misschien....

Het zou nu toch...
Waarschijnlijk....

Een paar dagen nadat de ouders een gesprek met een vertrouwensfiguur hadden, kwam het telefoontje dat ze toch zouden doorgaan met de pleegplaatsing.

Nu worden de kennismakingsgesprekken terug opgestart. Zover zijn we al. En wat mij betreft is dat ook het enige dat zeker is.

Het probleem is dat ik het niet meer geloof. Ik geloof niet meer dat het ooit nog zo ver komt dat hier een kindje geplaatst zal worden. Zelfs al 'ben ik er nu wel heel dichtbij' dixit sommigen.

We zien wel

Welles-nietes?

De spanning stijgt: terwijl vorige week alles klaar en duidelijk was, is nu alles terug in vraag gesteld. De ouders haken af, of proberen in elk geval de plaatsing in pleegzorg te voorkomen. Dat hoeft op zich geen slecht teken te zijn: een kindje naar een pleeggezin zien vertrekken moet wel heel erg pijnlijk zijn. Misschien zijn de ouders nu erg geschrokken en hebben ze extra veel motivatie om het toch beter te doen? Als het in het voordeel van het kind zou zijn, is het dus niet slecht. Maar dat is nu nog niet duidelijk.

Ik wacht dus weer af.... twijfelen de ouders alleen en kan een goed gesprek met vertrouwde personen hen wel overtuigen? En gaat dan de pleegzorg in op het afgesproken moment of op een later te bepalen datum? Of haken ze definitief af en wordt het afwachten voor een volgende vraag? Of haken zij af maar wordt dit kindje, later, via een beslissing van de jeugdrechter toch nog geplaatst?
Volgende week is er een gesprek met de ouders gepland (zonder mij) en hopelijk krijg ik daarna toch iets meer duidelijkheid: pleegzorg start ja? of nee? of misschien pas later na een beslissing van de jeugdrechter?

Ik weet het, het is vooral erg voor het kind en de ouders. Maar toch, ik ben ondertussen ook betrokken partij en kan enkel maar afwachten. En mij klaarhouden voor het geval dat... Ondertussen had ik toch een paar babyspulletjes aangekocht. Daar zit ik nu mee... want de volgende vraag kan evengoed voor een kindje zijn dat een 2-tal jaar ouder is en daar helemaal niks meer aan heeft.

En hoe moet ik met al die onzekerheden in godsnaam het verlof dat ik had gepland bij de start van de plaatsing, proberen te regelen?

Hopelijk weet ik volgende week meer, want deze onzekerheid is niet prettig...

bedje opmaken

Het is zo goed als zeker: binnen een 10-tal dagen ben ik geen kandidaat-pleegmoeder meer maar gewoon pleegmoeder! Dan kan ik een 3 maand oude baby gaan ophalen in het CKG waar hij nu heel eventjes verblijft.

Het kindje heb ik nog niet gezien, dat contact is er pas volgende week. Mama en papa heb ik wel gezien: mama is echt een lieve mama die het goed wilt doen maar nu even te veel andere dingen aan haar hoofd heeft zodat ze de zorg voor haar baby nu niet aankan.

Ik kijk hier zo naar uit, maar vanaf ik zeker wist dat het zou doorgaan, was ik toch wel even de kluts kwijt. Gelukkig heb ik mijn omgeving een aantal mensen die mee supporteren en dan niet alleen in de betekenis van 'toejuichen langs de zijlijn' maar ook 'echt ondersteuning bieden'! Geweldig, hé? Van een aantal mensen krijg ik babymateriaal in bruikleen, anderen geven mij tips waar er iets in uitverkoop of tweedehandsverkoop staat.

Dit weekend staat dus in het teken van: materiaal selecteren, de rommel wegdoen zodat er plaats is voor de babyspullen die ik her en der mag gaan ophalen....

Leuke weekendinvulling!!!!