Ze worden groot...

Misschien lijkt het uit mijn schrijfsels dat ik hier thuis een 'steeds-rebellerend-kind' heb rondlopen en een 'zonnestraaltje'. Maar dat is uiteraard niet waar. Ze kunnen gemakkelijk wisselen van rol. Jongste zit de laatste weken in een testfase, en wanneer ze merkt dat het niet lukt wat ze aan het forceren is, dan volgt er een haast ontroostbare huilbui. 
...Ontroostbaar door mij. en dan durf ik al eens geïrriteerd te reageren. Totaal fout natuurlijk! Want het brengt Jongste in elk geval niet tot bedaren. 
En dan, uit het niets, springt Oudste in: ze troost of zingt sussende liedjes, waar Jongste echt van kalmeert. 
Elke keer wanneer ze dit doet, word ik heel erg stil.... Wat knap van haar! En ook: hoe komt ze erbij?  Wanneer Oudste als baby ontroostbaar was, deed ik dat ook bij haar. Het is onmogelijk dat ze zich dat herinnert. Maar het is wel opvallend dat ze nu net dàt doet om haar zusje te troosten of te sussen...


...en dan was er die keer dat ze een uitnodiging kreeg voor een slaap-feestje.
"nee", zei ze heel beslist: "ik ga naar het feest, maar ergens anders slapen: dat doe ik niet". 
Dat was ook goed. Wanneer de andere feestvierders in bed lagen kon zij naar huis. Zo hadden we het geregeld. Naarmate de 'feestdag' dichter kwam, werd ze zekerder van haar beslissing: slapen ging ze zeker thuis doen, in haar eigen bed. Dus mocht de pyjama niet mee. 
Maar dat was wel jammer: want ze gingen een pyjama-fuif houden. Moest ik 'm dan toch even komen brengen? "ja, doe toch maar". Gemakkelijk ook: als je dan naar huis komt, heb je je pyjama al aan...
Even later kwam ze super teleurgesteld naar de deur : "waarom kom jij me nu al ophalen?" En opgelucht dat ze was, wanneer ze begreep dat ik alleen maar het slaapkleed kwam brengen. Ze nam het aan en terwijl ze al terug onderweg was naar haar vriendinnen, liet ze super laconiek weten "goed, want ik blijf hier toch slapen", wat op de achtergrond op gejuich werd onthaald.....
Het was alsof ze het toen begreep, dat ze echt niet in haar eigen bed ging slapen, deze nacht. Nog heel even keerde ze terug naar de deur voor een knuffel, en dan was ze weg...

HEERLIJK toch, opgroeiende kinderen..... Hen elke keer opnieuw grenzen zien verleggen. Stappen zien nemen die voor de ene bijna onbewust worden gezet terwijl dat het voor haar dan weer mijlpalen zijn. En soms omgekeerd... 

Telkens weer opnieuw is het genieten ... en om stil van te worden

onvermijdelijk

En plots riep ze het:
"Nee, Want Jij bent Mijn Mama toch Niet".

Niet dat ik er ondersteboven van was. Elke plus-, adoptie-, pleeg-ouder enfin: elke 'niet-biologische ouder' weet dat dit vroeg of laat komt. 
Alleen had ik het niet nu verwacht:
-niet zo jong al (al staat daar natuurlijk geen leeftijd op) en ook
-niet bij een ordinaire ruzie omwille van haar haren te mogen kammen...

Maar plots was het daar.
Deze was nog gemakkelijk: "natuurlijk mag ik dat wel vragen/zeggen. Ik moet voor jou zorgen, dus moet ik ook voor jouw haren zorgen".
Ze probeerde nog een beetje tegen te pruttelen dat "ik wel voor haar vel mocht zorgen, maar het haar daar niet bij hoorde". Maar ze duwde niet meer door

Zijzelf was geschrokken van haar uitspraak!
Veel meer dan ik

Wel goed van haar, dat ze een ordinaire haarkam-ruzie uitkoos om deze te lanceren.
Zo is het voor geen van beiden een 'bedreigend moment' geweest...

En ach: een kwartier later gaf ze toch aan dat ze op m'n schoot wilde zitten, want "dat gaat beter bij het haren kammen" :-)
Of hoe ook zij al bedreven is geraakt in het weer goed maken