helaas....

Na de shock, de verbijstering en vooral alle emoties en gedachten die mij in de gekste combinaties overvielen, is stilaan het rationele zich terug beginnen roeren.

Een 2-jarig kindje, dat uit haar vertrouwde milieu zal geplukt worden om bij een vreemde mevrouw in een vreemd huis te gaan wonen, heeft nood aan veel aandacht om dat trauma te kunnen verwerken. Klein ventje is een baby, die ook alle aandacht nodig heeft om te kunnen groeien en evenwichtig te ontwikkelen, en wordt daarbij ook uit zijn vertrouwd milieu gehaald.
Wanneer ik, als full-time werkende, zou pretenderen dat ik beide wezentjes voldoende aandacht kan geven als ze hier tegelijkertijd zouden geplaatst worden, is beide kinderen te kort doen.

Ook al keek ik nu zo uit naar de komst van klein ventje en was ik mij toch al stilletjesaan aan het voorstellen hoe het hier tijdens de kerstvakantie zou lopen wanneer hij hier zou zijn, ik ben niet ingegaan op de vraag om zowel hem als zusje tesamen op te vangen.
En ja, hierdoor steek ik mijn eigen wensen en dromen toch weer in de koelkast en vind ik het dikke shit voor mezelf.
Toch moet ik, in ieders belang, eerlijk zijn met mezelf en toegeven dat 2 kindjes tezamen te hoog gegrepen is voor mij op deze moment....

Maar hoe overtuigd ik ook ben dat dit nu de enige goede reactie is, ik blijf verweesd achter....

In shock... na info

Eindelijk info gekregen over hoe het nu verder gaat....
En ik stond perplex: nu is de vraag weer helemaal veranderd: ja: Mama en Papa willen pleegzorg, en ja: ze zien mij zitten als pleegmoeder. En ook: ze willen dat ik niet alleen hun klein ventje opvang, maar ook ineens grote zus......

Dat had ik dus niet zien aankomen en ik heb nu wel bedenktijd gevraagd.

Voor mij komt het er op neer dat ik ofwel pleegmama word van broer en zus, ofwel geen pleegmama word.
Voor de kindjes lijkt het mij wel een betere oplossing dan wat er tot nu toe geboden wordt, dus dat beide ouders dit vragen toont nog maar eens aan dat ze echt wel het beste voor hebben met hun kroost.


Maar of ik dit aankan (een baby en een peuter en fulltime werken en alleenstaande zijn....) en het dus realistisch is om op deze vraag in te gaan.... daar heb ik nu echt nog geen idee van!

geen info

Nee ik weet nog niets:
niet of het ventje ooit naar hier komt of niet
niet wanneer ik dit zou kunnen te weten komen
niet of het goed gaat met het ventje
niet hoe het gaat met de Mama en de Papa van het ventje en hoe zij hier nu tegenover staan.

Ik moet wachten, en mijn werkgever vragen om te wachten (heb nog een dag of 5 verlof staan, mijn werkgever zou graag hebben dat ik die nu plan), en de crèche moet wachten.

Het is niet gemakkelijk, noch praktisch, noch emotioneel...

Ondertussen weet ik met mezelf geen blijf, vraag me af of ik niet moet informeren of er nog andere vragen binnen zijn gekomen waarvoor ik zou matchen als pleeggezin, maar kan deze vraag onmogelijk stellen. Want als er beslist wordt dat dit ventje toch naar een pleeggezin moet, dan vind ik dat ik er moet zijn voor hem. Hij is al een paar keer verhuisd van huis naar instelling en terug. Hij rekent op stabiliteit en dan vind ik niet dat ik nu niet mag weglopen omdat het een beetje lastig is niets te weten....

Ik had stilletjes gehoopt rond sinterklaas iets te weten omdat mij was gezegd dat de Commissie 2 tot 3 weken nodig heeft voordat ze een beslissing uitspreken. Maandag zal het 3 weken zijn....
Maar ja, december is én een wintermaand met extra zieken én een feestmaand waarin mensen extra verlof nemen: soms loopt het daardoor wat trager denk ik....

Ik hoop nu maar stilletjes dat ik tegen het volgende weekend iets meer weet.