5 jaar

Ze is 5 geworden! En dus waren er feestjes. Meervoud: ja. Want een 5-jarige is zich al wel heel erg bewust van wat 'jarig zijn' wilt zeggen: Prinses zijn en daarin geaccepteerd worden door iedereen. Omdat je jarig bent!

En dus was er al een feestje voor de vriendjes. Ik moest wat helpen selecteren: je hebt veel meer vrienden dan ons kleine huisje aankan. 
Wanneer ik er op terugkijk, moet ik toegeven dat we aan ons maximum zaten. Voor de buren ook denk ik, wat geluid produceren betreft :-)

Soms is het moeilijk om te zien dat vriendjes met je speelgoed spelen. Zeker wanneer zij juist dàt kiezen wat je net kreeg... Maar 's avonds keek je erg tevreden terug... En ik moet ook zeggen dat je vrienden (en hun ouders) je goed kennen: met elke attentie/cadeau was je erg blij

5 jaar en al echt bezig met meisjes-dingen: mooie kleedjes, schminken, nagellak, glitters,.. (Volgens mij was ik daar pas aan toe wanneer ik puberde, ik ben dan ook al echt 'oud'). Gelukkig ook: met poppen spelen, tekenen, en stilaan geraakt wordt de playmobil interessant: als het maar prinsessen zijn... Dat herken ik dan weer wèl

In het weekend was je 'echte' verjaardag: met onze cadeautjes, het opgestuurde pakje van bompa, het skypegesprek met Opa en Oma, het telefoontje van je mama, en de buren die mee taart kwamen eten en ook al cadeautjes bij hadden. Je danste er op los, het hele weekend lang. En we versierden koekjes voor in de klas

Het is nog niet gedaan: volgende week komt mijn familie jouw verjaardag hier vieren.

En daarna komt de sint.....

het gevecht van het kleine meisje

"Mama?" 
Ik kijk wat verbaasd naar haar. 
"ik mag mama zeggen. Mijn mama is hier nu niet, dus dat mag, dan moet ik niet Koeka zeggen..."
Een beetje de kluts kwijt, vertel ik het gekende verhaal voor de zoveelste keer: "ik ben je buikmama niet. Jij hebt een buikmama en dat is jouw echte mama. Maar ik zorg wel voor jou als een mama,  zolang jouw mama ziek is en niet voor jou kan zorgen"
"Ook al ben ik je buikmama niet, ik zie je graag zoals een echte mama...ik ben een beetje een "alsof mama" en daarom ben ik je Moeke(/Koeka). Sommige kindjes zeggen ook 'Moeke' tegen hun echte buikmama omdat Moeke ook gewoon een mooi woord is"

**************************************************************************************************************
Minder dan een week later, aan de telefoon met haar 'buik'-mama.

"Mama, als jij genezen bent, mag ik dan bij jou komen wonen?"
De Mama: "ja natuurlijk".
Ze kijkt naar mij en zegt: "Zus blijft dan hier bij jou wonen hoor". 
Alsof ze mij wilt geruststellen dat ik niet alleen zal achterblijven, alsof ze me nu al wilt troosten voor het moment waarop ze ooit het nest hier zal verlaten. 
Tegen haar mama: "Zus gaat mij dan wel missen, mag ik haar dan nog eens komen bezoeken?"
De Mama: "ja natuurlijk. En dan kan je ook eens blijven logeren bij Zus".
Ik pik in: "een paar dagen bij mama slapen en dan hier komen logeren voor een paar dagen". Wat door de mama goedkeurend wordt herhaald, waarna zij overschakelt naar een verhaal over haar vriendinnetjes op school.

***************************************************************************************************************

En ik? Ik sta erbij, ik kijk ernaar en denk: "Wat een emotioneel gevecht binnen in een klein meisje"
En het besef dat dit haar strijd is en ik dit niet kan overnemen voor haar, laat me soms achter met een hulpeloos gevoel....