Over Passie en ook een beetje Weemoed...

Het heeft toch wat bij mij los gemaakt; de reünie van vorige week.
Met de mensen van ons afstudeerjaar, die zich op een zondag in de drukke septembermaand konden vrijmaken, bezochten we het Sportimonium. Tot mijn verrassing stond 'onze' prof sportgeschiedenis daar ook (ja: echt, dat is een vak. Wij hebben daar examen van afgelegd.) Hij wou ons graag een rondleiding geven. En dat hij dit graag deed, dat hebben we gemerkt.  
Prof Roland Renson spreekt nog steeds met even veel passie als 25 jaar geleden. Een beetje ongeduldig, ongelooflijk gedreven, nog steeds ad rem.  Als er grote tafels zouden hebben gestaan, was hij er zeker weer op gesprongen...om zijn woorden kracht bij te zetten.
Schitterend vond ik het: zien met hoeveel vuur hij over 'zijn ding' kon spreken. En hij was niet de enige: ik hoorde ook anderen vol vuur spreken over hun job of hun hobby. Zo mooi, zo aanstekelijk. Ik kon er echt van genieten.

Los daarvan: 't was gewoon ook heel leuk om in en rond het sportimonium te lopen: veel wetenswaardigheden in een leuk kader, vaak "ach ja, nu herinner ik het me weer" gedacht, en veel plezier gehad met het al spelend leren kennen van enkele volkssporten.

En stilletjes vroeg ik mij af waar mijn vuur naar toe is... Ooit kon ik met bijna even veel passie over 'mijn vak' spreken (even veel als prof R Renson, dat zie ik nog niet zo snel gebeuren)...Ergens onderweg moet de zuurstof verminderd zijn. De vlam is er nog, maar 't vuur laait niet meer.....

De laatste reünie's valt het me steeds weer op: we blijven wie we al lang waren...met andere woorden: wat veranderen we weinig! 
OK: de haarkleur en -snit verandert door de jaren, rimpels verschijnen en het gewicht verandert al eens (bij sommigen zo goed als niet bij anderen, zoals mezelf, redelijk veel). Maar wat zijn we nog steeds dezelfde wat betreft houding en bewegen! We blijven bewegen als de hoekige of de stuntelige of de sierlijke of de druk gesticulerende,... Soms herken ik iemand aan de manier van stappen: nog net dezelfde als 20 jaar geleden...
Straf toch: hoeveel onze genen bepalen wie we zijn...


Wat ik ook ervaar, na deze jaarlijks weerkerende reünie, is wat weemoed.
Weemoed.... een moeilijke emotie, vooral om duidelijk te maken aan anderen.
Blij dat iemand anders het wél verduidelijkt krijgt:
"Weemoed doet het hart een beetje krimpen en toch is het niet helemaal een triest gevoel. Het verwijst immers naar iets moois, iets verrukkelijk zelfs. Alleen kunnen we er net niet bij of dreigt het ons al snel te ontglippen."

Na zo een reünie word ik steeds terug gecatapulteerd naar de studententijd. Gek toch, hoe herinneringen worden opgeslagen. Want ook al zijn mijn nachtmerries nog steeds gerelateerd aan de deliberaties, gevoelsmatig lijkt het dat de zon bijna altijd scheen, ofwel vroor zodat mijn haar na de zwemles in bevroren slieren langs mijn wang hing.
aah die wondere studententijd... 
Niet dat het één groot feest was voor mij, absoluut niet. Maar noch voordien, noch daarna heb ik ooit zoveel solidariteit en vriendschap ervaren. 
Het was ook de eerste keer dat ik merkte dat ik het ijskonijn mocht zijn dat ik op dat moment ook gewoon was. En die ervaring van mezelf aanvaard te voelen, heeft het ijs behoorlijk doen smelten. Waarschijnlijk daarom dat ik met zoveel warmte en soms wat weemoed, terugdenk aan mijn studententijd?

Vertrouwen

Nee, echt flexibel is ze niet, mijn Oudste. Ze is wat krampachtig wat betreft verandering. Ze heeft ook niet zoveel vertrouwen in andere mensen en/of in de wereld. Haar speelgoed delen is dus al helemaal moeilijk.

Tot vandaag een paar buurmeisjes kwamen aanbellen: "Hebben jullie misschien een kroontje? We hebben er morgen 1 nodig voor het feest". En, hup: Oudste knikte onmiddellijk ja, liep naar de verkleedkoffer, vroeg een handje te helpen om de koffer open te krijgen en toonde trots haar kroontje. "Hier, we hebben er wel maar eentje". Maar dat was geen probleem, ze hadden er maar 1 nodig.
Wél terugbrengen, zei ze nog, een beetje bezorgd. Ah ja: het is nog altijd mijn Oudste, natuurlijk.

Maar wat een flexibiliteit, en wat een vertrouwen krijgt zij stilaan in de wereld.

En ik stond er stilletjes, maar wél glimmend van trots, naar te kijken....

Stel u voor

Stel u voor:

In 1 arm heb je je Jongste, in de andere hand een kinderstoel. Je kiest een tafel, ruimt alle glazen en bestek uit de weg zodat het buiten bereik van Jongste blijft. Terwijl je Oudste vraagt om Jongste gezelschap te houden terwijl ik een bordje met eten ga opscheppen voor Jongste aan het buffet. Terwijl zij al kan aanvallen, mag ik zonder veel protest Oudste meenemen naar het buffet om een poging te doen ook op haar bord wat groenten te leggen. Aaah;  elke keer opnieuw hetzelfde gevecht. "Neee, appelmoes alleen is echt niet genoeg. Je moet ook iets anders eten, anders geen dessert straks....."
Hoe idioot het ook klinkt: het is nog niet zo evident: volpension als alleenstaande met 2 kleine kinderen...

En dat, samen met "wat zullen we doen vandaag?" zijn de enige stressmomenten op een dag.
Heerlijk toch: vakantie!

Ge wilt het niet weten,, daar kan ik inkomen. Want in uw leven is er nu geen plaats noch tijd voor pauze, verlof, vakantie,...
In de mijne wel!
Eindelijk!
Na 2 lange maanden met slechts 1 verlofweekje gedurende de Gentse Feesten.
En dat ik er aan toe was!  Pas op vakantie kom ik tot het besef hoe moe ik wel ben.  De eerste dagen een beetje rondlopend als een kip zonder kop.

Geruststellend vond ik het: ook bij de andere ouders van 3 of 4 jarigen hoorde ik zo ongeveer dezelfde tafeldiscussies. En ook bij de andere 1 of 2 jarigen sneuvelde er al eens een glas wanneer mama of papa's reacties niet snel genoeg waren...
Heerlijk! Niet alleen mijn kinderen hebben zo hun kuren...

Heerlijk ook: Vlaams sprekende kinderopvang. Dan kon ik eens Carcassonne bezoeken, op't gemak, zonder buggy of jengelende kinderen (genre: "ik wil een ijsje", "ik moet pipi doen" gevolgd door "nee, de pipi komt niet").

En terwijl ik daar zo op't gemak helemaal alleen (nu ja, er waren genoeg andere toeristen, daar niet van) rondwandelde, voelde ik me plots heel alleen. Ik miste ze, verdorie, 'mijn' 2 meisjes. Daar, alleen tussen honderden andere toeristen, werd het plots voelbaar hoe belangrijk ze geworden zijn in mijn leven. Hoe betekenisvol mijn leven geworden is, dank zij hun...

Heerlijk toch, vakantie!!!