Ook dat is één van haar kwaliteiten

Ok. Ze reageert heftig, vooral wanneer ze emotioneel overspoeld wordt... en dat is nogal vaak. 

Maar dat is maar een deeltje van haar.
Gisteren kwam haar meester naar mij toegelopen : die moest duidelijk iets vertellen.
"Het was zo schoon om zien. Zij was diegene die een beginnend ruzietje in hun vriendengroepje 'oploste'. En ze was op een bepaald moment zelfs empatisch. 'k Had nooit gedacht dat zij dat nu al zou kunnen"
ter info: meester heeft een goed zicht op haar lichte vorm van hechtingsproblematiek en kan daardoor heel goed inschatten wat hij nog niet van haar kan verwachten en ook op welke momenten ze soms boven zichzelf uit stijgt. En dit wat dus zo'n moment.

Ik heb het altijd al geweten : haar relatie met volwassenen is nogal moeilijk tot conflictueus, maar met leeftijdsgenoten gaat het een heel pak beter. En dat lijkt mij toch super belangrijk naar de toekomst toe, niet?

kleur

Sinds gisteren loop ik er wat kleurrijker bij.
Nee, niks aan mijn garderobe veranderd: daar blijft alles hetzelfde.
Maar mijn gezicht... ziet er zo uit:

--

en dat gaat de komende dagen en weken nog kleurrijker worden. Nu is het blauw-rood-paars en het lijkt op 1 plaatsje een beetje zwart.
Volgens mij komt daar ook nog geel en groen bij.... 

Ik wil 1 keer vertellen hoe ik aan deze kleurtjes ben gekomen, en daarna krijg je "klein accidentje" als antwoord op DIE vraag.

Ik was gisteren niet snel genoeg, of niet vaardig genoeg, in het wegduiken voor een rondvliegend voorwerp. 
Mijn temperamentvolle kinderen kunnen hun boosheden of frustraties nog niet altijd de baas. En dan vliegt er al eens iets door de lucht. Nooit met de bedoeling om mij een blauw oog te bezorgen, laat dat duidelijk zijn. Kind in kwestie was 10 minuten hysterisch "sorry" aan het roepen. (niet wat ik op dat moment nodig had, maar soit)

Nee, alle mooie foto's van super gelukkige kindjes en gezinnetjes op facebook ten spijt: kinderen opvoeden is soms ook gewoon moeilijk. Ook al is dit 'not done' om te zeggen. Waarom eigenlijk? Vanwaar dat taboe? Want het is toch gewoon wat het is: soms verdomd moeilijk, andere keren smelt je hart van trots, of vertedering, of liefde, of van geluk...
Het is dus een En-En verhaal. Hier toch...

Want die mooie FB-plaatjes: wij kennen die geluksmomentjes ook. Gelukkig maar... 
Misschien zijn de 'slechte dagen' de reden dat de gelukkige momenten zo massaal gedeeld worden op fb en zo?
En vooral ook: voor onszelf, ouders, om ons de heerlijke momenten terug in herinnering te brengen wanneer het even moeilijk gaat. 

En dus denk ik met veel genoegen hieraan terug: