Over flexibiliteit, en de grenzen er van

"Flexibiliteit heeft zo zijn grenzen"...
Ik dacht het te hebben over (nog maar eens) afgelastte bezoeken, of ouders die zelfs niet verwittigen dat ze niet op de afspraak geraken en dus nog maar eens de eigen plannen en het anderhalf uur 'me-time' per maand laten varen. En over het misverstand waardoor ik niet op de hoogte was gebracht van het afgelasten van een bezoekdag. Waardoor ik dan weer de hele familie op zoek liet gaan naar een andere datum en plaats voor ons familieweekend. Allemaal onnodig, zo blijkt nu...

Maar ach, het hoort bij pleegzorg. En ook: ik krijg gehoor bij mijn pleegzorgbegeleidster waardoor ik mijn frustratiegevoelens even kan ventileren en dan is dat ook weer gepasseerd. Want, laat ons wel wezen: 1 keer iets melden is ventileren, er over bezig blijven is 'zagen' en daar wordt een mens niet echt vrolijk van (noch de toehoorder, noch de zager).

Nee, dan heb ik het liever over de flexibiliteit die mijn Oudste toont.
Even moest ze slikken, bij dat afgebelde bezoekje, om dan na 5 minuten aan mijn mouw te trekken: "ik heb een ideetje. We kunnen samen koekjes bakken!". Oke, dan gaan we eerst boodschappen doen, zodat ik alles in huis heb.  Even later ziet ze buurvrouw en heeft ze een nieuw, en in haar ogen ongelooflijk fantastisch, idee. Vergeet koekjes bakken, ze wilt bij de buren gaan spelen! Buurvrouw had al andere plannen, maar voor buurman is het dik oké.

En die twee hebben elkaar een fantastische zaterdagmiddag bezorgd: een pannenkoek gaan eten in het buurthuis, naar de ruilwinkel een beetje verder in de buurt om af te sluiten met een fietstochtje naar het speelpleintje. Té Gek!

Tussen ons gezegd en gezwegen: die buren van mij en mijn Oudste: da's dik koek en ei. Zij (Oudste) heeft de buren zowat geadopteerd als haar officieuze peter en meter en zij (buren) gaan maar wat graag in op deze officieuze toestand. 
Zalig, echt waar....

Huis

Ik woon eerder klein,
in een huis waar zeer weinig mogelijkheden zijn voor berging,
met peuter en kleuter in huis die graag hun speelgoed mee zien uitbreiden naargelang hun interesses en mogelijkheden groeien,
en ikzelf blijk én een verwoede hamsteraar
én een eeuwige uitsteller wanneer het sorteermoment "wat blijft/wat mag weg" dringend aan de orde is.

Geen goede combinatie! Ik verzeker het je!

Soms droom ik er van om ooit een wat ruimer te gaan wonen, met veel meer berging bijvoorbeeld voor fietsen, een beetje meer buiten de stad ook: meer groen, misschien meer tuin. Maar vooral meer ademruimte, en dat bedoel ik dan zowel figuurlijk als letterlijk (want de puffs geraken hier weer in sneltempo leeg).

Maar er ik er nog maar aan denk om al die ooit vergaarde spullen te moeten inpakken, beslissen of ik ze hou of weg doe,... Dat alleen al maakt het gewoon onmogelijk, het is voor mij letterlijk on-voorstelbaar.

Trouwens: behalve de luchtkwaliteit dan, is het hier echt wel aangenaam wonen. Ik denk ook dat ik steeds minder weg wil.
Eén van de redenen waarom ik in deze buurt gewoon graag woon, is zo treffend neergeschreven door I.  

En ik heb dan ook nog eens fantastische buren, waar ik altijd bij terecht kan.

Met andere woorden: ik blijf hier nog lang, maar nu moet ik echt wat proberen op te ruimen...

een week van eerste keren

Het is even geleden, aan schrijven kom ik amper toe. Zorg voor kindjes en mezelf was genoeg de voorbije periode. Stilaan krijg ik terug wat energie: op de zetel zitten en wat op de computer tokkelen lukt terug. Woorden naast elkaar zetten tot het min of meer een zin vormt, ook.
Denk ik toch :-)

Maar 't is niet over mezelf dat ik het wil hebben, wel over Oudste. Op 1 week tijd had ze 3 maal een 'eerste keer' ervaring:

Ze is er in geslaagd om een volledige week naar school te gaan. Dus ook in de namiddag. (Oh ja, op woensdag en in het weekend is het middagdutje nog 'heilig'). Maar laat ze nu wel de allerbeste week uitgezocht hebben om eens een volledige week niet te gaan slapen tijdens de les: de week dat haar klasje op vrijdagnamiddag op het podium mocht. Dit had zij nog nooit meegemaakt! Sinds september lukt het haar zo nu en dan om op vrijdag wakker te blijven, dus ze was wel al 'publiek' geweest.

Maar nu mocht ze voor het eerst mee op het podium.
Ik had er verlof voor gepakt: dit wou ik wel meemaken. En een beetje hield ik mijn hart vast. Want nog maar enkele weken geleden, in september, kon ze op vakantie erg enthousiast doen over de dansjes die ze leerde samen met de andere kindjes. In de hotelkamer werd er gezongen en gedanst op liedjes die ik niet herkende...tot de avond van 'de fuif' waar er met alle kinderen en ouders samen gedanst werd. Toen blokkeerde ze volledig. De Kleinste ook trouwens, wat ik eigenlijk helemaal niet verwacht had.
Maar nee hoor: op school lukte het prima en was ze een trotse pissebed (ze zijn over de insecten aan het leren) terwijl ze mee het versje opzegde. Geweldig! 't Was trouwens een leuke weekafsluiter, ook voor mij was't de eerste keer dat ik erbij was en ik heb me wel geamuseerd met de branie van de oudere kinderen wanneer zij hun stukje op het podium brachten...
Er zitten podiumbeesten bij :-)

En dan was er ook nog het  eerste verjaardagsfeestje waarop ze werd uitgenodigd. Ze keek er zo hard naar uit dat ze het eerste kwartier letterlijk aan mijn been bleef hangen. Maar ze is ontdooid en heeft een hele leuke namiddag gehad. Vanaf nu is ze fan van feestjes, dat staat vast.
En ik stond in volle bewondering te kijken naar de organisatie van zo'n kinderfeest.
Waaw, wat hadden A's ouders dat fantastisch aangepakt: wat vrij spel: met onder andere verkleden en schminken, en wat georganiseerd spel zoals muzikaal pak. Om op het einde van de namiddag zoveel wafels te hebben dat er ook nog een gezellig onderonsje was voor de ouders. Heerlijk allemaal samen aan de grote keukentafel.

Euh: heeft er iemand de 'kleuter(verjaardags-)feestjes organiseren voor Dummies' in huis?? Ik ga echt in spoedtempo moeten leren hoe ik dit moet aanpakken. Want het is duidelijk: als Oudste 4 wordt wilt zij ook een FEEST met haar vriendinnen! En echt: in zulke zaken ben ik een ramp....