Telkens opnieuw in Mei, komen we samen bij de jeugdrechter, in de rechtbank. Dit jaar was iedereen die opgeroepen was, vroeg aanwezig. Met dank aan de anciënnteit van 1 van de aanwezige advocaten, mochten wij ook als eerste aan de beurt.
Het moet niet, want zowel jeugdrechter als advocaten hebben hun info via de verslagen gekregen. Toch werd ook deze keer aan mij gevraagd hoe het gaat met haar, nog voor het verslag werd voorgelezen. In principe heb je als pleegouder zo goed als geen rechten. Maar als eerste gehoord worden door een jeugdrechter: dat voelt als veel respect voor pleegouders vanuit de jeugdrechtbank!
Als dan 10 minuutjes later, want zo een zitting duurt niet zo heel lang, wordt afgesloten met 'pleegzorg wordt met 1 jaar verlengd' en een dank-je-wel, dan voelde ik me toch even wat beschaamd om dit laatste.
OK: het gaat met z'n ups-en downs en wat extra omkadering is nodig. Toch voelt het als een voorrecht om de zorg voor dit prachtmeisje te mogen opnemen. (en bij uitbreiding ook van de andere meid natuurlijk). Wanneer mama deze dank-je-wel overnam, kreeg ik even kippenvel. Zoveel jaren was het zo moeilijk voor de mama om samen met mij in 1 ruimte te zijn. Omdat ik haar herinner aan haar verdriet. Vandaag die een dank-je-wel van haar horen, dat deed me echt iets.
Ze geeft daarmee ook impliciet haar dochter de boodschap dat het OK is om thuis te zijn in mijn huis.....
Ik kreeg een vroeg moederdagcadeau dit jaar..... en wat voor één.
