Ze heeft buikpijn.
Altijd.
De éne keer meer dan de andere.
Natuurlijk ben ik al naar de huisarts geweest. Meer dan eens, trouwens.
Namelijk: elke keer dat mijn moederhart het echt niet meer aankon om weerstand te bieden aan haar smeekbeden, tranen, gekerm,...
Wat doe je als ouder wanneer de arts zegt aan het kind zegt: "jij hebt pech. Jij voelt het wanneer je darmen werken. Bij iedereen werkt de buik de hele tijd, maar de meesten voelen dit niet. Jij wel. En dat is geen ziekte. Maar dat is wel erg veel pech voor jou, want het voelt niet prettig".
Klaar is kees voor de arts: geen pathologie, zo weinig mogelijk medicatie, want dit helpt niet echt.
Soms maak ik van mijn hart een steen: "ik weet dat het pijn doet meisje. Misschien dat het straks betert, wanneer je naar toilet kan gaan. in elk geval: je aandacht afleiden is beter dan er de hele tijd aan te denken".
Soms huilt ze dan nog meer: "ik wil thuis blijven, ik wil bij jou" of "Ik kan niet meer". En dan capituleer ik. Laat ik haar een dagje thuis, omdat ik ook wel weet dat op die manier in de klas zitten ook niets oplevert. En gaan we nog maar eens naar de arts. Om een ziektebriefje voor school te verkrijgen (en voor mijn werk)
Al weet ik : het levert niets op. 1 dagje rust voor haar, ja. Maar die buikpijn is er gewoon altijd...
En dus had ik, na een half jaar elke maand minstens 1 dag met haar thuis te zitten, beslist : ik doe dit niet meer: thuisblijven voor haar buikpijn.
Vandaag was het weer zover, tranen, aan mij plakken, smeken om terug naar huis te kunnen (ze weet dat ik vandaag thuis ben). Maar het is ook toetsenperiode. Ik wil niet dat ze er nu eentje mist om dan enkele dagen later meer stress te hebben omdat ze dan 2 toetsen op 1 dag moet doen terwijl de anderen vrije tijd hebben....
Dus besliste ik dat ze hoe dan ook naar school gaat. En na haar toets ga ik haar ophalen, zodat ze vroeger naar huis kan om extra te rusten.
Klinkt allemaal rationeel, overdacht, logisch...
Waarom voel ik er mij dan slecht bij? falend?
