Hoe kan ik haar helpen bij dit aspect van 'groot worden'?

3 dagen geleden
" Ze wordt echt groot, hé"
'Ja, echt. En ik kan het me bijna niet voorstellen: binnen een paar maanden maakt ze de overstap naar het eerste leerjaar.'
"Ik zie ze hier nog binnenkomen, 3 jaar geleden...."

Even later rollen er dikke tranen over haar wangen: "Maar ik wil hier helemaal niet weg, ik wil hier blijven"

1 dag later
'Zal ik jou inschrijven voor de Sleep-over' (op het einde van het schooljaar hebben de oudste kleuters een avond rond 'groeien naar het eerste leerjaar. Met een overnachting en al! Hoe 'cool' is dat?). 'Kijk er zijn al vriendinnetjes van jou ingeschreven'.
"Nee hoor. Dat doe ik niet. Ik wil naar huis en bij jou blijven"
'Maar ik zal hier ook zijn... alleen ga ik thuis slapen, anders is Zus alleen en dat kan natuurlijk niet.'
"nee, ik doe niet mee. Ik kom wel mee naar huis"

De volgende dag mocht ik haar toch inschrijven, al hou ik er rekening mee dat ze het 'avondprogramma' volgt om daarna toch naar huis te willen.

Vandaag
"Dus: als ik 's morgens op school ziek word en moet overgeven, dan ben je misschien nog niet op je werk?" 
"Dat zou kunnen , ja"
"dus: als je nog niet op je werk bent, dan kan je ook snel terugkomen om met mij naar huis te gaan?"
"Dat zou kunnen, ja"
"Ik denk dat ik vandaag zal moeten overgeven. Kom je me dan rap halen, dan moet ik niet op bezoek naar de middenbouw (lagere school). Want ik wil echt niet"

Tja: ze is fysiek groot, letters interesseren haar en tellen vindt ze leuk. 
Maar dat wilt niet zeggen dat ze er emotioneel klaar voor is om afscheid te nemen van de kleuterschool en tegelijkertijd ook afscheid te moeten nemen van de juffen - en meesters- van de opvang. 

Voor haar voelt het nu eindelijk vertrouwd, na een heel moeilijke eerste periode waar ze zich zo onveilig voelde dat ze niet anders kon dan 'het gevecht aangaan' om op die manier toch wat zekerheden te kunnen hebben. 
Ze heeft dat moeilijk gedrag niet meer nodig... want ze kent het reilen en zeilen goed genoeg. Zelfs de vervanging van 'hun' juf bij de buitenschoolse opvang kon ze verwerken.

Maar:  én het gelijkvloers moeten verlaten en naar een klas op de eerste verdieping verhuizen, én veranderen van klasgenoten, én een nieuwe leerkracht krijgen én niet meer naar de huidige buitenschoolse opvang kunnen maar ook in een heel nieuwe werking terecht komen: het is duidelijk te veel verandering en emotioneel is het haar te veel.
De school doet er veel aan om de overstap niet te bruusk te maken, door die bezoekjes aan de klassen waar ze terecht kan komen volgend schooljaar bijvoorbeeld.

Enig idee wat ik kan doen om haar te helpen?

Pijnlijke woede

Plots was ze zo boos...
Natuurlijk is ze al heel veel boos geweest, woede-uitbarstingen en zo. Omdat het bedtijd is, of ze snoep wilt of iets anders niet wilt. Dat hoort erbij; bij opgroeien. Gaandeweg vinden we daar onze weg wel in, Zij en ik

Maar dit ..was ..zo anders.... Dit was een 'oergevoel'
Nee ze wilde niet verder aan de telefoon. Ze had 'm al gewoon afgedrukt ook. Maar mama belde opnieuw. Scheldwoorden en verwijten die niet voor publicatie zijn, mama bleef redelijk rustig maar begreep er niets van. "IK WIL NIET".

Wanneer de telefoon uit ging kwam de oerschreeuw. En de uitleg: IK BEN ZO BOOS
IK WIL SPELEN MET HAAR, NIET TELEFONEREN.
Het kwam vanuit haar buik, of zelfs nog dieper: de toppen van haar tenen. En haar gezichtje erbij... dat heb ik nog nooit zo gezien.

Ze heeft gelijk: ze wilt haar, haar mama. 
Telefonisch contact is dan als een pleister op een houten been.

De theorie zegt: het is haar proces, zij zal moeten leren dat haar mama met periodes weinig bereikbaar kan zijn.
De praktijk zegt: dit kind ziet er van af

Maar bovenal was ik ook verbaasd van de echtheid en authenticiteit die zij op dat moment van diepe pijn kon tonen...

Dat is nieuw ...
En, ondanks alles, ook goed: dat ze het vandaag niet toonde via de omweg van moeilijk gedrag