedering, of liefde, of van geluk...
Het is dus een En-En verhaal. Hier toch...

Want die mooie FB-plaatjes: wij kennen die geluksmomentjes ook. Gelukkig maar... 
Misschien zijn de 'slechte dagen' de reden dat de gelukkige momenten zo massaal gedeeld worden op fb en zo?
En vooral ook: voor onszelf, ouders, om ons de heerlijke momenten terug in herinnering te brengen wanneer het even moeilijk gaat. 

En dus denk ik met veel genoegen hieraan terug: