tag:blogger.com,1999:blog-19989558922320175192024-02-19T12:53:32.755+01:00het alledaagse leven van een pleegmamapleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.comBlogger203125tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-44456041010112516272020-08-10T21:17:00.007+02:002020-08-10T21:22:06.493+02:00Op vakantie<p> Vakantie</p><p>1 week op reis...</p><p>een zorgvuldig uitgezochte camping : </p><p>kleinschalig, </p><p>met ook redelijk veel nederlanders, zodat de kinderen vriendjes zouden kunnen maken, </p><p>met veel dieren</p><p>een speelzwembad en daarnaast een trampoline en andere speeltuigen</p><p>In een streek waar ik van hou, waar ook redelijk wat te 'ontdekken' valt. daaronder versta ik : uitstapjes maken om iets te gaan bezichtigen.</p><p>Dus voor elk wat wils, dacht ik...</p><p>Ik zag het zo voor mij : 1 uitstap per dag en daarnaast voldoende 'speel'--tijd op de camping.</p><p>Zo was de vakantie in mijn hoofd...</p><p>Wat een clash met de realiteit : 1 kind dat volledig in overlevingsmodus ging en minstens 2 keer per dag ineenstortte, met hysterisch gebrul als resultaat. De aanleiding? Een haar-elastiekje dat breekt bijvoorbeeld. en 1 kind die in nieuwe situaties het hoofd boven water houdt door terug te vallen in gedrag dat voor haar het gemakkelijkste is : zus boos maken door koppig gedrag te stellen.</p><p>Uitstapjes naar bezienswaardigheden vielen telkens in het honderd door het hysterische gedrag van de éne, meestal gecombineerd door het koppige gedrag van de andere.</p><p>Het was lang geleden, heel lang zelfs, maar hier heb ik gehuild. Van verdriet voor de verdampende vakantiedroom, van machteloosheid om het hysterische kind een aangename vakantie te bezorgen (want alles wat vorige maand gepasseerd is, haar twee kampen incluis, voelen voor haar als 'verschrikkelijk' aan, liet ze 'n keer weten). Het liet me beslissen de eerstkomende jaren niet meer 'op reis' te gaan met de meisjes. </p><p>Ik had al beslist niet meer met familie op reis te gaan : het krampachtige blokkeren van hen op het (soms onuitstaanbaar) gedrag van de meisjes, zorgde voor te veel stress bij mij. Zo moest ik niet alleen mijn kinderen opvangen, bij mezelf terug kalmte zoeken, maar ook nog eens anderen buiten mijn gezin terug rust brengen. Ik kan dat niet.... Ik kan dat ook niet aan...</p><p>Het voel het ook heel eenzaam aan. Alles alleen te moeten opvangen, constant manouvreren tussen wat de kinderen nodig hebben, ook tijdens hun onmogelijke buien, en hoe anderen veroordelend kijken naar dit gedrag.... en zelf geen steun krijgen op die momenten Of eigenlijk : erna om dan even te kunnen uitblazen...</p><p>Het voelt ook alsof ik zo verschrikkellijk tekort kom in het opvoeden. Niet omdat ik niets aanbied. Wel omdat ze eigenlijk andere dingen nodig hebben. Fysiek en cognitief zitten ze op hun leeftijd. Emotioneel zijn ze nog heel klein en jong. En waar je een peuter gewoon een buggy inzet en een middagdutje laat doen wanneer je iets gaat bezichtigen, lukt dat natuurlijk niet bij lagere school kinderen.</p><p>Vandaag, anderhalve dag voor de afreis terug naar huis, beginnen ze eindelijk een beetje hun draai te vinden: ze spelen met een vriendinnetje, vragen of het OK is om met haar de diertjes te gaan eten geven... Heerlijk! Tot giteren moest ik steeds in hun blikveld zijn, liefst op niet meer dan 3 meter afstand, vanavond kan het...</p><p>Morgen gaan we een kano-tocht maken en dat is een daguitstap. Het zal een heerlijke dag worden en toch vind ik het jammer dat we die net nu gepland hebben. Net nu ze een vriendinnetje hebben waarmee ze samen op stap durven...</p><p>Misschien volgend jaar toch nog maar eens proberen op vakantie te gaan maar dan wat langer dan 1 week? (ik zal alvast beginnen sparen...)</p>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-32250145510575708672020-06-04T12:02:00.000+02:002020-06-04T12:02:54.717+02:00Ik hou mijn hart vastIk hou mijn hart vast.<div><br /></div><div>10 jaar geleden kwam ze als een klein babietje in mijn leven. Geen seconde stond ik stil bij haar gekleurde huid. Ik kan me zelf niet meer herinneren dat het me gezegd werd, aan de telefoon. Het zal wel, maar ik had het niet gecapteerd. Het maakte mij niet uit. Ze was een baby die geen dak boven haar hoofd had, en als pleegmama keek ik er naar uit om haar dat dak te bieden. En veel meer dan dat dak: ook een gezin...</div><div><br /></div><div>Waar ik toen geen seconde bij stilstond, werd me enkele maanden later gezegd. "Proficiat met je pleegmoederschap, en je hebt dan ook nog ja gezegd tegen het minder evidente". Ik begreep niet wat er gezegd werd. "Ze heeft een kleurtje". </div><div>Euh, ja... en dus?? ik begreep het echt niet. </div><div><br /></div><div>Voor alle duidelijkheid : ik behoor tot de witte, gepriveligieerde groep in onze samenleving. Zij dus niet.</div><div>En tot hier toe stond ik daar weinig bij stil.</div><div><br /></div><div>Maar nu, volop in dit racisme-debat, hou ik mijn hart vast.</div><div>Ik denk dat ze tot nu toe redelijk beschermd is geweest, er zelf nog niet bij heeft stilgestaan. Alleen dat haar van haar : iedereen denkt dat ze er mogen aan komen. Doe je dat ook bij het kind van je buren, door de haren woelen of er eens aan voelen?</div><div><br /></div><div>Steeds meer stapt ze de grote wereld in. </div><div>En ik hou mijn hart vast. Wat gaat ze te horen krijgen? Gaat ze beseffen dat bepaalde reacties echt niet fair zijn? Uiteraard : juist zij is uitermate gevoelig voor rechtvaardigheid. </div><div>Gaat ze erover spreken? Ga ik het genoeg beseffen en er ook gevoelig genoeg voor zijn? Ik die geen flauw idee heeft van hoe het is om in deze maatschappij een mooi gekleurde huid en een heerlijke krullenbos te hebben...</div><div><br /></div><div>Hoe kan ik haar opvangen? Want haar beschermen zal niet lukken, dat is steeds meer duidelijk.</div><div><br /></div>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-65943208582763193902020-02-09T23:25:00.001+01:002020-02-09T23:25:23.647+01:00Tandenfee"De tandenfee is niet gekomen". Haar ontgoocheling sprak boekdelen...<div>Het verwondert me nog steeds hoe ze in het magische blijft geloven.</div><div>Gelukkig gelooft ze ook in het geven van tweede kansen : "misschien heeft ze 'm gewoon niet gevonden. 't Is ook maar een klein tandje"</div><div><br></div><div>Tandenfee heeft ondertussen de weg gevonden. Ik ben het gaan checken, deze keer heeft ze het tandje zien liggen</div>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-25896000132309315202020-01-17T13:29:00.001+01:002020-01-18T22:05:36.550+01:00oplichterIk heb mijn laatste jaar van mijn universitaire studies niet afgemaakt. En nu is het eigenlijk al te lat om dit af te maken : de opleiding is zodanig veranderd dat ik niet zomaar nog een paar vakken moet afleggen. Nee : ik moet terug starten vanaf het derde jaar. Wat nu 'de masters' heet, vermoed ik. toen nog 'de licentie'.<br />
Maar niemand weet dit. Ik werk ook al jaren alsof ik mijn diploma wel heb. En word er voor betaald ook. Maar nu wordt het wat heet onder mijn voeten. Ik MOET NU iets doen.<br />
<br />
<br />
Levensecht droom ik dit. Het laatste jaar redelijk vaak. Zo vaak dat ik soms aan mezelf twijfel. Wat is echt? Wat is de droom? Ik heb mijn diploma toch?<br />
<br />
Het imposter syndroom, 'het oplichterssyndroom', heet dat denk ik. Al voldoe ik waarschijnlijk niet aan alle criteria.<br />
<br />
Want ik wil niet 'zomaar' iets doen op het werk. Ik wil iets doen dat niet alleen deugddoend is voor mijn cliënten, maar ook wat ikzelf als zinvol aanvoel.<br />
En ik denk niet dat dit past in het oplichterssyndroom...<br />
<br />
Ik zoek mijn weg... en zo nu en dan brengen ook rare dromen mij in verwarringpleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-64878213004369356352020-01-14T13:06:00.002+01:002020-01-14T13:06:54.346+01:00op de zetelSinds ik mijn kinderen vanochtend op school ben gaan afzetten, zit ik op de zetel.<br />
Nee, dit ging ik niet doen.<br />
Ik was van zin om alle kerstversiering af te halen en terug op te ruimen. En ineens ook maar de zolder (de plek waar die spullen worden opgeslagen) wat anders in te richten. Lees : dozen op andere plekken te zetten.<br />
Ik zou ook eens alles in orde maken wat nu al zo lang hier rondslingert en waar ik geen tijd voor gevonden heb.<br />
<br />
Maar ik zit gewoon in de zetel, zelfs niet te piekeren.<br />
Voel dat mijn benen en armen gespannen staan, aanvoelen alsof ik koorts heb. Alsof, want ik heb geen koorts. Al heb ik wel een serieuze verkoudheid, waarbij ik al 14 dagen lang zo hoest dat mijn stem het begeven heeft. Alleen dat al is reden om even enkele dagen uit te zieken.<br />
<br />
Maar ik voel dat er nog wat aan de hand is. Alsof ik op een kruispunt sta en nu knopen moet doorhakken.<br />
Komt er verandering of Blijf ik werken zoals het al jaren gaat en ik me er eigenlijk niet meer goed bij voel? En waarom voel ik me niet meer goed bij het werk dat ik vroeger per se wilde doen, waar mijn passie lag. Wat heeft de passie doen verdwijnen? Kan ik ze terugvinden of moet ik op een andere plek gaan zoeken? En hoe verzoen ik dit met de maandelijkse hypotheek afbetalen en opgroeiende kinderen bieden wat ze nodig hebben?<br />
<br />
Ergens spelen deze zaken al een tijdje. En dan besef ik ook dat ik hierover nog met bijna niemand heb gesproken. Is het leven dan zo jachtig geworden dat het vinden van iemand die tijd maakt om te luisteren erg moeilijk is? Durf ik dit wel uit te spreken, hierover te praten? Want dit uitspreken maakt het natuurlijk 'echt' en verplicht me om stappen te nemen.<br />
<br />
Veel in mijn hoofd om uit te klaren.<br />
Het is alsof mijn lichaam mij lamlegt, mij doet stilstaan. Mij bijna gijzelt: mer verplicht om knopen door te hakken voordat het weer energie zal vrijgeven om te functioneren.<br />
<br />pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-32190802251091162432019-12-10T13:32:00.000+01:002019-12-10T13:33:25.046+01:00HappyHet was toch een gokje : de overstap met haar naar het bijzonder onderwijs. Ondanks dat het zo noodzakelijk aanvoelde, blijft de onbekende hoe het kind de overstap zal verteren naar een andere school.<br />
En hoe het zal omgaan met de reden van veranderen van school "omdat een aantal zaken nu eenmaal voor jou moeilijker zijn dan voor je klasgenoten. En op je nieuwe school hebben alle kinderen het daar wat moeilijk mee. Dus kan de juf/meester daar meer rekening mee houden".<br />
<br />
Vandaag ben ik gewoon heel blij dat we een dikke 2 jaar geleden die stap gezet hebben.<br />
<br />
Het was teamvergadering vandaag : een moment om alle betrokken partijen samen te zetten en een update te geven hoe het nu gaat en waarrond er gewerkt gaat worden de komende periode.<br />
<br />
Zo heerlijk om van iedereen : klasjuf, opvoedster in de opvang, en betrokken therapeuten te horen dat ze een vrolijk kind is.<br />
Zonder onder de mat vegen van haar werkpunten, konden ook haar sterke kanten volop aan bod komen.<br />
<br />
Ja, ik ben dankbaar dat bijzonder onderwijs bestaat: dank zij de expertise in andere leermethoden, de kleine klasjes en extra tijd, zal ze alles kunnen leren wat er binnen haar mogelijkheden haalbaar is.<br />
<br />
Een dikke pluim voor het hele team van het SLP : ze zijn top!pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-56599448447292169412019-12-03T10:50:00.000+01:002019-12-04T10:56:21.439+01:00alien-atedHet is serieuze wetenschap, natuurlijk. En daar moet niet mee gelachen worden, met zo'n onderzoek of je geen slaapapnoe hebt.<br />
Het is maar dat ik dan ook weet waarom ik 's morgens in de auto steeds zo hard moet vechten om wakker te blijven.<br />
<br />
Maar toch : slaapwel hé<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoDGSuC-YuZ8jwI4BHkxiV14l8aOFqpyr-3N2ZMgbDVg3Fxk8iiJvp4LfB1zzipAhyphenhyphenGemUel7e3vtsjg35DCxTzqMVJpIAFm4bV585eSXiO78m7uTlyOYVQ916691Sd_hECala6-FTZ_Y/s1600/IMG_20191202_191956.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoDGSuC-YuZ8jwI4BHkxiV14l8aOFqpyr-3N2ZMgbDVg3Fxk8iiJvp4LfB1zzipAhyphenhyphenGemUel7e3vtsjg35DCxTzqMVJpIAFm4bV585eSXiO78m7uTlyOYVQ916691Sd_hECala6-FTZ_Y/s320/IMG_20191202_191956.jpg" width="240" /></a></div>
Vanochtend werd er zelfs oprecht gevraagd of ik goed geslapen had. 😃 Grapjassen!<br />
<br />
Maar toch : geen kwaad woord over AZ Jan Palfijn. Vorige week nog las ik een opinie van iemand die zich tijdens een ziekenhuisopname blauw ergerde aan de verpleegtaal "boterhammekes, madammeke, enz". Dus lette ik daar extra op.<br />
Niks van gemerkt! Echt: hier wordt heel normaal gesproken tegen patiënten en blijf je een volwassene. En ook vriendelijk, het personeel waarmee ik in contact kwam.<br />
<br />
Wat een verschil met 1 van die andere Gents ziekenhuizen! Al moet ik eerlijk zijn : dit was tot 7 jaar geleden, daarna heb ik er geen voet meer binnen gezet<br />
<br />pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-12050018751405439972019-11-26T21:28:00.000+01:002019-11-26T21:28:00.322+01:00Herstellen van een traumatische gebeurtenis<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Traumatische gebeurtenissen : We maken het allemaal wel mee. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Het hoeft niet het ergste van het ergste te zijn om 'van je melk' te zijn.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Vorige winter nog : </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">ik weet echt niet hoe ik hen niet gezien had. Bijna had ik een kleine meid van het zebrapad weggemaaid. Mama en papa trokken haar op tijd achteruit en ik gooide mijn stuur naar de andere kant. Ik zette mij langs de kant, hevig bevend... wat als??? Papa kwam rustig naar mij, met de vraag hoe het mogelijk was dat dit gebeurde?. Ik kon alleen maar stamelen, en beven,... Mama liet sussend weten: "zoiets gebeurt soms, we zijn OK". Ik wist alleen maar dat dit NIET OK was... </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Mijn hoofd kon dan wel redeneren: iedereen is OK, dit was een bijna-ongeval. Mijn lichaam voelde iets anders...En ja, daar moet je dan even van bekomen.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Soms echter, zit een trauma heel erg diep ingeschreven in je lichaam, in je brein. En dan blijft jouw lichaam je beschermen, ook al is dat al lang niet meer nodig. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Je hebt het waarschijnlijk ook al eens gezien : iemand die rondstapt met gebalde vuisten en zich daar totaal niet van bewust is. Of iemand die constant de kaken op elkaar klemt.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Stress, heet dat dan. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Het is eigenlijk het onbewuste gedeelte van ons brein waar het alarm blijft afgaan. En dit alarm blijft aan ons lichaam zeggen : let op, onveilig!, Bescherm je!</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Dit terwijl het bewuste deel van ons brein registreert dat alles ok is...</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Hoe kan dat dan?</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Omdat het onbewuste deel van het brein (soms benoemd als reptielenbrein) geen woorden, noch logica, begrijpt. Het krijg signalen door van het lichaam en splits deze op in <i>veilig</i></span><span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif;"> of <i>onveilig</i>. Bij <i>onveilig</i> stuurt het ons lichaam om ons te beschermen.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">In mijn chaos en dingen tegelijk doen, komt het al eens voor dat ik per ongeluk de hete plaat van het strijkijzer raak. Eerst trek ik mij weg : mijn lichaam brengt mij in veiligheid, pas daarna voel ik 'ai, dit is heet' en dan komt de reactie "zo stom ook'. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Meestal zet het reptielenbrein daarna het signaal weer op groen : het is weer <i>veilig.</i> Als de stress heel hevig was, en/of lang duurt, dan blijft het alarm afgaan, Ook al is alles weer OK</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">'Zal wel", hoor ik je denken, "stop nu maar met lesgeven! Ik wil er gewoon vanaf, van dat stressgevoel en hoe doe je dat dan?</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik kom net terug van een </span><a href="https://www.masgutovamethode.nl/" style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif;">MNRI©</a> <span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif;">cursus waarbij we technieken leerden om het brein het '</span><i style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif;">alles is veilig' </i><span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif;">signaal te geven. Hoe? Via het lichaam natuurlijk, want dat begrijpt het reptielenbrein. Hele rustige zachte bewegingen op de behandeltafel, brengen je eerst tot rust en daarna je stresshormonen terug wat meer in balans.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Zo dankbaar dat ik dit heb mogen leren. Nu kan ik dit ook doorgeven aan de mensen in mijn omgeving die dit nodig hebben. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ook dit heb ik ontdekt in mijn zoektocht naar de best mogelijke opvang van mijn 2 meisjes. Heel vroeg in hun leven hebben zij te veel stress moeten ervaren, en dat heeft een invloed op hun emotieregulatie, gedrag, leermogelijkheden,... En nu kunnen ze ook daarbij geholpen worden.</span>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-37137430843668904502019-08-05T21:31:00.000+02:002019-08-05T23:08:18.506+02:00Hawk-eyeNa maanden - wat zeg ik - jaaaaren, gevecht moeten leveren om haar naar bed te brengen,<br />
ging het vandaag 'smoothly'.<br />
<br />
Scheids! call for hawk-eye.<br />
Niet om mijn gelijk- of ongelijk- te bewijzen.<br />
<br />
Wel om op zoek te gaan naar het cruciale moment.<br />
Waar lag het 'm in?<br />
Wat deed ik deze keer juist?<br />
Wanneer besliste ze om er geen strijd van te maken en waarom?<br />
<br />
Echt... ik heb geen flauw idee.<br />
Al zou ik wel willen dat het vanaf vandaag regelmatig zo rustig zou verlopen. Oh, wat zou mij dat een hoop gemoedsrust geven ! Aan de deur nog even zwaaien, Ilove you zeggen, en met een gerust hart zachtjes de deur dicht doen.<br />
<br />
Zo anders dan al die keren dat ze mij niet wilt lossen, begint te huilen, tieren, brullen, ... Mij laat weten dat ze zich niet goed voelt, terug uit bed komt, huilend en zich weer aan mij vastklampt<br />
<br />
En dan vanavond.... Zo zen...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-58731372395757111322019-07-22T18:37:00.000+02:002019-07-22T20:51:04.156+02:00vrije avonden<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik rij van het werk naar huis en zoals altijd schieten mijn gedachten naar later op de avond. Van wat er eerst gedaan moet worden, en wat er zeker niet mag vergeten worden.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Vandaag is mijn lijstje superkort. Ik ben 4 avonden alleen thuis, want beide meisjes zijn op kamp. Nee niet samen, elk een eigen kampje. Toch zijn ze 4 avonden overlappend weg.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Dus heb ik zeeën van tijd; ik kan alles wat ik ga starten ook afmaken zonder gestoord te worden. Ik hoef alleen mezelf op tijd op het werk te krijgen, morgenvroeg. Geen opjagen van 2 meisjes die steeds interessantere dingen te doen hebben dan op tijd in de auto te stappen. Geen eindeloos gedoe om mijn slechte slaapster in bed te krijgen en haar daar te laten blijven... al die tijd die vrij komt!</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Eindelijk kan ik eens mijn stapel papieren onder handen nemen en afwerken,</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">oh ja, en de krant lezen van dit weekend en die van de voorbije 2 weekends ook maar. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ah ja : eindelijk tijd om "the boat star" en "how monsters wish to feel" te vertalen zodat ik het vlot kan doornemen met mijn meisjes. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Misschien is het deze week het ideale moment om die rolgordijnen op te hangen? Dan hou ik de warmte misschien een heel klein beetje uit het huis....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Het huis... juist : ik moet dringend eens werk maken van op zoek gaan naar een dakwerker : dat dak moet nu eindelijk eens geïsoleerd geraken! Echt, zeker wanneer het zo heet is, of wanneer het in de winter ijskoud is, wil ik daar dringend werk van maken...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">En het zijn dan ook nog eens Gentse Feesten...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Terwijl ik de stapel papieren klaarleg, besef ik dat de cavia's het buiten misschien te warm gaan hebben : het binnenhok klaarmaken voor morgen? Wanneer ik eerst even ga checken of ze zich nog OK voelen, zie ik dat het wasrek is omgewaaid: dan maar eerst de was opruimen... Ondertussen zie ik dat de tuin dringend een beetje aandacht nodig heeft : de haag had al lang gesnoeid moeten zijn en het onkruid overwoekert de rest....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Heuu: kinderen die hier rondlopen of niet.... de taken in volgorde aanpakken en afvinken lijkt gewoon onmogelijk voor mij....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ach wat : als ik al maar een deel gedaan krijg! 't Zal in elk geval veel meer zijn, nu ik 'vrije avonden' heb.</span>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-58868731802984919192019-06-06T10:03:00.002+02:002019-06-06T10:03:27.120+02:00buikpijnZe heeft buikpijn.<br />
Altijd.<br />
De éne keer meer dan de andere.<br />
<br />
Natuurlijk ben ik al naar de huisarts geweest. Meer dan eens, trouwens.<br />
Namelijk: elke keer dat mijn moederhart het echt niet meer aankon om weerstand te bieden aan haar smeekbeden, tranen, gekerm,...<br />
<br />
Wat doe je als ouder wanneer de arts zegt aan het kind zegt: "jij hebt pech. Jij voelt het wanneer je darmen werken. Bij iedereen werkt de buik de hele tijd, maar de meesten voelen dit niet. Jij wel. En dat is geen ziekte. Maar dat is wel erg veel pech voor jou, want het voelt niet prettig".<br />
Klaar is kees voor de arts: geen pathologie, zo weinig mogelijk medicatie, want dit helpt niet echt.<br />
<br />
Soms maak ik van mijn hart een steen: "ik weet dat het pijn doet meisje. Misschien dat het straks betert, wanneer je naar toilet kan gaan. in elk geval: je aandacht afleiden is beter dan er de hele tijd aan te denken".<br />
<br />
Soms huilt ze dan nog meer: "ik wil thuis blijven, ik wil bij jou" of "Ik kan niet meer". En dan capituleer ik. Laat ik haar een dagje thuis, omdat ik ook wel weet dat op die manier in de klas zitten ook niets oplevert. En gaan we nog maar eens naar de arts. Om een ziektebriefje voor school te verkrijgen (en voor mijn werk)<br />
<br />
Al weet ik : het levert niets op. 1 dagje rust voor haar, ja. Maar die buikpijn is er gewoon altijd...<br />
En dus had ik, na een half jaar elke maand minstens 1 dag met haar thuis te zitten, beslist : ik doe dit niet meer: thuisblijven voor haar buikpijn.<br />
<br />
Vandaag was het weer zover, tranen, aan mij plakken, smeken om terug naar huis te kunnen (ze weet dat ik vandaag thuis ben). Maar het is ook toetsenperiode. Ik wil niet dat ze er nu eentje mist om dan enkele dagen later meer stress te hebben omdat ze dan 2 toetsen op 1 dag moet doen terwijl de anderen vrije tijd hebben....<br />
<br />
Dus besliste ik dat ze hoe dan ook naar school gaat. En na haar toets ga ik haar ophalen, zodat ze vroeger naar huis kan om extra te rusten.<br />
<br />
Klinkt allemaal rationeel, overdacht, logisch...<br />
Waarom voel ik er mij dan slecht bij? falend?pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-59686496561171515762019-05-02T22:56:00.002+02:002019-05-02T22:56:45.094+02:00Weer een jaartje erbij<i>In mei legt elke vogel een ei</i>, zo klonk het vroeger. Bij ons is het : "In Mei is het jeugdrechtbank-tijd".<div>
<br /></div>
<div>
Telkens opnieuw in Mei, komen we samen bij de jeugdrechter, in de rechtbank. Dit jaar was iedereen die opgeroepen was, vroeg aanwezig. Met dank aan de anciënnteit van 1 van de aanwezige advocaten, mochten wij ook als eerste aan de beurt.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Het moet niet, want zowel jeugdrechter als advocaten hebben hun info via de verslagen gekregen. Toch werd ook deze keer aan mij gevraagd hoe het gaat met haar, nog voor het verslag werd voorgelezen. In principe heb je als pleegouder zo goed als geen rechten. Maar als eerste gehoord worden door een jeugdrechter: dat voelt als veel respect voor pleegouders vanuit de jeugdrechtbank!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Als dan 10 minuutjes later, want zo een zitting duurt niet zo heel lang, wordt afgesloten met 'pleegzorg wordt met 1 jaar verlengd' en een dank-je-wel, dan voelde ik me toch even wat beschaamd om dit laatste. </div>
<div>
OK: het gaat met z'n ups-en downs en wat extra omkadering is nodig. Toch voelt het als een voorrecht om de zorg voor dit prachtmeisje te mogen opnemen. (en bij uitbreiding ook van de andere meid natuurlijk). Wanneer mama deze dank-je-wel overnam, kreeg ik even kippenvel. Zoveel jaren was het zo moeilijk voor de mama om samen met mij in 1 ruimte te zijn. Omdat ik haar herinner aan haar verdriet. Vandaag die een dank-je-wel van haar horen, dat deed me echt iets. </div>
<div>
Ze geeft daarmee ook impliciet haar dochter de boodschap dat het OK is om thuis te zijn in mijn huis.....</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ik kreeg een vroeg moederdagcadeau dit jaar..... en wat voor één.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-20903148636733979142019-03-24T20:24:00.001+01:002019-03-24T22:25:46.815+01:00Effe op adem komen.<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Pffieeeuuuw,, wat was me dat, dit weekend?</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Na <a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1998955892232017519#editor/target=post;postID=4045430410653175059;onPublishedMenu=allposts;onClosedMenu=allposts;postNum=1;src=postname">het moeilijk verlopen bezoek</a> van gisteren, was het alle hens aan dek vandaag. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">De éne explosie na de andere. Geen rust te vinden.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik heb in elk geval goed (nu ja?) kunnen oefenen om dingen anders aan te pakken. Om 'in verbinding te blijven'. Al moet ik toegeven dat ik dat niet de hele tijd kon volhouden. Tegen 16u was ik al helemaal uitgeput....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Hoe moet dat dan voor haar zijn, vraag ik mij af? Na een hele dag ongecontroleerd huilen, roepen, tieren en op andere momenten in het wilde weg slaan en stampen?? Zij zal wel helemaal 'perte totale' zijn....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Pas tegen de avond kwam er zo nu en dan een pauze. Eén daarvan kon benut worden om te babbelen. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Eerst haar bezorgdheden: "<i>ik wil morgen niet naar school ; ik wil daar niet wenen".</i> Ik begrijp dat ze dat liever niet heeft, dat ze haar kwetsbaarste zelf voor thuis wilt reserveren en niet tentoon wilt spreiden.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Morgen is een andere dag, daar moeten we ons nu nog geen zorgen om maken.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Plots kwam het er uit: <i>"ik wil niet meer op bezoek, ik zie dat niet meer zitten."</i></span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Daar wringt dus het schoentje... </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik weet dat er geen sprake kan zijn van de bezoeken opschorten, maar ik wil wel dat er naar haar geluisterd word. Dus stel ik voor dat zij een mailtje schrijft naar de pleegzorgmedewerkster. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ze vindt het OK op voorwaarde dat ik typ wat zij dicteert, het is nu te moeilijk voor haar om zelf te schrijven.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ze start met : "<i>ik vind dat geen enkel kind dit zou moeten meemaken." </i>Na die eerste zin, is het meest emotionele weg en schrijft ze eigenlijk een heel beredeneerde brief. Ze geeft aan dat ze de bezoeken anders zou willen hebben en geeft ook aan hoe dat voor haar er dan uit zou zien. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Waauw! Zo knap van haar om in die mail alle zwart-wit denken weg te laten en zelfs een oplossing voor te stellen. En dat op het einde van een hele uitputtende, lange vermoeiende dag voor haar. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Zo straf! En best iets om trots op te zijn. Ik hoop dat ik haar dat ook kan laten weten op 1 of andere manier. (Want complimenten komen nogal eens niet goed aan, wat dan weer te maken heeft met trauma en hechting en zo)</span>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-40454304106531750592019-03-24T00:19:00.000+01:002019-03-24T00:19:24.038+01:00bezoeken aan oudersHet is nodig<br />
Het is belangrijk<br />
Het is goed<br />
Het is onontbeerlijk<br />
<br />
en het is ooh-zo-moeilijk<br />
<br />
Het contact tussen ouder en kind in een bezoekruimte.<br />
<br />
Jongste heeft nooit een ander contact gehad met haar mama dan daar, in die bezoekruimte. Voor hen is het nu vertrouwd. Ook de bezoekmomenten waarbij ze de aandacht van mama deelt met haar broer, is ze gewoon geraakt.<br />
<br />
Voor Oudste is alles veel wisselender. Altijd al zo geweest wat betreft de bezoeken bij haar mama. En toch is daar een overduidelijke en onbreekbare band tussen die 2. Met haar papa is dat anders. Hem heeft ze pas leren kennen toen ze 7 werd. Die bezoeken werden stelselmatig uitgebreid. Tot enkele maanden geleden de situatie van papa veranderde, en Oudste duidelijk aangaf dat ze bezoeken op die manier niet zag zitten. Terug naar de bezoekruimte dus... om opnieuw te beginnen.<br />
Het maakte haar duidelijk erg zenuwachtig. Vooraf vroeg/eiste ze dat ik de hele tijd bij haar zou blijven. Voor haar papa werkte mijn aanwezigheid als een rode lap op een stier.<br />
<br />
Het kind zat tussen 2 vuren: kiezen voor wat zij nodig had (mij in de buurt) of wat haar papa nodig had? Of hoe moeilijk het kan zijn om 2 mensen met trauma samen een tijdje te laten doorbrengen. Hij kon uiteindelijk bedaren en zij hield zich goed voor hem. Ogenschijnlijk werd het nog een leuk bezoek.<br />
's Avonds toonde ze hoe het echt was voor haar.... ze had zichzelf niet meer in de hand. Een uitbarsting van jewelste... een half uur lang.<br />
Dank zij de tips van de traumacoach, lukte gaan slapen nog redelijk voor haar.<br />
<br />
Binnen x aantal weken opnieuw. Laat ons hopen: iets vlotter dan deze ... Want het is zo belangrijk dat ze de band met hun ouders maken/houden/herstellen. Maar wat mij betreft: liefst niet ten koste van hun eigen goed-voelen....pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-91699053462824628552019-03-16T02:54:00.001+01:002019-03-16T02:54:07.828+01:00Spannende tijden!Ik vind mezelf een 'rustig persoon', denk zelfs dat ik wat 'bezadigd' overkom...<br />
<br />
Tot ik kijk naar mijn leven de laatste jaren:<br />
Voor mijn 50ste verjaardag kocht ik mezelf een nieuw, groter huis. Vanuit de gedachte: 'meer plaats voor de meisjes, meer rust voor mij?'. Het andere huis diende verkocht en ik begin dus helemaal opnieuw met een hypotheek, en met een huis dat nog wat ingrepen nodig heeft om het wat energie-vriendelijker te maken...<br />
<br />
De meisjes zijn mijn grootste "schatten": te verstaan op verschillende manieren.<br />
Ja: ze kunnen schatjes zijn, lieverds, elk op haar heel eigen wijze. De ene door mij heel veel knuffels te geven, de andere door heel zorgend te zijn voor zus.. En uiteraard is dit erg kort door de bocht, want hebben ze nog veel andere manieren om hun liefde te tonen.<br />
<br />
Ze zijn ook "mijn" schatten : het kostbaarste in mijn leven. En al wens ik ze zo nu en dan 50 km verder, of achter het behang, ik kan een leven zonder hen mij niet meer voorstellen.<br />
<br />
En dan is er nog een manier waarop ze "schatten" zijn: doordat zij in mijn leven zijn gekomen, met hun 'rugzakje', ben ik op zoek moeten gaan. Want ja: deze kinderen vragen een andere aanpak. Wat werkt bij de meeste kinderen, de opvoedingstips die je (gevraagd en ongevraagd) overal vindt, die doen het (of niet voldoende) bij hen.<br />
<br />
Vanuit het idee: "Doen wat werkt" en "loslaten wat na 50 keer nog steeds niet werkt", ben ik op zoek gegaan... Startend vanuit mijn leefwereld: op zoek gaan naar geschikte hulpverlening/therapeuten voor de kinderen. Bij psychologen (speltherapeut) en logopedist kwamen we al snel terecht. En ja: dat was, en is nog steeds noodzakelijk, maar niet voldoende. Daarmee wordt er hulp geboden aan 1 klein aspect van hen. Maar de drama's hier thuis, zijn soms een griekse tragedie waardig. Ik begreep dat zowel ik zelf iets moest veranderen aan hoe ik reageer op de 'dramatische reacties' als dat ik op zoek moet naar een manier om het torenhoge stressniveau (bij toch al zeker 1 van de 2) te doen zakken. En zo kom ik terecht bij een traumacoach: iemand die mij begeleidt in hoe ik anders kan reageren op moeilijke situaties. <br />
En ben ik zelf lessen gaan volgen : reflexintegratie. Wat dit juist is, zal nog uitgebreid aan bod komen. Maar het zijn lichaamsgerichte technieken waarmee ik aan de slag kan zowel bij kinderen als volwassenen.<br />
<br />
Vooral met dit laatste gaat er een hele nieuwe werled voor mij open. Een wereld die voelt als thuiskomen. Het is alsof ik - in mijn werk als psychomotorisch therapeute- steeds enkele cruciale puzzelstukken miste om het plaatje zo goed als compleet te krijgen. Puzzelstukjes die ik nu wel in handen krijg...<br />
<br />
Het voelt alsof ik door mijn zoektocht naar wat helpend is voor 'mijn schatten', dichter kom bij mezelf; wie ik wil zijn en wat ik wil bieden aan anderen.<br />
<br />
En zo komt het dat ik - 1 jaar na een grote verhuis (en nee: nog steeds niet alles staat op zijn plaats) - er over denk om te starten met een bijberoep.<br />
Spannend!<br />
<br />pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-49176076297082631252018-11-30T22:06:00.001+01:002018-11-30T22:06:32.621+01:001 jaar verderWe zijn 1 jaar en nog wat verder....<br />
Deze blog lag stil, maar het leven uiteraard niet.<br />
<br />
Ondertussen:<br />
is Oudste 9 geworden. nog net geen tiener in huis...<br />
is Jongste helemaal ingeburgerd in haar 'nieuwe school' en ben ik zo blij dat we die stap gezet hebben!<br />
kocht ik een huis!<br />
zijn we verhuisd<br />
is er nog wel wat werk aan dit 'nieuw huis'<br />
volgde ik een module MNRI, waarover later ongetwijfeld meer<br />
kan ik geen tijdskrediet meer opnemen en besliste ik om mijn contract te veranderen naar 4/5de<br />
liet mijn werkgever me 'nauwlettend in het oog houden' nadat ik terug startte na mijn burn-out.<br />
en kreeg ik te horen dat ik zal veranderen van werkplek(ken).<br />
Weet ik nog maar pas welke die nieuwe werkplekken zullen worden en zie ik dat helemaal zitten:<br />
nee, veranderen is echt zo slecht niet. Het vraagt alleen veel van mijn aandacht, en energie.<br />
<br />
Daarom lag het hier stil. Alleen maar daarom....pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-91518602426515856782017-09-08T10:50:00.000+02:002019-03-17T15:24:52.955+01:00Welkom?Bijzonder onderwijs... weer een nieuwe wereld die voor mij opengaat. Alhoewel...<br>
Een inkijk krijgen lukt niet.<br>
<br>
En ik die dacht dat het kind ingeschreven krijgen het moeilijksste en meest zenuwslopende was...<br>
de stress duurt gewoon voor.<br>
<br>
Een overzichtje:<br>
31 augustus:<br>
een welkom op haar nieuwe school! Fijne kennismaking met de juf en bij de naschoolse opvang. Daar zien we ook een toekomstig klasgenootje van haar en het klikt al tussen die 2. Dat is leuk om te zien.<br>
Daarna kennismaking met het revalidatiecentrum, want "als ze hier op school gaat, krijgt ze haar therapieën in het CAR". <span style="color: red;">Of niet? Want de eerste persoon die mij aanspreekt laat onmiddellijk weten dat ze pas na de testing gaan weten of het kind recht heeft om bij hen therapie te krijgen. Misschien is ze 'niet zwak genoeg'. Waarom hoor ik dat nu pas? Er zijn al mails heen en weer geweest, vooral om hun dossier te kunnen vervolledigen. Waarom wordt dat niet eerder vermeld?</span><br>
<span style="color: red;">Dus: als ze het te goed doet op de testen, moet ik opnieuw op zoek naar een logopedist. Want haar vorige heeft geen plaatsje voor haar vrij gehouden aangezien ze naar het bijzonder onderwijs gaat en daar dus ook therapie zou krijgen...</span><br>
<span style="color: red;"><br></span>
vrijdag 1 september:<br>
Eerste schooldag! Natuurlijk breng ik haar zelf en laat ik haar nog niet door de schoolbus ophalen.<br>
<span style="color: red;">We staan voor een gesloten schoolpoort, met een pijl naar links voor 'de opvang'. Bij het volgen van die pijl staan we opnieuw voor een poort op slot. Blijkbaar moeten we naar het MFC. Hoezo? Ik wil mijn kind naar school brengen, ze is niet ingeschreven in het MFC.. </span><br>
<span style="color: red;">Vandaag mag ik nog tot op het schoolplein. J</span>uf is er al en het klasgenootje dat ze gisteren leerde kennen komt ook net aan. Gelukkig. De bel gaat... DE BEL GAAT.... Ik vertel mijn kind: "hoor je dit? Dat is een bel, dan moet je naar de foto van je juf gaan" en leg juf uit dat ze van een school komt waar er niet werd gewerkt met een schoolbel: kinderen worden rechtstreeks tot aan de klas of tot aan de voorschoolse opvang gebracht. Juf was blij met deze info en zou er rekening mee houden het haar goed uit te leggen.<br>
<span style="color: red;">Ook 's namiddags, bij het afhalen, ben ik helemaal fout wanneer ik denk aan de schoolpoort te moeten staan. De schoolpoort is NIET de schooltoegang(!), opnieuw moet ik naar de voordeur van het MFC. En als die 2 ingangen nu nog eens bij elkaar in de buurt zouden zijn... Met een kind erbij is het bijna 10 minuutjes stappen van de schoolpoort naar de ingang van het MFC. Langs de straat wel te verstaan , want in feite grenzen ze achteraan aan elkaar. </span>Juf houdt haar gezelschap tot ze mij ziet. Opnieuw: ik vind mijn weg niet in dit onlogisch gedoe, maar juf en zij; dat lijkt wel goed te zitten. Het was leuk op haar nieuwe school, ze had de hele dag gespeeld. Wanneer we grote zus gaan ophalen in de 'oude, vertrouwde school' zucht ze: "ik ben blij dat ik terug hier ben".<br>
<br><br>
<br>
<br>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-90121838569664889352017-02-22T22:42:00.001+01:002018-05-10T00:11:40.054+02:00Wakker<div dir="ltr">
Ze kan niet slapen. 7 is ze en om half elf ligt ze nog wakker. Zelf weet ze niet hoe het komt.<br />
Ik heb zo mijn vermoedens, maar hou ze voor mezelf.</div>
<div dir="ltr">
Zij benoemt het zo :" Ik begrijp het niet maar mijn lichaam weet iets, dat mijn hoofd nog niet weet".</div>
<div dir="ltr">
Toen begreep ik het...</div>
<div dir="ltr">
Wat niet wilt zeggen dat ik een oplossing had. Tot mijn grote spijt. Of eerder : en opnieuw voel je je als pleegouder machteloos. Je ondergaat, samen met het kind....</div>
pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-11015924858908677002017-02-16T23:27:00.000+01:002017-02-16T23:58:42.264+01:00M decreet<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Die 'M' van het M decreet: die slaat toch op Merde? Of is het Misérie? </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Stel 1: je weet dat je kind een handicap heeft, dat is 'gediagnosticeerd'. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Stel 2: je weet dat dit kind, ondanks de handicap verdomd veel kan en een normale intelligentie heeft. Want dat is ook getest</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Stel 3: je weet ook dat, ondanks dat het kind veel kan, het toch niet in een gewone school zal kunnen leren lezen en schrijven. Waarom niet? Zie 1) Ik onderschat daarbij de creativiteit en inzet van de leerkrachten in het gewone onderwijs absoluut niet. Ik zie trouwens hoe zij het andere kind hebben doen openbloeien door zich aan te passen aan haar tempo en aan de druk die ze op dat moment wel/niet aan kon. Alleen: het kind-met-handicap heeft een andere onderwijsmethode nodig. Eén die extra hulpmiddelen geeft om 'rond de handcap' te fietsen bij het leren lezen. En er zijn ook grenzen aan 'aanpassen' wanneer je een klas van 24 lln voor je hebt zitten</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Wat zegt het M Decreet dan? Wel , dit: je moet toch naar het gewoon onderwijs gaan, het kind laten mislukken, om dan na enkele jaren een verslag te krijgen waarop staat dat de school zijn best heeft gedaan, maar dat dit niet voldoende is. Want dan pas mag je naar het bijzonder onderwijs gaan, die op dat moment al dichtgeslibt is. Ha ja: want hoe langer je wacht met naar het bijzonder lager onderwijs te gaan, hoe langer de 'remediëring' duurt en dus hoe langer het duurt voor het kind terug in het gewone onderwijs kan instromen.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ondertussen is ook het GON-systeem aan het veranderen, maar niemand weet hoe: dat zal pas op 1 september (hopelijk) duidelijk zijn....</span><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Conclusie: het kind met handicap kan misschien/waarschijnlijk ook geen extra ondersteuning krijgen in het gewone onderwijs, ondanks de handicap....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Het moet eerst verdrinken : falen, blijven zitten, laag zelfbeeld krijgen, gedragsproblemen vertonen. Dan zullen we het eens gaan redden, dat kind. Maar wacht even! Dat kan niet, want daar zijn de wachtlijsten!</span><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik ben er niet gerust in. Het zou dus zo maar kunnen dat het kind met normale intelligentie maar wel een handicap, dus zelfs nooit aan een diploma lager onderwijs geraakt, maar enkel maar een getuigschrift waarop staat wat er wat er na 8 jaar 'proberen' wel gelukt is...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Wie heeft dit klote (excuseer mij, maar ik kan het even niet anders verwoorden) systeem bedacht??? Zeker niet iemand die van veraf of dichtbij een kind met extra onderwijsnoden kent...</span>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-34985245981899471392017-02-10T11:35:00.000+01:002017-02-17T11:42:18.838+01:00ethisch dilemma<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Als pleegouder kom je regelmatig tussen 2 vuren te staan. Meestal helpt babbelen en het gezond verstand wel om tot een compromis te komen.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Maar nu weet ik toch even niet waar het compromis ligt....</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">1 kind wordt opgevolgd door een psychotherapeut. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Pleegzorg vindt het hun taak om contact op te nemen met deze therapeut in het kader van 'nieuwe stappen zetten'. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik wil dit niet : de therapie moet een 'veilige plaats' zijn voor het kind, waar het terecht kan met vragen en verhalen zonder dat hieraan rechtstreeks een gevolg gaat gekoppeld worden.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Pleegzorg zegt dat zij dit MOETEN doen : zij MOETEN dit weten. W</span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">ant ze hebben in het verleden al bij anderen het gevoel gehad : "hadden we de info van de therapeut maar vroeger gehad"....</span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> Ze proberen mij gerust te stellen met: wij willen echt geen concreten verhalen of voorbeelden, alleen of het OK is om de volgende stap te zetten.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ook dit stelt me niet voldoende gerust: stel dat er bij de volgende bespreking gezegd wordt dat er nog gewacht wordt met de volgende stap op aanraden van de therapeut. Kind vraagt uitleg aan iemand die ook hoopte dat die stap al gezet zou worden en krijgt te horen: "omdat jouw therapeut dat geen goed plan vindt."</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Wel: als dit ooit zou gebeuren, dan zal ik dit kind NOOIT meer gemotiveerd krijgen om nog naar de therapeut te gaan. En voor zover ik haar ken : ze zal ook niet meer te motiveren zijn om gelijk welke psycholoog ooit nog te vertrouwen...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Pleegzorg stelt de vraag opnieuw. Het behoort tot hun takenpakket en zij willen hun werk goed doen. Ze willen ook de juiste beslissingen nemen, met zorg voor het kind. En wie ben ik om hen daarin tegen te werken? Dat vind ik ook geen fijn idee... </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Want wat we allemaal willen is hetzelfde: dat dit kind zo harmonieus mogelijk kan opgroeien. Ook al krijgt ze behoorlijk moeilijke zaken voor de voeten geworpen: dat ze deze obstakels kan nemen in haar eigen tempo. Dat ze hierbij voldoende begeleiding krijgt, zonder gepusht te worden.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Wat moet ik zeggen? Waar ligt het compromis?</span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"> </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">"Ik kan je niet tegenhouden om contact op te nemen, maar de info die je krijgt mag je nooit gebruiken." Dat klinkt wel heel lullig... </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-34529212805776321592017-01-20T15:14:00.001+01:002017-01-20T15:14:28.548+01:00Ook dat is één van haar kwaliteiten<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ok. Ze reageert heftig, vooral wanneer ze emotioneel overspoeld wordt... en dat is nogal vaak. </span><br />
<br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Maar dat is maar een deeltje van haar.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Gisteren kwam haar meester naar mij toegelopen : die moest duidelijk iets vertellen.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">"Het was zo schoon om zien. Zij was diegene die een beginnend ruzietje in hun vriendengroepje 'oploste'. En ze was op een bepaald moment zelfs empatisch. 'k Had nooit gedacht dat zij dat nu al zou kunnen"</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i>ter info: meester heeft een goed zicht op haar lichte vorm van hechtingsproblematiek en kan daardoor heel goed inschatten wat hij nog niet van haar kan verwachten en ook op welke momenten ze soms boven zichzelf uit stijgt. </i>En dit wat dus zo'n moment.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ik heb het altijd al geweten : haar relatie met volwassenen is nogal moeilijk tot conflictueus, maar met leeftijdsgenoten gaat het een heel pak beter. En dat lijkt mij toch super belangrijk naar de toekomst toe, niet?</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-26104530018461735302017-01-06T16:29:00.001+01:002017-01-06T19:20:28.112+01:00kleur<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Sinds gisteren loop ik er wat kleurrijker bij.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Nee, niks aan mijn garderobe veranderd: daar blijft alles hetzelfde.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Maar mijn gezicht... ziet er zo uit:</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1WK7ZJrcqRJHB2KItf-jaq_18XCAUOUTOyixv8B58FWhyjd_JqfI6maeWOEnKs4KplDzZTyELpO9DNP1YwOxVDDy81wKcsj7_gkkJWOz2nT3DhIq_XdnnkIQ-_Axh04UraovBkmm4N48/s1600/20170106_115520.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1WK7ZJrcqRJHB2KItf-jaq_18XCAUOUTOyixv8B58FWhyjd_JqfI6maeWOEnKs4KplDzZTyELpO9DNP1YwOxVDDy81wKcsj7_gkkJWOz2nT3DhIq_XdnnkIQ-_Axh04UraovBkmm4N48/s200/20170106_115520.jpg" width="200" /></a>--</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">en dat gaat de komende dagen en weken nog kleurrijker worden. Nu is het blauw-rood-paars en het lijkt op 1 plaatsje een beetje zwart.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Volgens mij komt daar ook nog geel en groen bij.... </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik wil 1 keer vertellen hoe ik aan deze kleurtjes ben gekomen, en daarna krijg je "klein accidentje" als antwoord op DIE vraag.</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik was gisteren niet snel genoeg, of niet vaardig genoeg, in het wegduiken voor een rondvliegend voorwerp. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Mijn temperamentvolle kinderen kunnen hun boosheden of frustraties nog niet altijd de baas. En dan vliegt er al eens iets door de lucht. Nooit met de bedoeling om mij een blauw oog te bezorgen, laat dat duidelijk zijn. Kind in kwestie was 10 minuten hysterisch "sorry" aan het roepen. (niet wat ik op dat moment nodig had, maar soit)</span><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Nee, alle mooie foto's van super gelukkige kindjes en gezinnetjes op facebook ten spijt: kinderen opvoeden is soms ook gewoon moeilijk. Ook al is dit 'not done' om te zeggen. Waarom eigenlijk? Vanwaar dat taboe? Want het is toch gewoon wat het is: soms verdomd moeilijk, andere keren smelt je hart van trots, of vertedering, of liefde, of van geluk...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Het is dus een En-En verhaal. Hier toch...</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Want die mooie FB-plaatjes: wij kennen die geluksmomentjes ook. Gelukkig maar... </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Misschien zijn de 'slechte dagen' de reden dat de gelukkige momenten zo massaal gedeeld worden op fb en zo?</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">En vooral ook: voor onszelf, ouders, om ons de heerlijke momenten terug in herinnering te brengen wanneer het even moeilijk gaat. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">En dus denk ik met veel genoegen hieraan terug: </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM1cATflkkGGqK90WhM9xDhy7M4ZOwj1eQpBE3PZ1xAkXMxsQZiA4t9wi_9unzaRpd-9yRMYda7rN1KKPWP3fzWLN4tS9ySG4vosNmk8NkC73KWSDWKkSQFzgMQSTyjZjFlnTTzpqdOQY/s1600/20160818_122734.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM1cATflkkGGqK90WhM9xDhy7M4ZOwj1eQpBE3PZ1xAkXMxsQZiA4t9wi_9unzaRpd-9yRMYda7rN1KKPWP3fzWLN4tS9ySG4vosNmk8NkC73KWSDWKkSQFzgMQSTyjZjFlnTTzpqdOQY/s200/20160818_122734.jpg" width="150" /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhYozAEicxxy3nCcBOoq3Ekfl-51hiHJ-wsLssSAB8gzos_XcwYavP5sky2l2RXxt8_J_6XSq5UBiXwVJIqnY0Shnl9qI6l0q8LE1Gvy8KdAxNSlg-U71tHU_d3amfU5Uwc-Psh_xkL4A/s1600/20160820_142432.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhYozAEicxxy3nCcBOoq3Ekfl-51hiHJ-wsLssSAB8gzos_XcwYavP5sky2l2RXxt8_J_6XSq5UBiXwVJIqnY0Shnl9qI6l0q8LE1Gvy8KdAxNSlg-U71tHU_d3amfU5Uwc-Psh_xkL4A/s400/20160820_142432.jpg" width="224" /></a></span></div>
<br />pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-44387566179400072602016-12-12T12:01:00.000+01:002016-12-12T12:01:11.406+01:00Mijn kleine Meid<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ze was een klein muizeke, de jongste hier. En heel lang... op een bepaald moment was ze ook 'van de groeicurves gevallen'. Wat voor niemand echt een probleem was, aangezien ze er harmonisch was vanaf gedonderd.... ze was toen klein en licht...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">En dat heeft ze heel lang volgehouden. Rokjes en broeken zonder aansnoer-elastiek zijn gewoon nooit een optie. Die mét zijn zelden mooi omdat die elastiek zodanig aangetrokken moet worden, dat het 'model' wel een ander uitzicht krijgt.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Nu begint ze te groeien. Vooral als in: ze groeit en wordt steviger. Nee: de grootste van de klas is ze niet aan het worden, ze blijft bij de kleineren. Maar ze zit zeker en vast al weer op de groeicurve... wat onder het gemiddelde, maar toch. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Gisteren stond ze nog een keer voor de groeimeter en zagen we '105 . 'Vandaag vond ik het nodig om haar kledingkast na te kijken, bij te vullen met kledingmaat 110 (2de hands van grote zus en nichtje) en de '104 's eruit te halen. OPnieuw merk ik hoe verschillend de kinderen zijn: ook wat betreft kleding hebben ze elk een totaal andere stijl, goesting, passen andere kleuren (wat dan weer logisch is)</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Tegelijkertijd overviel mij deze vraag: Hoe kan het dat ik de oudste in dit jurkje al "zo groot" vond en nu de jongste hierin past, zij "zo klein" blijft in mijn hoofd?</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">En onmiddellijk gaat de redenering verder: </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Was dat wel eerlijk naar Oudste, omdat ze daarmee misschien wel wat te veel druk opgelegd kreeg op die leeftijd?</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Of misschien: ik vroeg van Oudste wat zij op dat moment aan kon, maar is Jongste daar nu nog niet aan toe? Al kan ze ook heel goed anderen aan het werk steken voor dingen die ze zelf ook al kan...</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Of is dat het lot van 'jongste' of 'oudste' te zijn? </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Natuurlijk wil ik geen van beide kinderen overvragen of klein houden.... dus worstel ik met de vraag of ik dat nu toch aan het doen ben, of gewoon doe wat het kind op dat moment lijkt nodig te hebben....</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<br />pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-41375802853264925572016-11-15T15:15:00.000+01:002016-11-15T15:15:45.188+01:00pleegzorg is ook : (2)Pleegzorg is ook:<br />
<br />
* al 2 weken geen antwoord kunnen geven op de vraag of Jongste aanwezig kan zijn op een verjaardagsfeestje. Laat dit nu net op hetzelfde moment vallen als het geplande ouder-kind bezoek. Als pleegouder heb je zelf weinig in handen, wat die bezoeken betreft. Je volgt netjes de opgelegde data en zelf mag je niets regelen. Alles blijft in handen van Pleegzorg en de sociale dienst van de jeugdrechtbank.<br />
Mijn vraag om die dag het bezoek een uurtje te vervroegen, zodat Kleine Meid daarna kan aansluiten aan het feestje, is te complex om te kunnen beantwoorden. Want: pleegzorgbegeleider moet dit navragen bij de bezoekruimte en aan de begeleiding van de mama om daarna goedkeuring te krijgen van de jeugdrechtbank...<br />
Hopelijk komt het antwoord niet NA het feestje....<br />
<br />
* Ook niet kunnen inschrijven voor het sintfeest georganiseerd door pleegzorg zelf. Uitgerekend zij, die toch wel zicht hebben op de complexiteit van weekendregelingen, liet een uitnodiging vlak voor het weekend in de bus vallen. Met de vraag om op maandag een antwoord te geven zodat zij voldoende tijd hadden om het feest voor te bereiden. Ja ZEG!<br />
Pech voor ons, want opnieuw valt het samen met een gepland ouder-kind moment.<br />
Jammer, want hoogstwaarschijnlijk het laatste jaar waarin de Oudste nog in alle naïviteit naar dit feest kijkt. Gisteren liet ze nog weten dat dit haar meest favoriete feest van het jaar is, omwille van "het cadeau te krijgen dat je echt, écht zelf wilt"...<br />
<br />pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1998955892232017519.post-71784673304855447072016-11-15T00:07:00.000+01:002016-11-15T00:07:21.938+01:00kip zonder kop<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQMIkbfvfwGZ-qbCilXRLO1peHXiXLCVyWopXX983PsH1HP7xYyLLVp0T3oOE9JAJj4IZiAyTv6nNmYtxmVoU5aWocV4kpPuG2wUPs76y2EWcSyFYahvT8cYr-MVIg94YGSwBrEQD-yPo/s1600/20161114_133351.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQMIkbfvfwGZ-qbCilXRLO1peHXiXLCVyWopXX983PsH1HP7xYyLLVp0T3oOE9JAJj4IZiAyTv6nNmYtxmVoU5aWocV4kpPuG2wUPs76y2EWcSyFYahvT8cYr-MVIg94YGSwBrEQD-yPo/s200/20161114_133351.jpg" width="112" /> </a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2ddcYLi-7ulgVsX8a69GvOmqoVTxGzv1sWHlMGTjPRQCaV8MGveEies9HH86NqzSCetPqq7UBSA7hAj_x0oswfuG808gWxgjlzzu4l4VCCJyMleuwxF54ixfzvaDDo14972QTbgDSkok/s1600/20161114_133405.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2ddcYLi-7ulgVsX8a69GvOmqoVTxGzv1sWHlMGTjPRQCaV8MGveEies9HH86NqzSCetPqq7UBSA7hAj_x0oswfuG808gWxgjlzzu4l4VCCJyMleuwxF54ixfzvaDDo14972QTbgDSkok/s200/20161114_133405.jpg" width="200" /></a></div>
Ja: die schoenenkast is stuk. En de lamp ook. Al is die laatste dat nog maar zo'n dag of 10, terwijl de kast al zeker een half jaar aan vervanging toe is.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
En vandaag lukte het, eindelijk, om in Ikea op zoek te gaan naar een nieuwe lamp en een schoenenkast die sluit. Ik hoopte stilletjes op weinig volk, maar dat viel eerder tegen.<br />
<br />
Nu ja: eigenlijk maakte het niet uit, want ik voelde me wel goed.<br />
Stel je voor: eindelijk lukt het om eens iets aanpakken wat al veel te lang blijft staan op mijn 'to do lijst'. Dus ja, het zal wel zijn dat ik me goed voelde: omdat ik ertoe kom om dit te doen<br />
<br />
Tot ik aan de kassa kwam en nergens mijn portefeuille kon vinden... Paniek, natuurlijk<br />
Uit mijn tas gestolen in de winkel? Of ligt hij thuis ergens op mij te wachten?<br />
Gelukkig het tweede, bleek toen ik 20 minuten later thuis op zoek was.<br />
<br />
Als je je zou afvragen of ik mijn dagen wel gevuld krijg, nu ik thuis ben.... heb je meteen het antwoord. Ja dus, als een winkel uitstapje dubbel zo lang moet duren dan gepland...<br />
<br />
Mijn #<i>kipzonderkop</i>gehalte mag dan wel aan het dalen zijn, verdwenen is ze nog niet...pleegmamahttp://www.blogger.com/profile/10469904939103391249noreply@blogger.com0