Vakantie
1 week op reis...
een zorgvuldig uitgezochte camping :
kleinschalig,
met ook redelijk veel nederlanders, zodat de kinderen vriendjes zouden kunnen maken,
met veel dieren
een speelzwembad en daarnaast een trampoline en andere speeltuigen
In een streek waar ik van hou, waar ook redelijk wat te 'ontdekken' valt. daaronder versta ik : uitstapjes maken om iets te gaan bezichtigen.
Dus voor elk wat wils, dacht ik...
Ik zag het zo voor mij : 1 uitstap per dag en daarnaast voldoende 'speel'--tijd op de camping.
Zo was de vakantie in mijn hoofd...
Wat een clash met de realiteit : 1 kind dat volledig in overlevingsmodus ging en minstens 2 keer per dag ineenstortte, met hysterisch gebrul als resultaat. De aanleiding? Een haar-elastiekje dat breekt bijvoorbeeld. en 1 kind die in nieuwe situaties het hoofd boven water houdt door terug te vallen in gedrag dat voor haar het gemakkelijkste is : zus boos maken door koppig gedrag te stellen.
Uitstapjes naar bezienswaardigheden vielen telkens in het honderd door het hysterische gedrag van de éne, meestal gecombineerd door het koppige gedrag van de andere.
Het was lang geleden, heel lang zelfs, maar hier heb ik gehuild. Van verdriet voor de verdampende vakantiedroom, van machteloosheid om het hysterische kind een aangename vakantie te bezorgen (want alles wat vorige maand gepasseerd is, haar twee kampen incluis, voelen voor haar als 'verschrikkelijk' aan, liet ze 'n keer weten). Het liet me beslissen de eerstkomende jaren niet meer 'op reis' te gaan met de meisjes.
Ik had al beslist niet meer met familie op reis te gaan : het krampachtige blokkeren van hen op het (soms onuitstaanbaar) gedrag van de meisjes, zorgde voor te veel stress bij mij. Zo moest ik niet alleen mijn kinderen opvangen, bij mezelf terug kalmte zoeken, maar ook nog eens anderen buiten mijn gezin terug rust brengen. Ik kan dat niet.... Ik kan dat ook niet aan...
Het voel het ook heel eenzaam aan. Alles alleen te moeten opvangen, constant manouvreren tussen wat de kinderen nodig hebben, ook tijdens hun onmogelijke buien, en hoe anderen veroordelend kijken naar dit gedrag.... en zelf geen steun krijgen op die momenten Of eigenlijk : erna om dan even te kunnen uitblazen...
Het voelt ook alsof ik zo verschrikkellijk tekort kom in het opvoeden. Niet omdat ik niets aanbied. Wel omdat ze eigenlijk andere dingen nodig hebben. Fysiek en cognitief zitten ze op hun leeftijd. Emotioneel zijn ze nog heel klein en jong. En waar je een peuter gewoon een buggy inzet en een middagdutje laat doen wanneer je iets gaat bezichtigen, lukt dat natuurlijk niet bij lagere school kinderen.
Vandaag, anderhalve dag voor de afreis terug naar huis, beginnen ze eindelijk een beetje hun draai te vinden: ze spelen met een vriendinnetje, vragen of het OK is om met haar de diertjes te gaan eten geven... Heerlijk! Tot giteren moest ik steeds in hun blikveld zijn, liefst op niet meer dan 3 meter afstand, vanavond kan het...
Morgen gaan we een kano-tocht maken en dat is een daguitstap. Het zal een heerlijke dag worden en toch vind ik het jammer dat we die net nu gepland hebben. Net nu ze een vriendinnetje hebben waarmee ze samen op stap durven...
Misschien volgend jaar toch nog maar eens proberen op vakantie te gaan maar dan wat langer dan 1 week? (ik zal alvast beginnen sparen...)
