Het is nodig
Het is belangrijk
Het is goed
Het is onontbeerlijk
en het is ooh-zo-moeilijk
Het contact tussen ouder en kind in een bezoekruimte.
Jongste heeft nooit een ander contact gehad met haar mama dan daar, in die bezoekruimte. Voor hen is het nu vertrouwd. Ook de bezoekmomenten waarbij ze de aandacht van mama deelt met haar broer, is ze gewoon geraakt.
Voor Oudste is alles veel wisselender. Altijd al zo geweest wat betreft de bezoeken bij haar mama. En toch is daar een overduidelijke en onbreekbare band tussen die 2. Met haar papa is dat anders. Hem heeft ze pas leren kennen toen ze 7 werd. Die bezoeken werden stelselmatig uitgebreid. Tot enkele maanden geleden de situatie van papa veranderde, en Oudste duidelijk aangaf dat ze bezoeken op die manier niet zag zitten. Terug naar de bezoekruimte dus... om opnieuw te beginnen.
Het maakte haar duidelijk erg zenuwachtig. Vooraf vroeg/eiste ze dat ik de hele tijd bij haar zou blijven. Voor haar papa werkte mijn aanwezigheid als een rode lap op een stier.
Het kind zat tussen 2 vuren: kiezen voor wat zij nodig had (mij in de buurt) of wat haar papa nodig had? Of hoe moeilijk het kan zijn om 2 mensen met trauma samen een tijdje te laten doorbrengen. Hij kon uiteindelijk bedaren en zij hield zich goed voor hem. Ogenschijnlijk werd het nog een leuk bezoek.
's Avonds toonde ze hoe het echt was voor haar.... ze had zichzelf niet meer in de hand. Een uitbarsting van jewelste... een half uur lang.
Dank zij de tips van de traumacoach, lukte gaan slapen nog redelijk voor haar.
Binnen x aantal weken opnieuw. Laat ons hopen: iets vlotter dan deze ... Want het is zo belangrijk dat ze de band met hun ouders maken/houden/herstellen. Maar wat mij betreft: liefst niet ten koste van hun eigen goed-voelen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes