de kleuterleidster is een heldin

Ze zijn goed, de kleuterleidsters van onze school. Van die waar Oudste bij gezeten heeft weet ik zelfs dat ze meer dan goed zijn.
Maar die van Jongste, die is zo mogelijk NOG straffer, ze kan nu al niks meer misdoen bij mij.

Echt... ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen ik even een babbeltje deed met haar, deze week.
Jongste is gestart in september, omdat ze volgens haar identiteitskaart oud genoeg is om aan de kleuterschool te starten. Al weet ik dat ze er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor is. Dat 'weten' van mij komt niet alleen uit mijn buikgevoel. Jongste werd getest en blijkt het op een aantal vlakken gewoon volgens leeftijd te doen, maar in haar taalontwikkeling zit er een achterstand. Wat al bij al niet onlogisch is aangezien ze vermoedelijk een behoorlijk lange tijd minder goed gehoord. (en we nu enkel maar kunnen vermoeden dat haar gehoor terug goed is). Haar woordenschat is klein, het begrijpen van wat er gezegd wordt is eerder beperkt.

Maar ik ging het dus over haar juf hebben. Juf werd vooraf op de hoogte gebracht dat Jongste er niet op alle vlakken 'klaar' voor zou zijn, maar ze stelde me gerust dat het wel zou loslopen. Jongste werd, net als de andere 'nieuwelingskes' heel hartelijk ontvangen.

Deze week vertelde de juf wat over de dag ervoor: het thema en wat ze samen gemaakt hebben. "Maar dat kan zij toch nog niet?" reageerde ik. "Wel als we het  zus en zo aanpakken", repliceerde Juf. En ze ging verder "Weet je: ze moet nog niet alles kunnen wat de anderen al kunnen. Ze komt naar school en went aan het schoolleven en dat doet ze lang niet slecht. Ik moet gewoon voor mezelf opletten om van haar niet hetzelfde te verwachten als van een andere 2,5 jarige en dan loopt het goed" 

En daarvan was ik nu eens onder de indruk, sé. Het kind mag gewoon zijn wie ze is en ook in de klas ontwikkelen op haar eigen tempo, ook al valt ze daarmee een beetje 'uit de toon'. 
In mijn ogen kan Juf Sofie al niks meer fout doen dit schooljaar, echt niet...

Huizenjacht

Sinds we terug zijn van vakantie (die was heerlijk!) schuim ik de Immo-websites af.
Omdat ik ooit een groter huis zal moeten kopen zodat mijn 2 meisjes elk een eigen kamer zullen hebben. 
Maar veel meer dan foto's bekijken, doe ik niet. Nochtans: iedereen laat me weten dat het NU het moment is. Nu moet je een huis kopen voor die woonbonus. Vanaf januari valt die weg.
Dat is waar, en dat is een enorm argument pro op huizenjacht gaan. Dus zoeken we.

MAAR: ik ben er helemaal niet klaar voor. Ik heb helemaal nog geen zin om dit huis te verlaten, om afscheid te nemen van dit kleine huis met z'n krakende houten vloeren en met de ongelooflijk mooie tegels die ik zelf nog gelegd heb (het enige wat ik zelf deed in huis, onder supervisie van mijn vader want zelf ben ik totaal geen klusser), met zijn handdoek groot tuintje wat toch voor ademruimte zorgt in deze dichtbebouwde wijk, met zijn gele keuken die mij aan de zomer doet denken, met z'n leuke buren, met zoveel mensen in de straat waar ik de sleutel in bewaring mag geven wanneer we op vakantie zijn: om de bus te legen en bloemen water te geven... 
Ik ben dan ook nog helemaal niet bezig met het laten schatten van de waarde van mijn huis dat ik eerst zal moeten verkopen. Ik ben niet bezig met op zoek te gaan naar de -voor mij- beste lening. Ja, ik weet het: nog een reden is dat de leningen nooit zo 'goedkoop' geweest zijn en het nooit meer zullen worden...

Geef me toch nog een jaar of 2, denk ik dan. Want dan... dan zal ik het wel zien zitten. (denk ik nu, hé) Dan zal ik wel willen verhuizen. Nu voelt het meer alsof ik moet (omwille van de financiële regeling). Alsof ik nog die tijd nodig heb om het hier wonen wat 'af te ronden'. 

Waarom doe ik dat mezelf eigenlijk aan, huis kopen en verkopen als ik het niet ziet zitten? Zot, toch? Waarom laat ik mij eigenlijk opjagen?

Al zal ik nu wel nog naar de huizen gaan kijken waar ik al een afspraak heb gemaakt om ze te bekijken. Stel je voor dat er eentje tussen zit waarbij ik het gevoel heb dat alles klopt? Maar zo niet... dan mag het stoppen of toch tot ik er 'klaar' voor ben...

En ik vrees dat ik zal overwegen om deze vloer ook in het 'nieuwe huis' te leggen...