begrip

Onder 't motto: als't goed is, moet je 't ook zeggen.....

Zoals gemeld dus vandaag de pleegzorgbegeleidster gezien. Ze polste zelf over de afspraken met de 'bezoekbegeleidingsdienst' en was bijna even verbaasd als ik. Ook zij was van mening dat deze dienst elk weekend beschikbaar zou zijn en dat dit voor mij het meest comfortabele zou zijn en voor de Mama het beste omdat ze dan langer dan 1 à 1,5u bij haar Prutske kan zijn.

Oef, ik sta niet te vechten tegen de bierkaai. Een pasklare oplossing is er nog niet, een luisterend oor al wel. En daarbij een luisterend oor dat ook van aanpakken weet en tussen neus en lippen liet weten dat ze zelf ook eens 'zou gaan polsen'.

Ondertussen heeft Prutsemie nog eens een bezoekje bij Mama gehad (onder toezicht) dat blijkbaar goed verlopen is: beide partijen hebben de tijd doorgebracht, genietend van elkaars nabijheid. Goed zo, Mama!!! Want ik mag nog zo erg goed mijn best doen, aan de liefdevolle nabijheid van de Mama, zal ik nooit kunnen tippen. Dus hopelijk zit er voor deze Prutsemie een 'terug naar Mama' in. Op termijn wel te verstaan want Mama staat nu nog net niet stevig genoeg op haar benen.

En wat vooral veel deugd deed: Mama zou in haar uitspraken tegen de pleegzorgbegeleidster toch wel enige vorm van apreciatie laten blijken voor mij. Straf en hartverwarmend want ik weet hoeveel verdriet ze heeft over het feit dat haar Kleintje nu nog niet bij haar woont....

Marionet

Met Prutsemie gaat het goed: ze komt bij, groeide 3 cm op die 3 weken dat ze bij is. Ze lacht stilaan en begint zo nu en dan ook wat te brabbelen. Behalve het feit dat ze dag en nacht nog altijd om de 4 uur een flesje nodig heeft, lijkt ze redelijk op het schema te zitten: ze kan wat er volgens haar leeftijd van haar kan verwacht worden. Ook haar stembanden doen het: die laat ze elke avond tussen 8 en 10 horen, voor de hele buurt... Dit is haar huilmoment en dan is ze ontroostbaar.
Tja: het is niet voor niks dat ze zowel door de kinderarts als door de pleegzorgbegeleidster een onrustig kindje wordt genoemd ;-)

Met mij gaat het een beetje minder goed: ik heb geen 'bevallingsverlof' en kan dus full-time blijven werken, onderbroken nachten of niet. Prutsemie heeft ook behoorlijk wat stress gehad door de wissel van gezin waarin ze leeft en dus ben ik op die 3 weken tijd ook al 3 maal bij de kinderarts geweest (waaronder een 24-uurs opname in het ziekenhuis) en werden we 3 maal bij kind en gezin verwacht. En haar uiting van stress = brullen, wat op mij nu ook niet direct een rustgevend effect heeft.
Ik ben nog volop op zoek naar een nieuw ritme/evenwicht. Weet soms nog niet wanneer ik kan eten en een bad-moment is ook meestal een gestolen moment.

Volgens mij is dit allemaal nog redelijk normaal: een kindje werpt gewoon je leven ondersteboven en dan is het logisch dat dit even zoeken is.
Wat er mij te veel aan is, is al de rest dat erbij komt kijken: deze week wordt ik 2 maal op de pleegzorgdienst verwacht: gisteren voor een gesprek met de begeleiding van de neutrale bezoeksruimte, want mama kan haar kindje enkel zien onder toezicht, en morgen om dan het verder verloop te bespreken met de gezinsbegeleidster van de pleegzorgdienst. 2 keer direct na mijn werk, dus tijdens het voedingsmoment van Prutske. Dat zullen ze er moeten bijpakken, haar bijhorend gebrul ook.

Gisteren viel ik bijna van mijn stoel: omdat Prutsemie zo klein is stelden ze voor dat ik ze 2 maal per week voor 1 uur zou komen afzetten in de bezoekruimte. Probleemke: zij zijn maar 1 maal per week toegankelijk na mijn werkuren.... Verder hadden ze er ook geen rekening mee gehouden dat ik op 30 minuten rijden van die bezoekruimte woon... Ondertussen naar huis gaan is dus geen optie.
Voor mij mag mama haar Prutsemie elke week zien, IN HET WEEKEND: perfect haalbaar voor mij en dan is ze ook niet zo beperkt in uren. Probleemke: de bezoekruimte is maar 1 zaterdag op 2 beschikbaar.
JA?! ZEG: ik moet mij dus in 1000 bochten wringen omdat hun diensten beperkt zijn.

Wat met 'structuur, rust en regelmaat', die op deze moment het beste medicijn zijn om dat kleine Prutske terug op haar plooi te doen vallen en zo goed mogelijk te laten evolueren. Ik ben SuperWoman niet: ik kan niet EN voor rust en regelmaat zorgen EN tegelijkertijd opdraven voor Jan en Klein Pierke.

Ik heb er geen flauw idee van hoe de 'Gulden Middenweg' hierbij zou uitvallen. Als ik niet akkoord ga met de bezoekregeling, faal ik in het herstellen van het contact van Prutske met Mama, als ik daar wel in meega, dan faal ik in het bieden van Rust, Structuur en Regelmaat, wat nu een nood is van die kleine meid...

Iemand een oplossing??