Morgenvroeg kunnen we weer lachen... en knuffelen ... en gek doen.
Vanavond niet... vanavond is ze boos.
Ik weet niet waarom, zij eigenlijk ook niet. Al zal ze morgen wel een uitleg klaar hebben: dat ze moe was, of verdrietig omdat ze maar zo kort bij 't vriendinnetje kon blijven spelen.
Vandaag huilt ze, roept ze, tiert ze met de vraag om haar te helpen om me onmiddellijk weg te duwen, te stampen, of zich op de grond te laten vallen wanneer ik dichter bij kom om haar te helpen.
Zoals steeds voel ik me machteloos, voel ik ook haar machteloosheid.
En ook haar jaloezie en eenzaamheid wanneer ze het me onmogelijk maakt om een bedtijd-verhaal te vertellen aan Zus. Ze komt op het boek liggen, duwt Zus weg, trekt of stampt het boek uit mijn handen...
Wat moet ze zich alleen voelen op dit moment, en toch blijf ik uit haar buurt. De ervaring heeft me geleerd dat - tijdens zo'n bui- mijn zichtbare aanwezigheid werkt als een rode lap op 'n stier.
't Is weer een eenzame avond.... voor ons alle twee... Gelukkig valt ze snel in slaap. Ze zal wel moe geweest zijn...
Morgen is alles weer goed: ik weet dat ... ook uit ervaring. Morgenvroeg kunnen we weer lachen en gek doen en knuffelen.
Morgen beginnen we gewoon opnieuw. En als we geluk hebben is het morgen de hele dag goed... En anders beginnen we de dag erna opnieuw ...of de dag daarna...
Ik kijk nu al uit naar morgenochtend...
