'leeghoofd-zijn' zorgt voor twijfel

Het is natuurlijk allemaal niet erg, zo'n hoofd dat niet mee wil. Er zijn mensen echt ziek: de juf van Jongste ligt in het ziekenhuis en we duimen met z'n allen voor een goede afloop...

Dat van dat hoofd van mij... dat voelt dan allemaal zo'n beetje belachelijk. En op een goeie dag, zoals vandaag schaam ik mij kapot. En toch weet ik dat gaan werken nu nog niet aan de orde is. Waarom ik dat weet? Omdat ook op een goeie dag ik barstende hoofdpijn krijg. Of ook omdat zaterdag weer eens even het licht uit ging...

Ik stond 'verloren' in een meubelzaak, met mijn 2 kinderen. Ja: letterlijk : compleet de kluts en vooral de uitgang kwijt. Ik botste op grote borden 'nooduitgang' die dan naar een deur wezen met een groot verbodsbord 'verboden uitgang' op. Maar het bordje uitgang? ... Ik liep als een kip zonder kop rond, begreep er niks meer van... Boos en bijna in paniek ben ik dan maar een medewerker om hulp gaan vragen.
'Wat is dit?', vraag ik mij dan af. Kan oververmoeidheid/Stress dit echt doen? Het hoofd even uitschakelen: zo van 'bekijk het maar, want ik doe nu even niet meer mee'...?

Nu, 2 dagen later, spookt het nog door mijn hoofd. Vooral omdat ik zag gebeuren dat een eenvoudig verzoek van mij aan haar: "Ik wil geen kapstok spelen, steek je trui maar in je boekentas" voor kortsluiting zorgde bij Haar. Dit kon er niet meer bij, na een schooldag voldoen aan verwachtingen.

Wacht eens? Is het voor Haar altijd zoals het nu voor mij is? Bij de eenvoudigste taken kunnen tilt-slaan?  Omdat dit er nu echt niet meer bij kan? Ik heb tenminste nog de ervaring dat het jarenlang wel allemaal lukte en de geruststelling dat dit -met wat tijd- ook allemaal weer terugkomt. Maar wat als dit voor haar altijd zo is?

Deze gedachte maakt mij zo onzeker: verwacht ik niet te veel van haar? Maar is 'gewoon opvoeden' ook teveel verwachten? Duw ik haar niet nog meer in de stress??

En, oh jee; in mijn werk... als hulpverlener.. met kwetsbare mensen.. waarbij ik verwacht dat mensen actief worden? Hoe zou dit nu voor mij zijn? ... eerder nog meer ziekmakend dan helend... Hoe kan dit nu?  Ik weet nochtans dat 'actief zijn' en 'sportief bezig zijn' zelfvertrouwen geeft, je een boost geeft. Ik weet dat niet alleen uit de theorie, de eigen ervaring heeft deze theorie versterkt.
En nu ben ik doodmoe en leeg na een uurtje boodschappen doen met de fiets.. Of ziek de dag na een wat meer actieve dag.

Het stelt alles in vraag waar ik voor sta en al mijn hele leven in geloofde... Ben ik wel een 'hulpverlener' wanneer ik mensen uitnodig om actief te zijn en dit voor hen misschien te veel is?? Het lijkt wel alsof ik helemaal gefaald ben.... als 'zorgend voor'.. en dat is nu net wat een groot deel van mijn identiteit uitmaakt..

fase 2?

De mist trekt langzaam weg uit mijn hoofd; stilaan krijg ik terug overzicht.
Al gaat het nog maar over halve dagen. Eigenlijk 1/3de van de dag. Ik deel de dag namelijk gemakkelijkheidshalve in nav de maaltijden: ochtend, middag en avond dus...
Het is wel een opluchting... want met momenten was ik bang voor iets dementie-achtigs. Want ik werd echt wel gek van dat constante gezoek.
En ook: ik zet soms zelf de radio weer aan. De voorbije periode kon die enkel uit: te druk, te veel prikkels. De voormiddagen lukt het om zo nu en dan wel naar de radio te luisteren, en kan ik er ook van genieten....

Maar om nu te zeggen dat 'het dus gepasseerd is', dat denk ik toch niet. Want het is niet omdat mijn hoofd terug een beetje wilt beginnen structureren dat mijn 'daadkracht' ook meedoet.
Zo weet ik echt wel dat ik de papieren voor het ziekenfonds met spoed in orde moet brengen, maar ik kom er niet toe. Ze liggen hier, en blijven liggen. Ook al is de helft al ingevuld... Het geeft me een schaamtegevoel, een schuldgevoel en het frustreert me zelfs. En toch...
Hopelijk lukt het wel vandaag.

2 agenda-items ingevuld op 1 dag, of 1 ding dat een hele  dag inneemt: ook not-done! Goed voor de dag zelf, de dag erna ben ik ziek: geveld door bronchitis, sinusitus, migraine aanval, of buikgriep, .... Enfin : elk rondvliegend virusje, hoe zwak ook, heeft succes in mijn oververmoeide lijf. Er begint zich een patroontje af te tekenen: 1 of 2 minder zwakke dagen ('actief'  geeft een vertekend beeld) worden gevolgd door een ziekte-dag op de zetel.

"Probeer er toch wat van te genieten" krijg ik zo nu en dan als advies. En alhoewel ik het begrijp waarom dit me wordt aangeraden, schrik ik er elke keer van. 'Genieten' en 'ziekteverlof' hoort in mijn persoonlijk normensysteem niet samen. Ik zit me te 'schamen' thuis: Had ik dit niet kunnen voorkomen? Of kan ik toch al niet gewoon terug gaan werken? Zijn de vragen die telkens terug in mij opkomen. Idioot, want voor de eerste is het onherroepelijk te laat. En bij de 2de weet ik dat het dom zou zijn: dan ben ik binnen de kortste keren terug thuis. Met een bronchitis of een buikgriep of,...

Voorzichtig durf ik mezelf in vraag te stellen: is het nu niet net dit 'normensysteem' dat mij de kans heeft gegeven mezelf uit te putten?  En wat moet er dan in de plaats komen???
Maar het antwoord daarop heb ik nog niet. Daarvoor beperkt 'Schaamte' nog te erg mijn gezichtsveld

Zieke

Nee, een ziek kind gaan afhalen van school:  dat hoort niet bij 'de leuke dingen'. Maar al de rest daarrond....

Zoals nogal vaak de laatste tijd, lag mijn GSM ondergesneeuwd onder... (wasgoed of papieren of een rondslingerende tas die nog niet leeggehaald werd...) daarop had de leerkracht 3X een poging gedaan om mij te bereiken.
De mama die haar ook zieke dochter (tevens hartsvriendin van de mijne) was gaan afhalen, stond hier aan de deur om mij te verwittigen, want had van de leraar gehoord dat hij mij nog niet had kunnen bereiken.
euh ja, iemand liet me weten: "gelukkig ben je thuis" en ja: voor de zieke is dat zeker het geval.
Zieke dochter was op school geïnstalleerd in een zetel, geflankeerd door 2 van de meest rustige vriendinnetjes die haar gezelschap mochten houden terwijl het voor anderen speeltijd buiten was.

Dus nee: het is niet het zieke kind wat ik zo leuk vind. Maar ik ben wel dankbaar. Erg dankbaar zelfs: om de betrokkenheid van velen.
En zo voelt het wonen in de stad zoals het wonen in het dorp waar ik ooit opgroeide.... en daar kijk ik met veel warmte op terug.