maandag 29 augustus 2016

wat een kind niet vatten kan...

Wat moet een kind soms veel kunnen verwerken
Zij, en wij, wisten tot hier toe niets over 'haar papa'. Leeft die nog? En zo ja: waar? Hier, in een andere stad, in een ander land?

Plots komt ze, uit het niets, na een bezoekje aan de mama, mij half juichend vertellen dat ze een halfzus heeft, waar ze als 2 druppels water op lijkt, zeggen ze... 
Dus : is er ook een vader... En zelfs: ergens in de buurt.

"Dat is mijn papa niet, dat is een meneer"
"Hoe heet mijn papa eigenlijk?"
"Ik wil hem wel leren kennen, maar kan die wel mijn taal of spreekt die anders?"
Ik weet het ook allemaal niet, want heb zelf enkel te horen gekregen dat er bij de bevoegde dienst een mail toekwam van iemand die meldt : "dat hij de papa is en zijn verantwoordelijkheid wenst op te nemen".

Dit spookt allemaal door haar kinderhoofdje, net zoals de info dat haar mama op zoek is naar een woning met ook 'n slaapkamer voor haar.
Dan wordt dat: "mama zoekt een huisje, en dan kan ik daar gaan wonen en dan geven we een groot feest: 'een bye-bye feest' want iedereen moet weten dat ik dan niet meer hier woon. Een feest met veel snoepjes en chips." Ze noemt op wie er zeker allemaal moet komen.

Het valt mij op dat het moeilijker wordt met het vernoemen van de mensen die dichter bij haar staan.

's Avonds wordt dan een moeilijke avond voor haar en een lastige voor mij... Als ze na een hele tijd terug rustiger is, wordt een gesprek min of meer mogelijk. Uiteindelijk geeft ze aan: "Maar ik ben bang om ergens anders te gaan wonen, want ik weet helemaal niet hoe het daar is. Daar zal ik zeker niet kunnen slapen" (ze is een heel slechte inslaper)....

Maar meisje toch! Het doet pijn aan mijn hart: ze heeft maar een half woord gekregen en bedenkt er een heel scenario bij.. Met uiteraard de meest ideale situatie: een mama en een papa die samen in 1 huis wonen + een oudere zus! Waarschijnlijk is het huis meer een soort sprookjeskasteel met een immens grote tuin...
Eens dit fantasiebeeld duidelijk is in haar hoofd, dan is het ook 'levensecht' en lijkt het alsof het volgende week al zover zou zijn. Niet moeilijk dat ze daarop tilt slaat...
Het enige wat ik er tegenover kan zetten, zijn mijn relativerende woorden (je weet wel: een huis vind je niet zo snel als een paar schoenen, contacten moeten eerst nog uitgebreid worden, enzo).
Maar wat betekenen die woorden van de volwassene tegenover het allesopvretende gevoel van het meisje?

woensdag 3 augustus 2016

sluizen open

Ja: vandaag regende het onophoudelijk... Maar daar gaat het niet over.

Mijn hoofd zit al een paar dagen vol met agenda-planningen.
Voor de logopedie die binnenkort wordt opgestart, koos ik voor een logopediste aan huis. Die laat nu weten dat ze op woensdag (de dag waarop ik voorlopig niet werk om zulke zaken te laten doorgaan) niet meer aan huis zal komen in de toekomst ; we moeten naar haar vaste stek. Tsjah, dan had ik evengoed voor die andere kunnen kiezen: die iets dichter bij huis gelegen is. Ik voel me klem gezet.
Want op woensdag komt er ook nog thuisbegeleiding om de zoveel tijd én kunnen er bezoeken aan mama doorgaan. 't Is dus niet dat ik daar nog veel ruimte heb om veel over- en weer te gaan rijden.

Ondertussen is 't ook elke avond opnieuw een beetje zoeken: deze week hebben we een voor ons ongekend concept: Jongste gaat naar de gekende opvang, Oudste voor het eerst op sportkamp aan de andere kant van de stad. Het is zoeken naar het juiste uur van vertrek, naar wat ik allemaal meegeef om te eten (de ene dag komt er vanalles terug, de andere dag hoor ik "ik had zo weinig"). Stress of ik wel alles in huis heb voor in de lunchpaketten.
Vakantievoorbereidingen moeten worden getroffen: welke papieren moet ik weer bijeenzoeken of nog aanvragen? Zou ik niet best een lijstje opmaken 'niet vergeten'? En zeker mijn strijk niet te lang laten liggen, want dan wordt ook dat niet meer te overzien

En dan, bovenop dat alles moet ik nu ook nog 3 keer per week naar de kiné... Hoe en vooral wanneer doe ik dat nog? Om 8u 's morgens is er nog plaats, maar dan start ik al met werken en na 't werk ga ik de kinderen ophalen, want dan loopt het ook al tegen sluitingstijd van hun opvangvoorziening/kampje. En nee: het zijn geen 'poppetjes' die je mee kan nemen en op een stoel zetten voor een half uur. Na 2 minuten lopen die rond en nog eens 3 minuten later gaan zij alles eens uitproberen.... Maar ik kan ze toch ook niet alleen laten? Ik voel me ook hierin 'klem zitten': hoe kan ik nu op mijn werk zijn én in de kiné tegelijkertijd?

Zo ben ik dus de hele tijd door bezig met strijken, bellen, opzoeken op de PC, lunchpakketten maken, agenda's vol plannen en boodschappen doen en kinderen op tijd ophalen, en, en... en hoorde ik op de radio  'Cats in the cradle' . Dat was het moment waarop de tranen begonnen te stromen... de sluizen open gingen.

Is dat nu niet precies waar ik de mist aan het ingaan ben?