dag op dag

Precies 1 jaar geleden, op 14 januari, kreeg ik rond 10 uur telefoon met de vraag om voor een tijdje voor een kleine baby-meid te zorgen. De achtergrond werd wat uit de doeken gedaan. En er werd gezegd dat het dringend was, "eigenlijk straks al"...... Ik vroeg 1 uur bedenktijd....... om het nieuws te begrijpen, om te checken of er nog een plaatsje vrij was in de crèche en om een lijstje op te stellen wat ik dringend in huis moest halen... En belde terug met de boodschap dat ik het zou doen maar dat "straks al" niet haalbaar was, morgenvoormiddag wel........... 24u later had ik een babytje in huis van nog geen 8 weken oud, dat onrustig was, moeilijk sliep en veel huilde.

Je zou haar nu moeten zien! Een vrolijke meid die volop brabbelt, achter mijn slippen stapt of juist schaterlachend wegloopt wanneer ik haar afhaal van de crèche bij wijze van "pak me dan, als je kan", een peutervorm van tikkertje speelt met het crèchevriendinnetje, nog steeds heel expressief is maar gelukkig nu niet enkel meer een uiting geeft aan de emotie "verwarring".

Als ik erop terug kijk is het behoorlijk heftig geweest om als full-time werkende alleenstaande een baby op te vangen. Nachtflesjes rond 2 à 3 uur, ze sliep enkel vast tot ongeveer 1 uur, de rest van de nacht was het onrustig gewoel, haar steeds terug in slaap wiegen, uren rondwandelen in de vooravond al kon dat ook haar huiluren niet stoppen, maanden later dan het 'gevecht' om haar in slaap te krijgen, de eerste 6 weken: wekelijks op consultatie bij de kinderarts omdat het duidelijk was dat dit kindje zich niet goed voelde, later om de 2 weken.
Godzijdank werd ze van in het begin heel warm onthaald in de crèche en kreeg ik zo nu en dan ook een tip mee wanneer zij iets ontdekt hadden waarvan ze iets rustiger werd.

Tegelijkertijd met die typische problemen die de meeste moeders van een eerste baby wel zullen herkennen, was ik volop de wereld van pleegzorg aan het ontdekken: bijeenkomsten om afspraken te kunnen maken rond de bezoekregeling voor de Mama, kennismaking met de consulente van de jeugdrechtbank, proberen alle administratieve rompslomp snel in orde te brengen en daarbij botsen op het feit dat een aantal diensten niet weten hoe ze 'pleegouder' moeten invoeren in hun computer omdat hun programma dat niet als keuzemogelijkheid opgeeft....

En wat het vooral heftig maakt, is dat ik niet weet hoe lang ik voor deze prachtmeid zal mogen zorgen. Er zitten zoveel diensten rond haar Mama, ik krijg van 2 daarvan zo nu en dan iets te horen. Eén van die diensten geeft mij echter steevast zeer positieve berichten. En ja hoor ; er zijn heel positieve tekenen. De Mama ziet haar dochter graag en kan dit steeds meer op een adequate manier tonen tijdens het bezoekmoment. Maar anderzijds... Op dat hele jaar is ze verschillende keren opgenomen geweest... wat er volgens mij op wijst dat ze nu nog niet de stabiliteit kan geven die een kindje nodig heeft. Hierover wordt er niet gesproken, zodat ik er geen flauw idee van heb of andere diensten dit ook zo zien of dat zij op een eerder naïeve manier enkel naar de vooruitgang kijken....
Het niet-weten-waar-ik-sta, tezamen met het om de zoveel weken aanpassen van de bezoekregeling omdat "het voor mama nu even niet anders kan", maakt me soms moe/gestresst. Ik bots op de grenzen van de flexibiliteit bij alleenstaand moederschap

En toch: ik zou het zo weer doen! Hoe ik het nu beleef, is het het allemaal waard. Niet alleen heb ik haar mogen zien openbloeien tot die hele leuke meid die ze nu kan zijn (zolang ze maar niet moe in de autostoel moet, dat is nog altijd hel), ik heb ook een vlotter contact met een aantal mensen uit de straat. Van een aantal mensen, soms uit niet-zo-verwachtte-hoek, heb ik zoveel steun ontvangen, zowel materieel als met tips of luisterend oor zijnde, dat ik het gevoel heb dat een aantal vriendschappen ontstaan zijn of uitgediept...

Laat er nog maar een paar maanden pleegzorg bijkomen, want Prachtmeid -en alle mensen rondom ons- hebben mijn leven meer kleur en meer betekenis gegeven!