Na maanden - wat zeg ik - jaaaaren, gevecht moeten leveren om haar naar bed te brengen,
ging het vandaag 'smoothly'.
Scheids! call for hawk-eye.
Niet om mijn gelijk- of ongelijk- te bewijzen.
Wel om op zoek te gaan naar het cruciale moment.
Waar lag het 'm in?
Wat deed ik deze keer juist?
Wanneer besliste ze om er geen strijd van te maken en waarom?
Echt... ik heb geen flauw idee.
Al zou ik wel willen dat het vanaf vandaag regelmatig zo rustig zou verlopen. Oh, wat zou mij dat een hoop gemoedsrust geven ! Aan de deur nog even zwaaien, Ilove you zeggen, en met een gerust hart zachtjes de deur dicht doen.
Zo anders dan al die keren dat ze mij niet wilt lossen, begint te huilen, tieren, brullen, ... Mij laat weten dat ze zich niet goed voelt, terug uit bed komt, huilend en zich weer aan mij vastklampt
En dan vanavond.... Zo zen...
