vakantiedagen zijn klusdagen ofte: duivel-doet-alles (of vooral niet?)

Ja: hele kleine meisjes worden een beetje groter.
Ondertussen "groeien" ook de kleren. 
De kast groeit jammer genoeg niet mee...

Zelfs Jongste is nu een echte kleuter: net 3 geworden. 
Zij slaapt nog in haar klein bedje. Waar ze, klein en fijn als ze is, nog perfect in past. Alleen: juffrouwtje houdt van zelfstandigheid en vooral wat betreft uit haar bed kruipen wanneer het haar past. En dat wilt al eens slecht aflopen, uit een spijlenbedje klimmen...

Hoog tijd dus om de kinderkamer wat meer naar kleuter/bijna lagere school leeftijd om te bouwen.
Maar dat vraagt, naast wat spaargeld om een extra kast en een leuk stapelbed te kopen, vooral wat denk- en organiseer werk. Hoe ga ik dat aanpakken? Oudste slaapt in een bed waar redelijk wat opbergruimte aan voorzien is. Dat bed (en vooral de bergruimten) kunnen dus pas weg wanneer er al een nieuwe kast is. Maar die nieuwe kast komt op de plaats waar Jongste haar bed staat: waar moet zij dan ondertussen slapen? Alles op 1 dag aanpakken: dat lukt sowieso niet. 

Ik vond mezelf al straf bezig: kast gaan kopen, de pakketten in de auto gekregen terwijl er ook nog eens 2 kinderen in hun kinderstoel mee reden, de pakketten uit de auto gesleurd gekregen zonder ze te beschadigen (in de stad kan je nooit vlakbij je voordeur parkeren: dus ja dat was best ook een uitdaging!), dozen openen, de eerste planken naar het eerste verdiep dragen, eerst plaats maken door het peuterbedje van Jongste uit elkaar te vijzen, eten maken voor de kinderen, plannetje ontcijferen terwijl de kinderen de vijzen die ik netjes per soort had gelegd terug door elkaar halen, beginnen te vijzen en merken dat de batterijen van het automatisch schroevendraaiertje plat zijn, ondertussen proberen mijn leesbril terug te bemachtigen want de kinderen vinden dat nóg interessanter dan verkleedkleding, toch enkele planken aan elkaar gevezen kregen, een ruzie gaan sussen, vieruurtje geven, terug beginnen het plan te ontcijferen en op zoek gaan naar de hamer en de kopkes voor op het schroevendraaiertje want dat was dus ook leuk om te verstoppen, uiteindelijk de nepachterkant kunnen beginnen vast nagelen terwijl Jongste ondertussen heel enthousiast mee op die losse plaat mee trommelt...

En toen had ik het wel gehad...

Gelukkig moeten de deurtjes er niet per se aanhangen om de kast op z'n plaats te zetten want het is dringend tijd om Jongste in bed te leggen: zij heeft haar middagdutje moeten overslaan vandaag. Dus  snel campingbedje uithalen en opdekken. 

De dag was om en heel mijn huis een chaos: de grote kartonnen verpakking ligt hier op de grond, alle speelgoed slingert hier rond, de kinderen hebben zich daarnaast ook rot geamuseerd met het piepschuim dat mee in de verpakking zat waardoor het huis vol witte bolletjes hangt, de afwas staat er van de hele dag...
Ik zal morgen dus nodig hebben om vandaag 'af te ronden'.

Gelukkig waren de kinderen vandaag echt wel braaf en lukte het behoorlijk om samen te spelen... Want de eerste vakantieweek was het voor hen 'wennen' aan het vakantieritme en vooral het loslaten van de vaste schoolstructuur, waardoor het hier wat met horten en stoten liep. Bijna ging ik opkijken tegen de 'thuis-dagen', gelukkig draait de wind tegenwoordig sneller en komt hij weer vanuit de goede richting... 
Ze zijn aangenaam de laatste dagen, als ik nu nog eens tijd voor hen zou maken, dan zou ik er nog van kunnen genieten ook...

Maar vooral: voor het stapelbed ga ik iets langer sparen zodat ik een montagedienst kan betalen: dat is voor die dienst een paar uurtjes werk, voor mij zijn het 2 dagen om toch meer met mijn kinderen te kunnen doorbrengen.

Held

"aiai" zei de huisarts gevolgd door "daarmee moet je naar je specialist". 

Maar dat had ik een tijd geleden al eens gedaan en daarna voelde ik mij compleet belachelijk. Die specialist wuifde dat weg met een 'madammeke, ge hebt gewoon veel eelt'. Dus bleef ik er maar mee rondlopen, tot ik nu soms niet meer kan inslapen van de pijn.
"Nee, een specialist die niet luistert naar zijn patiënt, daar schieten we niets mee op", vond ze, dus mocht ik op zoek naar een andere. 

"Oei oei" was zijn reactie toen hij mijn probleem zag. 
Ik heb hem nu al graag, de specialist met empathie! 

Als hij ervoor kan zorgen dat ik binnenkort ook minder pijn heb, dan wordt hij helemaal mijn held

storm in mijn hoofd

Na een drukke periode, met veel consultaties en testen en zo, kreeg ik het te horen: dat ze toch niet was zoals 'gemiddeld' en toen volgde er een hele uitleg.

Ooit had ik zo een heel klein beetje een vermoeden, en dan leek het allemaal veel vlotter te gaan en kreeg ik hoop : dit lukt ons wel. Met wat hulp geraken we er wel... ergens. 
Nu horen dat die hoop niet terecht is, is ...... 'niet evident'?, 'een beetje moeilijk'?,...

Nee: dat is 'storm in mijn hoofd'. Dan is de lucht zwart, zie ik geen hand voor mijn ogen, kan ik niets meer bedenken, waardoor er geen woorden meer zijn om de meest gewone dingen te kunnen zeggen. Laat staan mijn bezorgdheden te benoemen. Wanneer ik aan de toekomst denk, zie ik alleen maar doembeelden van gesloten deuren, geen kansen, geen mogelijkheden. 
Ik kan zelfs niet meer denken: 5 minuten voor te moeten vertrekken vergeet ik het deksel vast te zetten wanneer ik de blender aanzet zodat de hele keuken en mezelf incluis onder de wortelmoes hangt. Ik ben verrast te merken dat op het werk zijn toch enige rust brengt: niet dat ik er naar behoren functioneer maar ik 'ken' het er tenminste, ook al ben ik 'afwezig' aanwezig. 

Tot... de lucht wat opklaart en de storm afzwakt. Beetje bij beetje sijpelt het besef binnen dat er niets wezenlijk is veranderd op die week. Ze is nog steeds zichzelf en één of ander labeltje maakt dat niet anders.

Ja: mijn toekomstbeeld zal bijgesteld moeten worden. En die van haar?.... die toekomst gaan we samen beleven, dag per dag. We zien wel... en we zullen zien dat het goed zal zijn...

Mijn brein is aan het recupereren van de kortsluiting, het gaat de goeie kant op.

Nu mijn gevoel nog, want ook al weet mijn brein dat er genoeg mogelijkheden zijn 'voor later', ik blijf een beklemd gevoel hebben. En mijn hart doet pijn, letterlijk,.... ik heb me zelfs al even afgevraagd of een hartinfarct dan zó voelt. Nonsens natuurlijk. 
Ook gevoelsmatig komt het wel in orde. Wanneer ik het heb kunnen loslaten. Al vraagt dat wat meer tijd...